Buiten regent pijpenstelen
schemert pittoresk
de oude straatlantaarn
In café de malle molen
pronkt een gladiool in zilver
dronken van de wijn
Rood als karmozijn denkt hij
in een schommelschuit te zijn
proost op kotters en galjoten…
ik weet dat
jij een genie bent
in het schikken
van bloemen op toon
de preluderende
lenteboeketjes
klingelen triomferend
in blauwwit verschijnen
zonnig zinderen
streken op het oranjegeel
van de zomerviool
trompettert rood de gladiool
het oogstrijpe geluid
van een vol orkest
kleurt herfst als het
magistraal seizoenen sluit
jij…
In de oude, bekende vertrekken
Zij pronken en stralen en strekken
Hun vuur-prachtig rood;
Zij staan voor de ramen te gloeden
Als van kardinalen de hoeden,
Van machtigen, groot;
En staan in de hoeken te vlammen
Als pluimen in hellem-kammen
En vanen in oorlogs-nood;
En schaatren diep en schreeuwen
De kreet stil die ging door de eeuwen…
Al sjokkend telt men moeizaam af tot vier
Met open blaren op de zere hakken
zit men gênant achter de heg te kakken
Maar met z’n allen heeft men veel plezier
Zie ze daar lopen op hun halve zolen
Het zijn net “achterlijke gladiolen”…
geeft u maar
ja klikt u maar
m'n leven is wat raar
misschien was het bizaar
maar geeft u maar
ik zing voor u mijn lied
klinken doet het niet
ja klikken maar
deze zingende halve zool
zingt zich tot gladiool
rechtstreeks uit 't riool
ja geeft u vooral
en dan heel veel
ik zing de strot uit mijn keel
en u vergeet mij niet
want ik…
onder het lappen van de ramen door
zegt ze glashelder:
ik ben niet zo voor alle vrijheid
van het woord
men praat zo snel de grens voorbij
niet iedereen kan nuanceren
dat is nou juist een wens van mij
want die vrijbuiterige losbol
van de overkant die lult maar
over kut en geile gladiool
zo ben ik thuis niet grootgebracht
maar met respect…
De krokus haast zich naar de velden
de narcis danst al op de wind
het klokje wil zich gaarne melden
en speenkruid gaat al door het lint
De pinksterbloem is ook in aantocht
daar glinstert al een boterbloem
het fluitenkruid komt zo in optocht
met de fanfare van bijgezoem
Eerst nog wat madelievenkransjes
wat paardebloem en gladiool
de klein…
In de winter, toen mijn gezicht reeds de vormen aannam
van een masker der Azteken, en er wormen, kort als koren,
in mijn oren, zich wiegden, heen, weer, zachtjes heen en weer,
trad er uit het duister een naar voren, als uit plooien
van een zwarte gladiool. Het was te laat.
En, ogen, te jong.…
131
Bezig met laden