Alle inzendingen over Eenzaamheid OR Emotie

Ach, denk aan Michael Jackson, take it light; it doesn't matter if you're black or white.…

val naar een onzeker oord die traan, die mijn verdriet verraadt die traan, die mijn emotie verwoordt…

De emotie die de oorzaak is geweest van je gebroken hart is dezelfde emotie die je hart ook weer geneest het is de liefde die ons hart breekt en weer opbouwt heb geen angst om te leven pijn gaat voorbij liefde duurt het langst…

een boost waarmee de eenzaamheid verbroken werd losgaan uit verbondenheid je storten in het samenzijn als medicijn tegen het maandenlang in een bubbel verblijven zonder echt contact te krijgen…

Gaia, oneindig levend niets onbewust, bewust, emotie roept rillingen, ik huiver zilverklank is vreemd, zo zuiver heel de vorm, nog niet ontwricht…

niet dat ik iets zie of hoor, ik kan niets zeggen toon geen emotie…

zo veel emotie te veel verdriet hangt hier rond en er is veel pijn…

In eigen stilte en eenzaamheid nam ik me voor hield ik het bord goed voor me uit, waarop dan wel stond: "de diepgang der dingen". Ik moest hier enig graafwerk voor verrichten. Het zou me van mijn strijd verlichten. Voor velen nam dit proces het zonlicht tijdelijk weg.…

Het is doodstil doch de kalme golfslag van het bloed voel ik als mentale kracht door mijn aderen stromen de tijd gaf me de ruimte daar aan te bouwen misschien bovenmenselijk om te dragen maar toch het kan je innerlijk sterk maken hoewel de botten kraken het juiste woord vond bij de bron waaruit ik kracht ging putten nu in mij latere…

Ik doe de deur open en ga naar binnen Jij bent er alles gesloten Dat voelt zo eenzaam…

De blauwe lucht van deze morgen is weg De zon, de warmte komt niet meer Wel een nieuwe dag met nieuwe kansen Een leeg blad elke keer Gisteren was een hel Een dieptepunt in je leven Met 170 over de snelweg racen Wil je jezelf nog kansen geven? Ik zie jou vechten als een tijger Zo sterk als een leeuw Een mannetjesputter is aan het werk…

De dagen waren donker En de uren waren lang Want in mijn eigen wereld Was ik altijd bang De dagen zijn nu lichter En de uren gaan te snel Want in mijn nieuwe wereld Is het leven weer een spel…

Met grote kinderogen Stond hij midden op de straat Terwijl mensen om hem heen bewogen Op zoek naar iets, altijd te laat In de zakken van zijn jas Zocht hij naar wat hij wilde weten En hoopte in zijn oude tas Te vinden wat hij was vergeten Zijn geheugen leek compleet gewist Wist niet waar, waarvan, waar naartoe Zijn hersens hulden zich…

Je kent me niet. Je ziet niet wat er in me schuilt, Je ziet niet dat mijn ziel huilt. Want je ziet de tranen niet, Je kent me helemaal niet. Je weet niet waar ik dit zit te schrijven, En al zou je eens goed na me kijken. Je weet niet hoe ik eruitzie. Want het ene moment ben ik klein, dan weer groot. Het ene moment ben ik zielig, dan weer stoer…

In kille kerkers van eenzaamheid gevangen; een schreeuw in stilte.…

ik kijk omhoog en de wolk is groot en wit en prachig en allemachtig kijk hij lijkt op mijn ongeboren kind een foetusafdruk in de lucht en ik voel weer de pijn nog steeds als dolken nu komend via de wolken in mijn nietmoederzijn zucht ik kijk nog en zie alleen nog nevel…

weemoed kleurt de lucht grauw grijs snijdt littekens in mijn ziel maar hoog boven winden spreidt meeuw haar vleugels hoger steeds hoger draagt zij de pijn ver boven ruimte en tijd geen stilte geen lawaai niets is alles - alles is niets haar klagelijk gehuil verdwijnt in nevelen op vleugels gedragen offert zij zich aan de zon terwijl tussen…

koude avond in dikke deken ingerold verwarming gloeiend hoog toch maar niet warm kan worden een vraag die-in mijzelf gekeerd en uit het lood geslagen omhoog borrelt in sombere gedachten waar onmiskenbare waarheid te groot om te bevatten zich nestelt in spelonken van mijn ziel die het pulseren van het bloed onachtzaam ruw verijdelt in eenzaamheid…

mijn roep weerkaatst niet nergens sterft in oneindigheid alles zo ver weg…

angstig elk buiten negerend rol ik me bottenkrommend tot egel…

zij kijkt verder dan het venster overschrijdt de troebele horizon waar liefde plotseling verdween zij verdrietig eenzaam achterblijft haar grenzen liggen dichterbij nu tegen de wanden van haar hart deerlijk lijden wil ontsnappen tot barsten overgaat in breken hardheid delft het onderspit de avond brengt geen uitweg nergens kan zij soelaas…

De klem die om de hoofden kranst voorkomt slaap der vergetelheid, vol spanning groeit de eenzaamheid in het woordeloos gelijk verschanst.…

Mislukt Het leven dat zij ooit schetste Is uitgelopen in een oneindig schilderij Met veel rood Doodgebloed En te veel verdund Zwart wit was haar ding Zonder toevoegingen…

Het water strekt zich zo ver en leeg uit in zijn leegte van zilte geur zee van stilte. De zee is achter de horizon. De maanschijf glijdt laag over het water rondom heldere stippen spiralen van rust en beweging. Ik luister. Voor mij alleen maar het gerucht van de branding. Dit weten van einde en begin een niet te meten oponthoud…

weten VOCAME IS EMOTIE!…

Hoe sterk is de emotie welke een gevecht aangaat zonder blos van diepe schaamte enkel zuchten heeft omver geblazen dat het bloed vervangt in andere gedaante wie is de overwinnaar oppermacht waar is uw twijfel zeg mij toch: de schaamte! de blos mag geen verrader zijn hoe kil ook de emotie…

Ogen, Zij tekenen jou Zij geven een beeld van wie jij ben Zij geven de emotie Brengen de emotie over op een ander Zij verleiden, Geven liefde Zij tranen als je hart overloopt. Zij zijn er in het donkerste van de nacht, Op het diepste plekje van de aarde Zij liegen nooit. Zij zijn de spiegels van je ziel...…

Gedachten zoals emoties hebben ook krachten soms zijn ze mild, soms wild een omarming als troost zou fijn zijn in eenzame dagen als milde macht die het gevoel van warmte beheersen emotie van loslaten wat je dierbaar is geeft diep gevoel van onbehagen begint als wild, zelfs machteloos lijkt acceptatie maakt dat gedachte overwint wat niet…

als ik laat in de avond thuiskom, met in de verte nog net het rood van de ondergaande zon, ruikt de tuin naar vochtig gras en kruiden, en voel ik verlangen naar ’t verleden. de klank van kinderstemmen, zachte vogelgeluiden van zwaluwen en grutto’s, de jonge eenden die schuw langs de rietkraag zwemmen. Je bent zo dichtbij als ik…

Het is wel even heftig zo'n emotie-storm, Maar ach de opluchting is daarna enorm.…