Alle inzendingen over Dromen OR pijn

gedroomde reis het gewicht van de taal verdween toen ik net als de zwaluwen in het wolkendek oploste een laatste blik op aarde liet me de zeeën zien op de bodem van een verlaten bootje schitterde een schelp in de zon…

ze waren aanwezig, meer in aantal dan het gezwam van onderling bakkeleien wie nu de mooiste kleuren droeg of het groenste blad ja, de viooltjes spraken vannacht de huiskamer vol met eennachts spreuken en onderlinge verwensingen anderzijds werden ze aan schouder gedragen en van snaar tot snaar ontheven van een spectaculair melodieus ontheven…

Mijn dochter in Enschede, houdt heel veel van de zee. Op elfhoog in haar torenflat, voelt ze zich tevree, als op de golven van de zee. Maar eens per jaar, dan gaat ze echt. “Ze waait dan uit, “ zoals ze zegt. De haren in de harde wind, de voeten in het zand, lekker samen naar het strand. En is ze weer thuis in Enschede, dan droomt ze…

elke keer wij afscheid nemen wil ik jou mijn dromen geven gehuld in bitterzoete tranen helpen ze de pijn dragen de pijn is maar voor even dromen voor een leven leven zonder afscheid afscheid zonder tranen zoals de ondergaande zon gehuld in duizend kleuren beloftes maakt voor morgen een toekomst zonder zorgen laten mijn tranen jou beloven…

Slechts klein en in het donker mocht ze schuilen tot een volgende droom…

Ik kan geen wind horen, Ik kan geen zon voelen, Ik ben gewoon veel te klein, Het valt dus echt niet mee een droom te zijn. Maar soms, Soms is het wel fijn, Even lekker rustig, En vooral.. Geen pijn..…

Het is mijn medeschuld, Maar van jou meer schuld, Want jij wilde er niet aan werken, jij wilde niet komen, Ik kan nu alleen nog maar van ons samen Dromen. Je had er voor me moeten zijn, Door jou heb ik nu kei en kei veel pijn, en niet bij anderen, maar bij mij, Dalijk is het jij & ik, en niet meer wij.…

maar alles is een droom en dat doet pijn.…

Afscheid nemen doet pijn... Omdat ze er niet meer zijn. Kon die tijd nog maar terug komen. Je kunt er alleen nog maar van dromen.…

vragen malen schouders ophalen vluchten voor alles alweer ik draai me om kom ga met me mee ogen vragen handen klagen zeg geen nee we graven ontdekken openen zacht de gestorven tijd van mijn jeugd die niet mag je gebaar die aai over mijn haar je bent er we delen in godvergeten zeer…

Ik heb je aanbeden het kon of mocht niet zijn mijn droom zat op verkeerde wegen van verdriet en pijn. Ik heb je geschreven er viel geen brief, geen woord bleef hij ongelezen of werd hij weggegooid? Ik heb je aangekeken met ogen vol glans en hoop maar mijn blik ontweken steeg op mijn wangen het schaamrood.…

Droom je dromen weef je fantasieën, verlang, hunker en beleef. Vertel mij dan later jouw verhalen, de teleurstellingen, vertel over de ontgoocheling. Praat over de pijn, het stille verdriet. Ja, mijn lief, droom je dromen maar word wakker, leef en beleef, leef het leven ben jezelf, besta voor mij.…

Ze zeggen nog wat, Ze zeggen nog wat, Ik heb zo vaak aan mijn hart gehad Als trage brand die node verging, Het hoofd van een mens, dat te sterven hing. Uit de smeulende as van z'n brekend oog Sloeg er bijwijlen een vlam omhoog, 'n Vlam als een vraag. Want ze vragen nog wat, Ze vragen: Wie heeft er mij liefgehad? En voor ze 't vernemen…

Liefdesverdriet is als een bijl die het hart doormidden kapt…

wensen geen pijn meer onder mensen leven is een mooie droom voor hen die lijden niet zo gewoon…

De vervaarlijk krakende barsten in mijn gemoed, door een portie amoureuze treurnis, niet eens geprobeerd om de juiste weg te kiezen. Mijn troost is onderkoeld, bijna bevroren. De brakke cocktail van hormonen, tranen en zweet, geserveerd door aanstellerige meiden. Ik zit gevangen in een deinende massa. Mijn ergste nachtmerrie heeft mij verwrongen…

Ik weet niet wat ik jou zou zeggen, als je hier bij mij zou zijn. Ik denk wel dat er tranen drupten, omdat ik blij, zo blij zou zijn. Het is natuurlijk dwaas, om zo te denken. Mijn fantasie gaat dikwijls met mij op de loop. Het verlangen naar jouw blauwe ogen, vervult mij telkens weer met stille hoop. Een mens moet blijven hopen, op zich…

Dromende zee Als ik droom is de wereld mooier dan ik in realiteit beleef droom de mensheid waardiger dan ik die ervaar daar leef ik vele jaren mee die twee samen droomde ik als een wonder van groei en liefde die droom droomde ik als druppel van mijn zijn vloeiend in een oeverloze zee * Anneke Bakker…

Er klinkt een echo, uit een ver verleden. Mijn moeder roept mijn naam. Ik zie mijzelf als kind… al hollend. Roepende: “Ik kom eraan.” Zo duidelijk versta ik haar. Niet alleen de beelden zie ik dan, maar ook het geluid is opgeslagen. Haar stem, zoals ze vroeger riep. Dat ik dát uit mijn herinnering putten kan. Want ik ging wel eens zwerven…

Teleurgesteld blijf ik maar hopen… Wat is die droom raar afgelopen.…

Die vrijheid die zo prachtig leek waarnaar hij kon verlangen, diezelfde vrijheid hield hem nu in pijn en angst gevangen! Hier zit ik nu, aan mijn bureau 't is avond, eigenlijk nacht, maar deze dag heeft God, in mij iets nieuws teweeggebracht.…

Slapen, ik wil het liever overslaan, in mijn slaap komen de dromen, voor de één hun toeverlaat, voor mij werkelijkheid die me nog staat te overkomen. Dromen, toekomstvisies in de nacht, vaak over pijn en verdriet, ik wil het allemaal niet van te voren weten, ook niet het geluk in het verschiet.…

In je dromen kan je wat je in werkelijkheid niet kunt. Toveren, zweven of iets geven wat je een ander gunt. Dat kleine mooie ding op aarde zijn je dromen. Je maakt een verhaaltje dat je zou willen dat gaat komen. In je dromen heb je het altijd fijn. Nou ja, de nachtmerries maken je bang en doen pijn.…

DROMEN Ik wil niet verder leven Als dromen waarheid zijn Wat moet ik met de waarheid Mijn dromen doen geen pijn De dingen die ik wenste Trek ik mezelf aan Als ook het onbegrensde In grenzen moet bestaan Zolang ik van die dromen Geen waarheid maken kan Zal het zover niet komen Kom ik niet in die ban Vervloek daarom de dag Die komen zal…

Naderhand beseffen Niks is wat het lijkt De realiteit doet pijn...…

Ook vanavond zal ik je favoriete leproze zijn. Zie mijn handen verdwijnen waar jouw lusten beginnen. Op dat onbarmhartige eiland van je koortsdroom zal ik je vochtige dieren koesteren en strelen. Wat dan gezegd over je achterlanden die gaaf en ongerept om tuchtiging schreeuwen. Je warme ademt zuivert mijn wonden, als balsem, als wierook..…

Muziek van de ziel Het oorverdovend stille dat om mij hing verborg armenvol emoties zoveel dat het mijn keel soms snoerde opende ik gedachteloos het raam kreeg weer lucht en het ontspande die me naar het onbekende stille voerde me overviel en rust hervond want daar woont de schoonste muziek van mijn oude ziel een tureluur floot hoog…

in doffe ogen huilt zijn verleden verloren dromen eens beleefd een blik vol vragen toekomstgericht zijn er nog dagen die pijn verlicht waar vindt hij hoop de lach in het leven wil hij zijn dromen nog toekomst geven…

Laat ik eens gek doen Lekker gek doen En iets doen Wat alleen doeners durven doen Ze zijn ook dromers, durvers, doorzetters, douwers, Ook wel drammers, maar vooral doeners En is er een aanleiding? Ja er is een aanleiding! De 1500ste digitale schrijverij van Jan Jacob Krediet van den Bos is openbaar 'De Taalalliantie van ons Koninkrijk…

omdat ze zo weinig vinden Blijf tot de goede dromen komen over hoe het was, zou moeten zijn met een warme nacht zonder pijn…