Alle inzendingen over ELBURG

"Elburgs Patat Friet Tent"!…

Hij had zich van de vormen losgezongen Met Elburg, Schierbeek, Campert, Lucebert Vijf 5 tigers met ongekende flair die ook de inhoud met veel lef bedwongen Wat jammer nou dat deze loftrompet De vaste vorm heeft van een snelsonnet!…

vonden zij na pogroms een wijkplaats aloude zeden en gewoontes leefden voort in tijdsspan tussen leven en dood bruiloften waren uitbundig na de huwelijkssluiting vertrapte de bruidegom een glas de brute laars van haat vermorzelde miljoenen levens toen, maar ook nu N.a.v schilderijen door Mels Sluyser in Museum Sjoel te Elburg…

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - gedicht van Jan Elburg (1919-1992)…

Helemaal alleen hang ik hier in het bos Ik weet wat er gaat gebeuren, morgen ben ik de klos Gisteren zijn al mijn vriendjes gehaald En nu waarschijnlijk al tot moes gemaald De verhalen die ik hoor zijn heel erg Ze gaan tot in mijn botten en mijn merg Al die gillende stemmen zitten in mijn hoofd Hoe kom ik hier weg, jij had het beloofd…

Al een tijdje spook jij door mijn hoofd Ik heb het gemeden, gewoon niet geloofd Maar nu je weg bent, is die plek leeg En begreep ik steeds niet wat ik toen van je kreeg Nu ben je terug en voel ik een afstand Zie het in je ogen, wat is er aan de hand Nu ik er klaar voor ben en me wil overgeven Laat je me los en zeg je dat je zo niet kan leven…

Opeens spook jij door mijn hoofd Had er zelf niet meer in geloofd Dat ook ik verliefd kon worden op een dag De dag is gekomen, de dag dat ik jou zag Nu probeer ik te werken, probeer ik door te gaan Maar steeds weer zie ik jou staan Wat kan een leven toch gek lopen Kon hier alleen maar nog op hopen Nog één keer geef je me een kus en knijpt…

Ik wacht op jou elke morgen Dan word ik wakker en maak ik me zorgen Jij bent er niet, een lege plek, een leeg gevoel Ik begin te twijfelen, ik weet niet wat ik voel Ik begrijp niet waarom jij wegging Kan niet geloven hoe onze liefde verging Wil niet alleen zijn op dit moment Zeg dat het wel gaat, maar ik raak er niet aan gewend Ik kan jou…

Waarom sta ik hier, wat heb ik hier te zoeken Wat doe ik in dit lijf, van binnen lijkt alles te vloeken Snap niet wat er afgelopen tijd met me is gebeurd Donkere wolken hebben mijn leven anders gekleurd Waarom die twijfel, waarom koos ik dit pad Het leek allemaal zo makkelijk, wist eigenlijk niet wat ik had Maar nu zie dat ik val, diep en ver…

Ik weet niet wat jij met mij doet Het voelt zo fout maar toch ook zo goed Ik probeer mij te verzetten, maar zie overal jouw gezicht Hoor je stem, voel je adem en zie je staan in 't avondlicht Ik pak je hand en vraag je bij me te komen Vertel me geen leugens, laat me nog even dromen Houd me stevig vast en sluit je ogen Nog een knuffel, probeer…

Hier lig ik dan, alleen achtergelaten In ons huis, met ons leven vol gaten Gaten die ik niet kon opvullen Gaten die grote geheimen onthullen Elke keer krijg ik tranen in mijn ogen Als ik terug denk aan jou, je hebt gelogen Begonnen met een leugentje, een kleine verspreking, een gek gesprek En uiteindelijk kwam het uit, ik werd helemaal gek…

Wist niet dat dit kon Wist zeker niet waar ik aan begon Het leek allemaal zo mooi en zo echt Maar nu weet ik beter en stop met dit gevecht Ik kwam je tegen en het klikte Weet nog best dat we het een beetje aandikte Grapjes over hoe het zou zijn Tot het echt werd, en nu doet het pijn Het was allemaal zo makkelijk, zonder zorgen…

Wachtend zit ik hier bij de telefoon Als ik je bel, hoor ik alleen maar een onbekende toon Een toon van een opgeheven lijn Kan het niet begrijpen, het kan toch niet waar zijn Ik schrik wakker, denk iets te horen Buiten op straat, het geluid van motoren Ren naar het raam, maar kan niets ontdekken Zie alleen een auto in de verte vertrekken…

Kijk eens heel goed van binnen Ik weet niet eens goed hoe ik moet beginnen Vertel me wat je ziet, voel je wat er gaat komen En kom ik dan nog wel voor in jouw dromen Vergeet het verleden, laat het rusten Kan alleen maar denken aan toen we kusten Niets liever wil ik nog een keer je hand vastpakken Maar het wordt tijd om die knoop door te hakken…

Zij striemden met hun woorden, de wond doet soms nog pijn. 'k Probeer het te vergeven, vergeten blijkt nog moeilijker te zijn. Zij striemden door te zwijgen, een klankbord zo gemist. 'k Probeer het te vergeven, Ik wou dat ik het niet meer wist. Zij striemden in onwetendheid, een oordeel snel geveld. 'k Probeer het te vergeven. Vergeten…