Alle inzendingen over Herinnering OR troost OR bloemen

ik hou het niet meer bij elkaar in de onrust van leven valt mijn geest in snippers uitéén stapels herinneringen troosten mij alle bekleding is bijna weggehaald niets is meer te weerleggen alles vormlozer en breekbaarder dan glas…

tassen vol verdriet worden naar binnen gedragen doch heerst er hier een kalme vrede, serene rust waar slechts nog overblijfselen rusten blijkt de troost groot gezien de verse bloemen…

ik kwam vandaag met weinig zin uit bed en had in het geheel geen inspiratie mijn hoofd leek wel een opgeblazen spatie maar ondanks dat heb ik wat neergezet als troost heb ik hierbij aan Bloem gedacht: dit is óók veel voor wie niet veel verwacht…

Laat me je herinneren als een mooie geurige bloem in een voorjaarstuin laat me je herdenken als een knielende engel die de bloem bewondert laat me aan je denken als een bloemenengel die de schoonheid bemint zodat ik die niet vergeet…

Avast budankt or, sintuklaas! Petrik O ja, geev ju paart ma un klondje fan mei! Avast, dus. O ja, en netuurluk de groetu an pied!…

dat wil je niet weten wereldstad, Amsterdam een dorp vergeleken bij Mexico rode lap voor een stier maakt hem gek, dol hier of daar to be or not to be? keuzes en nog eens keuzes in een ultra-moderne tijd ook zijn er nog het berbers dorp met berggeit hondenpoep, kattepis dat is geen... geheit!…

sjansend door het grote appartement Maar het echte geluk zit hem in kleine dingen Onze lach welke elke dag op onze lippen ligt Ja, ja en dan de spullen, de bullen, de troep ‘Je kan maar op 1 stoel tegelijk zitten’ En ook maar aan 1 tafel en op 1 bed liggen En met ‘lepeltje lepeltje’ kan je dat nog delen ook En drinken uit 1 kopje, beker ‘to go or…

Er is geen troost In het land zonder tranen Er is geen leed In het land zonder verlies Er is geen emotie In het land van minzaamheid Er is eeuwig liefde Het beloofde in al zijn vormen Mij hart is verkrampt Ongevoelig verdroogd Pijnlijk herinnerend Het verleden…

Gekweekte rozen, hebben hun geur verloren. Smakeloze tomaten, smaken naar water. Haastige mensen, zijn hun diepe wortels kwijt. Neem een moment om stil te staan. Vertraag uw moderne klok. Denk aandachtig na. Het is koffietijd.…

Het zout dat bloemen troost erkent men geen heiligdom regen voorkomt verwelking en spreekt men 'amen' uit. Regelrecht vanuit het hart blijft elke zonde verborgen keuzes worden bewust maakt maar zijn niet altijd juist.…

De wind vlucht alle richtingen uit de zee schuimt van afschuw zandkorrels rollen als tranen over het graf 'n bloem als schamele troost waarop van tijd tot tijd verdrietig regen valt…

Ik leg bloemen op het gras en steek een kaarsje aan omdat ik hier moet zijn, omdat ik hier moet staan. Ik wilde voelen wat het is om te zijn waar het was daarom leg ik bloemen op het gras. Ik sluit mijn ogen en vraag: "Wat ben ik aan het doen?" Ik herdenk, ik troost en geef de man die huilt, een zoen.…

Zij leest; haar ziel blijft aan de bladzij hangen. Zij laat zich leiden naar het dromenland, schier ademloos, met vonklend oog en wangen, waarop de blos der rode rozen brandt. O zomerzon! o gloed der minnezangen! Het liedrenboek ontglipt haar blanke hand. Daar heft zij ’t op en drukt, vol wild verlangen, haar rode lippen op de rode band.…

Indien gij weet wat leven is en lijden, en welk een zee van weedom in een traan ligt, laat mij die holle weg in ’t woud vermijden, verg niet, dat ik mijn schreden naar die laan richt! Daar sluipen schimmen rond van vroeger tijden, een geestenheir, doodsbleek in ’t zilvren maanlicht. O laat geen lach die stille plek ontwijden, geen ruwe spot…

Als mensen bidden, bidden ze om regens van rechtvaardigheid dauwend uit de hoge hemel die hun verlangen lessen en hun zielen verlossen midden in het leven waaraan zij lijden reikend naar een engel van troost en bemoediging een helpende hand ook als die alleen helpen kan om samen anderen te helpen en de bloemen te begroeten die opkomen…

na vandaag in zoet verdriet naar verlangen op zoek en de dag verschiet in geuren gevoel kleuren alsof ik jou herken in armen die me troosten me liefhebben herinneren aan wie ik ben in zoet verdriet op zoek naar ach lief naar wat niet…

We hebben iemand nodig die ons troost… We kunnen niet zonder elkaar want je bent elkaar te dierbaar. Bloemen kunnen niet zonder water… Ze hebben het nodig om te kunnen leven. De wereld kan niet zonder zuurstof… Anders gaat alles en iedereen dood. Een last op onze schouders nodig… Om te dragen.…

Denkend, dit komt van een buur, zegt die, nee hoor veels te duur en ik denk verder wie oh wie, schenkt me bloemen op deze ( eerst) nare dag? Een berichtje naar een andere buur, brengt de oplossing wanneer ik app, heb jij die bloemen bij me neergezet?…

Oktober strooit, bij wind en vlagen, De gele blaadren langs de grond; Reeds koud en huivrig zijn de dagen, En vliegt gij, Zwaluw! hier nog rond? o Vlucht, geliefde! vlucht dees streken, Door al uw zustren reeds ontweken; Zet u in betere oorden neer, De lente is hier al lang verdwenen, De lieve zomer ook is henen, Hier zijn geen schone dagen…

En liet haar gaan, met haar gepikte bloemen die agent, kan zich op karakter laten beroemen!…

opgesloten… vind ik niets voor mij dus laat me los, maak me vrij ik wil stoeien op de groene wei met mijn soortgenootjes: de honingbij ik ruik de planten en de bloemen maar zit gevangen in mijn korf mijn vriendjes hoor ik heerlijk zoemen och, wat vind ik dit ellendig grof want alle bloemen wil ik kussen ik wil vliegen, ik wil brommen zie…

De mensen ogen blij, blijer dan met de kou gelukkiger met nu, de zon stappen we allemaal de paden op- de lanen in op gepaste afstand dat wel langs de velden met: De tere mooie bloemen!…

als ik het even niet meer zie klim ik op een laddertje stof de zwarte wolken af die rondgaan in mijn hoofd ik ontdek nieuwe zachtheid vind bloemen onder 't stof veertjes van troost stuur ik naar wat oud verdriet al heb ik hoogtevrees ik klim die ladder op .…

In de tuin van mijn herinnering, Pluk ik de bloemen van ons verleden, En langzaam wakker wordend, Zie ik door de troebele zee van tranen mijn lege handen....…

Ik wist er van de liefde niet, toen ik jou vond, mijn lief. Ik in jouw ogen werd gevangen met rozen op mijn wangen. Ik wist er van het leven niet, toen ik schuilde in jouw armen. Mijn hart tot berstens toe gevuld met vreugd en groot verlangen. Ik wist er van de liefde niet, toen ik jou trouw beloofde. En jij mij meenam op een reis, die…

Ik had een broer, hij floot altijd. Niet omdat hij vrolijk was, oh, nee, integendeel... maar omdat hij bang in 't donker was. Door altijd te fluiten, als hij 's avonds onder stergeflonker, van zijn meisje kwam... voelde hij zich niet meer zo alleen, met al die schaduwen om zich heen. Ja, hij heeft wat afgefloten, zijn hele leven lang…

Moeder, ik zou mijn hoofd van zorgen zwaar nog eenmaal in uw handen willen leggen, terwijl uw stem m'een oud verhaal ging zeggen, waarvan ik de heugenis nog bewaar. Ik weet een avond, 't is al menig jaar geleden, zoete rook van meidoornheggen, die bloeiend bogen langs de smalle weggen, maakte mijn moede leden loom en zwaar. Gij zat voor…

Eliot en zijn 'Waste Land', over hun jeugd vol zoete herinneringen. Ze luistert naar hun gebroken levens en naar hun dromen, die wegrollen. Zonder twijfel zal ze bloemtuilen in hun kussens planten. ------------------------------------ uit: 'Een middag wit als melk', 2002.…

in onze tuin staat een oude vlinderstruik prachtig te bloeien deze vlinderstruik stond eerst in de tuin van mijn schoonouders iedere zomer verspreiden deze paarse bloemen een intens vertrouwde geur als een vlinder op een bloem neerstrijkt raken zij me even aan een tedere begroeting van hen die zo troostend voelbaar aanwezig zijn…

Sinds je mij voor altijd bent binnengegaan, ben ik tot aan de rand van je vervuld. Dwars door de rukwinden van het verdriet voel ik je onder mijn huid bewegen, warm en goed als vroeger toen wij overnachtten binnen de omheining van elkanders armen. Wat doet het er dan toe dat de wereld leeg en winters is geworden nu mijn ogen je nooit…