Alle inzendingen over Gods

Nagenietend van pindakaas duin zee en zand de sacrale geur van heilig hout straalt de moeder Gods achter een lichtpiramide in een zee van kleur nog mooier dan ze ooit was dan bestook ik haar met vragen waarom is nu altijd maar even gisteren legde een vriend het allemaal zo goddelijk vast bij alle foto, s die zij heeft genomen dacht…

Heer geef ons dankbare harten voor het goede Dat we elke dag van U mogen ontvangen En niet steeds naar meer zullen verlangen Trouwe God, wil ons voor het kwade behoeden.…

De palm van een hand is het teken van goede bedoelingen .....ik ben niet gewapend .....dat is mijn geschenk zo ligt alles in ieders handen .....leef met mij .....ik zal je helpen Mijn handpalm zegt wie ik ben, vraagt jou .....wie jij wil zijn .....voor jezelf en mij voor de vergetelheid uitwist wie ik niet hielp .....om te groeien…

We mogen weten dat God ons leven leidt Hij wil ons nabij zijn, elke nieuwe morgen En blijft in Zijn goedheid voor ons zorgen Zelfs ons hele leven lang, tot in eeuwigheid.…

Als ik één dag God mocht zijn... Zou ik het dan beter doen als Hij? Sorry, God, ik weet dat U bestaat, maar ik begrijp U niet...…

Het zijn God's ogen die je niet voelt en ziet…

Hij is de smid en de leverancier van de wapenrusting van de goden Onder de vulkaan smeedt hij zijn vuur creëert daar de mooiste en magische dingen geholpen door Cyclopen in zijn werkplaats onder de Etna Schepper van Pandora uit de aarde de eerste vrouw Trouwde Aphrodite godin der liefde Vurig en gedreven vriendelijk en vredelievend…

Maar als hij kritiek levert op Gods machtig werk, kan hij God zelf luidruchtig horen vloeken. En de dichter, hij zwijgt even voor een tel ... en ziet God dansen ... 't is kermis in de hel.…

als god de god is van weleer en meer nog van de tijd die komt dan lijdt geen twijfel dat - verd...! - hij ook mijn god is en nog meer mijn schepper van weleer…

Ik was daar niet alleen, want ook God liep aan mijn zij. We liepen saam het leven door en lieten in het zand een spoor van stappen, twee aan twee. God liep aan mijn hand. Ik stopte en keek achter mij en zag mijn levensloop, in tijden van geluk en vreugd van diepe smart en hoop.…

vernietigend vuur van aarde wolken van as verduisteren de zon de wereld in ijskoude duisternis achterlatend armageddon ‘moeder’ natuur wraakt de eeuwen van respectloos plunderen van haar geschonken schatten de eindeloos zinloze vervuiling van haar ‘ons’ gegeven paradijs de mens rilt beeft hoopt bidt boos onwetend angstig gelovend tot God…

Langs een lege hemel ontschiet mij vaak iets dat weten heet of God het scheert, het weifelt langs een blinde vlek. Staar je niet blind zeggen mijn ogen…

Zoek je God, je zal Hem vinden waar je Hem niet meer verwacht... Eigenlijk kan je niet zoeken want je leeft, bestaat in Hem zoals de vis is in het water, zoals de roos haar geur verspreidt en het niet kan laten; Al je beelden vallen stuk en je vindt slechts leegte, maar juist daar is Hij.…

Ik heb het altijd al pijnlijk gevonden: de manier waarop je je verbergt in eenzaamheid, maar wat kan ik eraan doen? Ongemerkt heb ik je ècht uit het oog verloren, je verdween gewoon: je sloot jezelf op in een hemel, een tombe. Hield je je maar meer met het leven bezig dan met de dood, dan had ik wellicht nu je hand vast willen houden…

Als God nu echt een plan heeft wat moet hij dan met mij? pas ik in dat plan van hem of hang ik er wat bij? Loop ik voor spek een bonen er zo maar tussen door? of gaat er iets gebeuren en gebruikt hij mij daarvoor? Zal ik het dan vol brengen of ga ik fout en faal? heb ik alleen die vragen of wij allemaal?…

Als ik nu toch eens God was met dat zooitje om mij heen dan ging ik dat veranderen ik begon het liefst meteen. Maar waar moest ik beginnen ik had misschien wel haast ik moest het goed bedenken want ik zat er al eens naast. Waar moest ik dan gaan starten in welk werelddeel er zijn ook zoveel rampen het zijn er veel te veel.…

Zelfs het niet gesproken woord dat de stilte verstoort, verstomt en zakt in het niet als je even met Gods ogen ziet.…

God verlaten staar ik in de duister door mijn natte tranen heen. Koud schijnen de heldere sterren, zo eenzaam en alleen. De kille wind waait door mijn haar, mijn vragen onbeantwoord. Waar zoek ik toch naar?…

Laat doven horen blinden zien lammen lopen in hun dromen…

Wereld in verwondering Werkelijkheid in wording Waarheid zonder leuze Woensdag was de keuze Woedende krijgers in de hemel Woeste wolven vol gewemel Wentelend op uw paard Worstelend met grote vaart Weerlicht en donder in galop Wilde jacht met paardenkop Wodan eenogig met baard Winteroffer bij de haard Wuivende bomen overal Wachten…

god is een kind iedereen maakt fouten in het begin.…

Ik zie twee sporen Een van god en een van mij Zoals het zou horen Staat god aan mij zij Maar in de zware tijden En bij alle problemen Tijdens mijn lijden Is er een spoor verdwenen Dus ik vroeg aan hem Waarom laat u me alleen En ik hoorde van zijn stem Ik draag je door die tijden heen.…

Met God aan mijn zij en wat Cognac, Wacht ik tot de dag aan zal breken. De regen tikt, ritmisch, hier op ’t dak En ik, ik wacht op een teken.…

nu niet U hebt levenslang spreekt hij, ik kom enkel voorbij In de stilte van ‘t laatst moment stromen tranen weg uit dit vallei Ik heb zojuist mijn God herkend Hij kwam langs, alleen voor mij…

Kort geleden sprak ik God nog zodat ik hem meteen kon vragen naar de oorlogen 'Ja, dat is er nog,' verklaarde hij me 'maar ik heb de hoop dat men zich nog wel zal verzoenen in de basis gaat het immers nergens om: zeg nou toch zelf' hierop lachte hij, als om een goede grap.…

Ik zag de goden zich met tomeloos plezier verbazen om hun eigen onvermogen ik zag ze spelen, uit verveling zomaar iets proberen, eerst geschrokken, daarna vol verrukking kijken naar de eerste zonnestralen ik zag de tijd beginnen en ik zag het universum eeuwig lachen om een zelfbedachte grap.…

Het leuke is ook, dat je weet, dat er een god geheel op jouw hand is. Dat je kunt zeggen, dat het wel goed zal komen met jou en ieder.…

Nu weet ik het zeker: God is liefde zoals ik hem laatst tegenkwam op een winderige straathoek in verschoten spijkerjas, pijnzend over iets zeer lastigs ik wist niet wie hij was en vroeg hem naar de weg, gehaast zoals altijd die wist hij niet- hij was hier niet zo goed bekend maar uit zijn onbeholpen worden sprak hoe graag hij me geholpen…

De ochtend zo vers als een dampend brood boven de gulle velden koeien op een rij alsof God ze daar heeft neergezet…

Toen ik dan eindelijk bij God was, kon ik hem vragen: `O Allerhoogste, U moet het weten: is alles goed? U weet wel, dat het zin heeft, en zo.' Zijn borstelige wenkbrauwen rezen even wat zijn schouders ook die even later schokten van het lachen. Ik schrok er van. Toen keek hij wat onzeker op. `Wat vind je zelf?'…