Alle inzendingen over Eenzaam OR vergeten

Zingen, lief, zich belijden In de naakte heimlijkheid Waar de goden zelf in schrijden Door de godenloze tijden Enkel kenbaar de gewijden Als hun hand de zegen breidt,- Zingen, lief, is zich belijden In zo naakte heimlijkheid! Zingen, lief, is zich versteken In een vindbaarheid zo schoon, Dat naar echo-lichte woon Onder jeugd-en-liefdes…

Daar ruimt de wind en vaagt de heemlen schoon. Vanavond nog zult gij verheerlijkt zijn Wanneer de winden sluimren aan uw troon, De sterren vlammen in uw baldakijn: Als tussen u en uw oneindigheid De schaduw valt, en in dat klaar gewelf Uw blank geluk dat god noch mens benijdt, Niets ziet weerspiegeld dan zijn glimlach zelf:…

De wolken spieglen in de zee. Het is geen avond en geen nacht: Geen schijn van zon of maan of ster Vloeit door het hoge koele blauw Achter het windloos vlotte zwerk: Niets glanst in hemel of op aard Dan enkel uw verklaard gezicht. Het is geen avond en geen nacht; De wolken spieglen in de…

De smalle ring, de gouden band Schendt niet de naaktheid van uw hand, Gelijk uw stralend lijf niet weet De schaduw van zijn donkre kleed: Uw stralend lichaam lijdt noch weet De schaduw van zijn donker kleed, Zoals geen lijf of stof bezwaart De ziel die door uw ogen klaart: Geen…

Wij hebben ons vandaag verlaat! Pas bij de laatste brug Waar 't voetpad tussen 't gras vergaat, Daar keerden wij terug. Achter ons dekt de witte damp De schemerende landen. Zó zijn wij thuis. Wij zien de lamp In loveren warande ... Wat gingen wij vanavond ver, Het werd alleen tè laat: Nog verder dan de gouden ster Aan blauwe hemelstraat…

De zon wordt onverbeeldbaar schoon Boven de mist die houdt omhangen Der wereld windestille woon In dit vertederd dagenlang verlangen. Weer blankt de boskamp, een besloten zaal, Een witte kamer die de bruid verwacht, In smetteloze glanzeloze praal Op uit de zwarte nacht. 't Berijpte hout van alle kanten In gaasgeplooide wand verscholen…

overmoed en passiviteit kiest voor genotterigheid   wentelend in water drijvend in nevels zompend in modder slaat hij zijn slag op de grens van gaan en komen vergrijpt hij zich aan taal letterledig spreekt hij van verpozen en grammatica beweegt zich als een slang tussen twee gedachten spreekt niets nieuws het heeft geen zin te vergeten…

Hij lag op de grond Waar men hem toen vond In de vroege morgenstond Daar op die kille grond Hij was erg alleen Bijna niemand om hem heen Geluidloos ging hij heen Om hem was geen geween Zijn buren hadden geen tijd Te letten op zijn eenzaamheid Voor hen was prioriteit Te werken aan belangrijkheid…

De dagen rijgen zich aaneen Tot weken van eenzaamheid En veel langer duurt het voort. Het is een uitzichtloze tijd. De wereld om je heen gaat verder. Het tempo wordt steeds opgevoerd En als je daarover wilt praten Word je gauw de mond gesnoerd. Een oudere moet beseffen: Het is een drukke tijd!…

Ja ,deze wonderen maken mensen blij in een tijd van afstand... en eenzaam hokken bewust thuisblijven om wat vogeltjes te spotten, te leven in harmonie... met een heerlijk glaasje wijn erbij!…

Vergeten wat het is die tijd, staren in de eenzaamheid. Het zweven door je hoofd zo heel intens verdoofd. Slaapdronken is de nacht die stil verdriet verwacht...…

Schroom niet te huilen Wend niet af dat bedroefd gelaat Vermag het niet in stoer te schuilen Zwijg niet, liever dat je er over praat Veins niet ongemeend het is vergeten Eenzaam is de mens die niet wil weten…

Dit is de nachtvogel die zwijgt en zweet in het geweten van nooit vergeten eenzaamheid in het land van de vreemde theepotten daar is de brandnetel die groeit op de puinhopen van de ontheemde ziel die nacht van zondeloze wanhoop.…

Waar je ogen nog vragen en het afscheid de stilte verandert in een cocon verlies ik de tijd van antwoorden en vraag ik niets meer dat woorden kleurt en gedachten verdrinkt in geluk dat met eenzaam vergeten begint…

donkerbruin ogen doordringend in mij in nachten vol zwarte veren onvergeten de tijd zonder gedachten te keren ingesleten vergeten wachtend op dagen eenzaam op weg naar geen weg terug…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

Vergeten! — Ja! dat was het woord! Hoe klopt mijn angstig hart! Zeg Fillis, is mijn droefheid dan, Voor u, zo groot een vreugd? - Vergeten...! zo ik u vergeet, Vergeet mijn hart zich zelf! Neen! zo ge u mij ontrukken wilt, Ontruk mij dan het hart! 'k Ging eenzaam in het olmenbos, Daar zong de Nachtegaal. Hij zong. — Maar!…

eenzaamheid beroert mijn hart, komt zo plots en onverwacht. doch met vrienden op het werk is het sentiment nog redelijk sterk. het alleen gevoel is op zijn best, in combinatie met wat stress. mijn eenzaamheid gebruikt zijn macht in de vroege uurtjes... van de nacht.…

ik heb namen opgevangen en met stilte gerespecteerd, hun klanken zijn op sterren neergelegd de zwarte lijnen rond een scherp symbool beschrijven nu wat wreedheid zegt daar schijnen ze in weerwil van verdwijnen door een koude hand is er een mond die werkelijke vrede ziet? in de adem van verdriet ruist elke naam opnieuw het zijn…

Zou 'k je herkennen wanneer ik dementeer, zou 'k je accepteren wanneer ik " vergeet" zou 'k je nog zoenen, als ik je niet meer " ken" of zou alles blijven als voorheen? Zou 'k je nog omarmen wanneer we elkaar zien, of zou ik je voorbij kijken, misschien?…

Voordat de dagen komen, dat ik het vergeet. Ik het jou niet meer kan zeggen, omdat ik het niet meer weet... ik jou vergeet. Dus moet ik het nu zeggen. Nu ik nog uit kan leggen, wat er wordt bedoeld. Mijn gedachten nog kan sturen, om te zeggen wat mijn hart nog voelt.…

Op deze dag Stappen we in de Auschwitz trein Beleven verschrikkingen en pijn Dompelen onder in verdriet Dat niemand ziet Verloren mensen komen tot leven De vrijheid werd ons gegeven Verbinding voor altijd met het heden Pijn in het hart door het verleden Als pleister op de wonde Wordt verbinding gevonden Twee minuten stil in het hele…

Een stille traan glijdt uit mijn oog wanhopig, eenzaam Een stille traan biggelt langs mijn wang vergeten, verdwaald, wanhopig Een stille traan drupt in een plas opgeslokt, herkend…

Een dag niets gedacht, is een dag om te vergeten. Een dag niets beleefd, is een dag uit mijn leven. Een dag dat ik huilen mag, is een dag zonder lach. Een dag gevuld met leegte, is een dag die ik eenzaam beleven mag.…

Met eenzame gevangen en bewaarde herinneringen die vragen waar ik eindig en alles vergeet mag als ik mijn koude ziel dankbaar mijn ontwaakte lichaam teruggeef.…

Vreemde ogen dwalen met gevonden lichamen in het koude licht van vergeten antwoorden. Niemands is een god en God is eenzaam want de ogen zien hem niet als hij zijn lichaam weer verandert in de eeuwigheid die iedereen verwenst.…

vind me schenk me rust, geen eenzaamheid breek de spiegel vergeet de functie van de tijd leg je ogen in het duister zie! de gloed die schijnt ga voorbij het gefluister red het leven dat verkwijnt…

Mijn naam is genoemd en meteen daarna vergeten, De klanken waarmee hij werd voortgebracht verwaaien In de hogere wolken, in de wijdere luchten Die mij op deze eenzame plek omringen, Waar alleen de zilveren vogels nog weten wie Ik ben.…

had hij niet zijn persoonlijk geloof ver verwijdert van de kerk was hij misschien door zichzelf in eenzaamheid en armoede vergeten ontving hij aalmoezen van een moreel verwaarloosde staat of had hij geen slaapplaats in zijn verlangen naar de zee.…