Alle inzendingen over Gedicht OR Metafoor

Tergend langzaam worden gedachten weer begaanbaar, verbleken metaforen in de tijd, zwerven purper deeltjes taal in kortstondige regenbogen, gekastijd door toevalligheid, kwinkslagen schieten droom – kastelen aan flarden, associaties van herinneringen uit het niets en uit wollige kluwens van overtal en hernieuwde nalatigheid.…

alleen grote zware woorden omschrijven mijn gemoed ook slimme metaforen doen het meestal goed op een schaaltje afgewogen staat dan weer een woord de tranen in de ogen omdat het zo bekoort "afdruiprekje"…

metafoor uit het ongerijmde woorden op een leeg blad een niet brandend licht majesteit der angst onverwachte zekerheid laatste slaapliedje plaats ruimen voor nieuw leven einde van het sterven…

blijf maar nog even zoek een schuilplaats voor alles wat verdwijnt herken de lege plekken hang de metaforen aan de wilgen in het aanwassend duister blijf nog even tot de nacht haar onmetelijke armen spreidt…

Metaforen zijn een hel voor de taal Ironie is een woord dat ik nooit gebruik Alliteratie is iets ingewikkelds En assonantie toch compleet onnodig Zo worstel ik met de taal en zij met mij Mijn docente lacht Terwijl ik me verlies in deze stoeipartij…

galmt doorheen de sterren Zoals een lichaam dat naakt de schaamte uitdaagt Grenzeloos is de schoonheid van je spiegelbeeld Die zich in de schaduw van mijn illusies nestelt Mag ik in je verleden dwarrelen als een ogenblikje Zoveel is mijn overgave om met je bloemen te verdrinken Parelend als gouden dauwdruppels op je roze wangen Hunkerend naar metaforen…

Ik zou schrijven tot je danste op het deinen van die ene metafoor. Schrijven tot je dansend, langzaam dichterbij kwam.…

(Ik overdenk een gevoel en ik voel een gedachte: ik vind een gedicht.) Verliefdheid zit in je buik, Vlinderlicht, en vlinders doen maar Ze denken niet. Ze vliegen hoog Op tere, veerloze vleugels, Ze zijn weerloos, en ver is hun vlucht. Ze vergeten, nee weten niet dat ze ooit Een trage lage rups waren.…

Zoals jij de metaforen kan laten dansen in het oktoberregenwoud van natte dromen wanneer je weer afdwaalt in onzekerheid en ontkenning, het enige dat wacht, wacht je op mij in een zomernacht aan oevers van alternatieven regeer jij over zinloze lethargie commandeer jij zinnen als sprakeloze koninginnen, diep in jouw horizon van zwijgend…

In het nachtland van dromen zwemmen zwoele rivieren naar verre horizonnen om de zee te voeren ik heb je lief fluistert ze maar je bent doof voor argumenten je hebt haar lief dat weet je maar je bent blind voor haar schoonheid beelden zwijgen woorden dansen in echo van jouw ratio eindeloos is de stilte van het roekeloos heelal…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

Zijn metaforen klinken vaak bijzonder. Maar nu: "We sneeuwen door die Polen onder, en zijn als land volkomen van de Lech?" De dag erna, je weet al hoe het gaat, weet hij natuurlijk van de prins geen kwaad.…

Dicht men sociaal letsel in een politiekbetoog dichterlijk toe Getuigt dit het dichten van een ongelijk in exces Draaiend gelijk de stroming van het moment vereist betogen zij hun wazig gelijk Politici de dichters in metafoor bij uitstek…

Dit is een wonderschone metafoor: De leider van Nieuw-Zeeland krijgt een kind. Nu klinkt er in haar jeugdige bewind een toon van vreugde en vernieuwing door. Ten overstaan van ieder rookgordijntje voedt zij straks vredig en sereen haar kleintje.…

Men heeft het tot de bodem uitgezocht Een tiental hield zich schuil in hun burelen De rest zat met een kaars ofzo te spelen (dat van die kaars is dus een metafoor dat had u zelf waarschijnlijk ook wel door)…

We zijn het lot van herkomst of de toekomst in alle vormen of teksten laat beleven in ongeschreven gedichten het licht een andere betekenis geeft we dragen de sleutels die ieder koestert afdruk in de modder van vrijblijvendheid, een drijvend wiel gevoed door eigen speling, misschien door afgunst soms onzichtbaar vaag, gefilterd uit…

dat ene woord, die metafoor steeds weer benadering vertwijfeld zuchten zij en smachten verdrinken onmacht in de kroeg zoeken, zwoegen, schrappen, zagen soms een kus van Muzemond…

Dat laatste was een metafoor, Wat stom, dat snapt geen hond meer, sorry hoor!”…

Met een knipoog als mijn metafoor. Ik herinner je als de eeuwige nacht. Jouw voortdurend lachende gezicht. Continueert mijn goede nachtrust. De knipoog waar ik voor zwicht.…

Als de dichter niet is, niets is geen persoon en geen haven een niemand zonder heimwee en met geen enkel verlangen gezwicht voor een woord een theorie zonder bloed een metafoor zonder gevoel ben ik bij je achter een boom verschuil ik je als stilte in een droom bewaar ik je laat ik je niet gaandeweg een niemandsland…

Als een tijger in het struikgewas zit ik verscholen in woorden en loer naar de kudde metaforen, stampend voorbij rennend. Het is de zweetgeur van hun inspi ratie wat prikkelt. Begluur, bespied, besluip, de beste wordt besprongen, gesleept naar holle woorden, een letterspoor achterlatend.…

Hoe je toe ziet dat de wereld van een landschap in een woordenzeef verandert en bezinning aangetast door ouderdom maakt van de rivier een metafoor voor onvoorspelbare liefde hoe je ondergaat dat de zon zinkt in de zee wolken vreemde verhalen vertellen en de maanlach om de ochtend bedelt.…

geest, maar over de grenzen van de moraal of een ander voorteken gebruikt als het net zich sluit in een eindeloze ethiek, een kameleon die dwaalt onder de hersenpan kookpot van waarheden waar ik als zwijgzame boreling meer te biechten heb dan ik schrijven kan, in elk gestolen woord zich omdraait in z’n graf opgedragen in een metafoor…

we doken door de mist de kille huiver in schaduwen verbrokkelden woorden sprokkelden hun klinkers tot vocaal huilden in ruïnes van gedichten metaforen waren krom getrokken tot een zielloos perspectief ritme danste een waanzinnig spel metrum joeg de lezers met explosies door de hel strofen scherpten zich aan glas, gebroken rond een…

Mijn zonnevlecht schreeuwt het uit Onbestemd verdriet wil naar buiten Tussen de eerste bomen kom ik thuis Het koude water blust de pijn Ik betreed oude jeugdherinneringen Plak vandaag eroverheen Over de dijken, langs het hoge water Metafoor voor mijn emoties…

Hoe jij met gevleugelde taal naar het spant zweeft jij kan een school woorden temmen met de tippen van de vlerken Je neemt me mee boven de meander van je poëma, de bevliegingen door je denkbeelden tempeesten voel ik me ongewerveld de vloeiende metaforen als rivieren door het papieren landschap…

We dronken gister bubbels bij ’t ontbijt En ook de lunch was stevig overgoten We hebben van een goed diner genoten Maar wat we daarbij dronken ben ik kwijt Vanochtend staat Mark Rutte in mijn kamer En speelt zijn nieuwe rol: Man met de Hamer…

voor Remco Campert ik wil het geluid van brekend glas zonder schade een sneeuwlandschap zonder koude een scherp mes zonder geweld m.a.w. ik wil het fenomeen zonder de betekenis maar een dichter zonder metaforen is als een roos zonder dorens berlijn zonder muur new york zonder torens een pyromaan zonder vuur --------------------------…

Als een dichter niet meer bij de mensen is geen persoonlijke haven kent in ’t geweten dan gaat er niemand zonder heimwee naar zee en als je ademt zonder innerlijke lente weet je nooit of er een ochtend komt is verlangen een metafoor zonder gevoel maar bij de boom is er bekeerde stilte wordt het niemandsland in een droom bewaard.…