Alle inzendingen over Een reis door nacht

slaap een stuk uit de nacht reis een trein in vol ornaat zet een zomerwei in badend licht zoek een verdwaalde hond in de pot val een diepte zonder hoogtezucht leef een stukje tegen de draad…

Eenzaam liep jij ons huis voorbij in de nacht. Ik hoorde jouw gehaaste stappen op het voetpad keek niet op, werkte gewoon door. Hoe kon ik weten wie jij was? Waarom doolde jij zo laat nog rond? Werd je in het donker ergens opgewacht? Man of vrouw, wie zal het zeggen? Je blijft een raadsel.…

Applaus, applaus en nog een keer applaus Weerklinkt wanneer de rouwstoet langs komt stappen Van mensen die maar niet schijnen te snappen Dat stil respect veel beter past bij Claus Zo gaat met hem, dat wordt vandaag weer helder Alweer een stukje eerbied naar de kelder…

De reis die onze genen maken, is eeuwen geleden begonnen. Onze genen leefden al, in naamloze oermensen. In onze vaders en moeders. In onze dochters en zonen. Zo reizen onze genen verder, eeuwen nadat we zijn gestorven. De reis die onze genen maken, zal nooit meer eindigen. En wat is het lot van ons stervelingen?…

Als de morgen de nacht heeft vermoord. En de ochtendmis mijn gevoelens verwoord. Reis ik tot achter de wolken naar een plek. Mijn vluchtkasteel. Mijn eigen stek verscholen op het witte eiland. In de blauwe lucht. De stilte slechts verbroken als de wind zucht.…

op reis bestemming onbekend geen naam geen vluchtnummer geen koffer zelfs geen vaarwel zomaar op reis zonder afscheid zonder dat je ooit weer thuiskomt...…

ik wil geen duimbreed meer wijken zwerf nu door mezelf heb me uitgeschreven uit deze wereld op reis naar het nieuwe ergens ik had nog een tegoedbon voor huisvuilzakken die had ik ook wel nodig opgeruimd staat netjes ik hijs mij op aan de touwen van het nieuwe vertrouwen reikhalzend in de verte gloort het mooie…

de reis het einde waar naartoe het stof de mensen massa moe wanneer ik vreemd beneden sta en dan omhoog mijn oog opsla hervindt mijn voet haar vleugelkracht: ik zie dat iemand op mij wacht…

Wetend dat je reis verdergaat, met de gedachte aan wat je achterliet. Je lijkt zoveel op pa, Als een engel hier beneden. De aardse wereld om je heen. Wetend dat je reis verdergaat, met je ziel in ons hart gebleven.…

Wetend dat je reis verdergaat, met het gedachte wat je achterliet. Je lijkt zoveel op pa, Als een engel hier beneden. Vergaande aardse wereld om je heen. Wetend dat je reis verdergaat, met je ziel in ons hart gebleven…

twee zeewaardige karvelen een kraak met vierkant getuigde mast varen uit de haven van de Zilvervloot een landtong nabij de zuilen van Hercules hij vervalst tijdstip en afstand in het logboek om de matrozen niet van hun moed te beroven op zijn hoed plant hij een pluim, kruipt uit zijn huid waant zich op het grote oosterse schiereiland maar…

Waar dwingt de reis en remt de weemoed hoe volgt zij sterren in de nacht?…

daar waar ik liep de nacht die mij riep waar een ander bestaan niet sliep daar in dat vreemde bos was het open gaan van mijn geest los kwam van de grond liepen er tranen van langs mijn mond ik viel meerdere keer op de gond zakte er door heen o wat was deze wereld soms hard zo gemeen maar ik liep door op zoek naar antwoorden alles kwam…

van weggeweest mijn zelf nog niet teruggevonden de spiegel van de jeugd gaf onbedoeld verval te zien nu echt begonnen reis niet zo snel bedelden mijn ogen ik wil nog zoveel zien de kale heuvel met het eindstation nog niet beklimmen en zie hoe ik nog leef mijn ogen licht wat meer geloken mijn mond verdroogd maar met nog kleur op wangen…

onder een dalende zon de lucht gespoeld door regen varen mijn woorden naar vreemde oevers in blauwe eenzaamheid de witte vogels de geur van heldere lucht de streling van de wind mijn droom begint…

Nacht krijgt een ander zicht en de dag legt zich in de armen van talrijke schrijfkronkels. Gedachten reflekteren gesprekken met het geheugen dat liefde leven is toch is er troost want jij bent onderweg. Wuestenbergs Theo…

op reis met de zon in mijn rug naar een leven terug in de tijd ontmoet ik weer de verdrongen geesten van feesten op de weg achtergelaten alles wat ik heb uit angst te worden verlaten maar liefde duurt het langst je roept ik voel je lach stralen op mijn rug ik draai me om en keer terug knijp mijn ogen dicht en voel de zon de zon…

Ongekend toch bestemd Vol vrijheid toch getemd Uitdaging toch lot Normaal toch zot Volgend het spoor Onbekend maar toch waar ik hoor…

Ik heb vandaag een gele stropdas gekocht en een bruine koffer Dan kan ik de koffer achter op de fiets binden…

steeds verder kom ik thuis in eigen leven vraag me niet hoe het werkt altijd als ik woorden gevonden heb dan ben ik er al is het soms voor even…

De maan staat dichterbij ons bijdehante stadje dan de weide doet denken aan treinstation na treinstation vergat je Diegem komt er zo aan Vanaf Luxemburg in Brussel vol schuimend bier en Polen iedereen was duivel voor de lol wij zaten in het hedendaagse bijgeloven niets bestaat niet als het maar geschreven blijft voetballen raakt kijkers…

Een reis te maken voorbij de huid tracht ik te vinden zonder beladen draden van alles wat iets was is niets wat het lijkt toen kijkt voorbij de horizon tegen de wind in om werkelijk één voor één de raadsels te ontrafelen en wil ik zijn nu onder de oppervlakte van jouw witte roos daar waar de geur van thuis brandt…

vandaag besloten om jou te ontbloten harnas van het lijf een kans om uit te komen het hart stiller te doen klinken als het klare water diep stromend doorheen de grachten opdat perzikbloesems bloeien aan de oevers van jouw zicht…

Op mijn lange reis woon ik in mijn gedachten – aan onze liefde.…

Een nieuwe dag begint Een nieuwe dag vol verwonderingen Een nieuwe reis begint Een reis zonder richting Een reis zonder doel Maar later als de nacht weer toe zal slaan Dan ben ik gewapend met het feit Het feit dat jij hier naast me ligt Het feit dat jij hier bent Slechts een ding telt, jij hier naast me liggen Laat de nacht maar komen Rust…

(Välkommen till Jokkmokk) Poolcirkel, Sami, rendieren en sneeuw Leven in toendra, honderd jaar na eeuw Pingo, palsa en permafrost Samisch Verheffende verhoging in moeras Via Trondheim en de Noordkaap kerk & rots Welkom in Jokkmokk, dus aange- komen De zeer lange reis vorderde gestaag door veel elanden gadege- slagen Vervolgens…

Ze is degene die jou draagt Wanneer je zwemt In universeel water Degene in wiens armen je ligt Na je landing In deze wereld De navelstreng doorgeknipt Maar ze is er Ze is degene die jou voedt Jou woorden en wolken leert Degene die jou na vallen weer opstaan laat Zij is degene die op een voetstuk staat Van wie je je later losmaakt…

Er werd door de NS ook ’s nachts gereden Zo bleven wissels vrij van sneeuw en ijs En zo zorgde die nachtelijke reis De andere dag voor minder moeilijkheden Je kunt problemen simpel dus vermijden Gewoon door treinen wél te laten rijden…

Het is middernacht. De zon rust boven de horizon. Buiten lopen drie ijsberen op het ijs, die radeloos naar voedsel zoeken. En ik? Ik verlaat mijn warme bed. De beren zijn hongerig gaan zwemmen, naar de rand van hun ijzige bestaan. En wij? Wij zullen morgenochtend, luxueus ontbijten gaan.…

De ochtend ontwaakt donkergrijs, spreekt van krassende kraaien in verkaalde boomtoppen, van die forens die op zijn reis in de file wacht, van klagende ruitenwissers over tranend glas, alleen onderweg na een donk're nacht. Ik wou dat het weer zomers was en dat jij dan naar mij lacht.…