Alle inzendingen over Eenzaamheid OR Park

Ik doe de deur open en ga naar binnen Jij bent er alles gesloten Dat voelt zo eenzaam…

Distichon 50 Het park van de poëzie Het park zat vol met grillen in mijn dromen. De schaduw was er eerder dan de bomen.…

[Haiku] schaduwen rusten op een bankje in het park naast zonnebloemen…

Lekker wat chillen in het park bij een fontein waarop de zon schijnt.…

Een plotse wind steekt op door het herfstige park het sneeuwt blaadjes…

Daar sta je in de zoom van het park Je kleur is zo intens volmaakt Spierwit in glanzend transparant Je guitige ogen laten zich dwalen Langs de mensen die bij je stilstaan Wetend dat ze je bewonderen Daar sta je in de zoom van het park Het late zonlicht gloeit over je schoonheid Je laat je koesteren in beeldend wit Je handen zouden willen…

Mijn lief, ik zag je weer vandaag, in bomen in het park en die ene blauwe krokus, eenzaam in het gras. Mijn lief, ik hoorde weer je stem vandaag, zo zachtjes in de wind een gefluister van zo ver en breekbaar als glas.…

rivier het landschap doorklieft en je terug wilt naar het droomgebied het grensgebied nadert van tranen of geen tranen, om wat vergeten moest na de eenzame nachten die wrede oorlog en de mobilisatie in het duister van de wrede zomer.…

Er is een park vol met gekwetste bloemen waar echt niemand wandelt.…

Eindelijk weer zon, in het park vliegt een duif op -- bevrijd uit mijn huid.…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

Ziet u nu in dat park een man met een blij hondje, dan denkt u vast: "Is dat die dichter van 't rondje?"…

lijken lang vervlogen dagen dat ik hier op een bankje zat en de jongen van mijn dromen me vroeg hoe lief ik 'm wel had En ik dan, zacht giechelend met schaamrood op mijn wangen niet durfde te bekennen dat ik brandde van verlangen En terwijl ergens een merel een prachtconcert ten beste gaf schoven wij dichter naar elkaar dichter in het park…

Een plekje dat ik zo bewonder dat is toch wel het mooie park, waar ik een man zie staren z'n armen rustend op zijn hark. De bankjes langs de paden waar mensen zitten hand in hand, verliefde blikken naar elkaar werpen met naast de bank een picknickmand.…

in herfst gewaaide lege straten ademt de wind diep en vermoeid kristallen woorden ik kijk er doorheen en zie de dichter zijn lied schreeuwen nog harder dan vogels die langs jonge bruiden en oude zondes breken met de lichte val van de zomer hij draagt zijn pijn in verstilde akkoorden en zoekt troost bij allen die willen…

Wat vroeger onze wildernis was de ruigte rond het rondje een oude kasseien weg met breed brakende bermen en aangrenzend moeras is nu een keurig landschapspark met grazende Hooglanders en wildroosters over gecultiveerde fietspaden door de onzinnige ruigte naar het zigeunerland van ademzucht tussen heksen en dwergen speelt de muziek van…

de banken in het park dragen het lichte gewicht van een plaats bezaaid met bladeren bestemd voor gesprekken en stiltes soms bezeerd door verwijten maar meestal geeft de rug een schommelen aan vertrouwd met tussenpozen van schaduw en licht woorden tot de bomen gericht of bedekt met een krant voor een slapende man de banken bieden…

In 't park verstaan we elkaar met grote moeite: het roekenkoor schalt.…

Alleen ben je gebleven met wachtende ogen in het vragende park waar je verliest wat je verlangt omdat ik je niet kan antwoorden…

Het koppeltje zat in het park hij keek haar aan, zij lachte de bank voelde de warmte al maar hij moest nog wat wachten.…

park bomen groen gras bloem op weg naar huis daar stonden wij te kussen…

De oudere man met pet Staat bij de halte, bekijkt De vertrektijden van de bus Het waait Aan de overkant loopt een vrouw Zilvergrijs haar, slank van gestalte Ze heeft narcissen en ranke takjes Geplukt in het park De man ziet het en denkt Meisje, ik zou je met rozen willen Overstelpen, verlos me van mijn Eenzaamheid, de lente komt…

ik ken jou wel maar zien doe ik je niet onhoorbaar ben je toch raak je mij vooral in stilte snij je nog dieper dan oosten wind tegen mijn schrale gezicht gelijk de verkleurde kalender boven het dressoir omarm jij mij iedere dag opnieuw…

glas van de altijd lege kamer verveelt de regen mij die saai de uren maakt niksend hang ik rond de zondag verspillend die als zovele dagen zich nat verdrijven laat terwijl er niets gebeurt knaagt stilletjes vragend mijn geweten en gemoed wat of ik nou toch doe veel te snel en veel te ver rijd ik in mijn auto rond om de zin van eenzaam…

Ik slip, glijd vertraagd af op mijn verplettering -- De tijd breidt zich uit.…

Muziek van de ziel Het oorverdovend stille dat om mij hing verborg armenvol emoties zoveel dat het mijn keel soms snoerde opende ik gedachteloos het raam kreeg weer lucht en het ontspande die me naar het onbekende stille voerde me overviel en rust hervond want daar woont de schoonste muziek van mijn oude ziel een tureluur floot hoog…

aan wie ik allemaal niet dacht deze avond het is pijnlijk ik dacht aan iedereen het is volle maan in het park en de vijver rimpelt niet eens gedachten een paar zinnen zeg me wel te rusten en tot morgen een laatste blik een kus een omarming het park is mooi in het donker de honden blaffen, waarom blaffen ze nou ja…

De knoppen springen open in het park. Zienderogen.…

Lopend door het park vol uitgelaten honden wordt de bloemengeur doordringend overweldigd door de lucht van poep en pies…