Alle inzendingen over Herman Gorter OR vuur OR vlam

Ik lag te slapen op mijn bed leliebebloemd en met mijn witte vingeren dood doodstil. Het was daar stil stil stil - Ruisen van waskaarsen, 't knappen van vlamamandelen, de lucht gouden as — schaarse leli'n lagen op mijn sprei te wandelen. Ik ben geboren als een bloem brekende in de bleke lucht als 't guldene lente is in de lucht…

De lente komt van ver, ik hoor hem komen en de bomen horen, de hoge trilbomen, en de hoge luchten, de hemelluchten, de tintellichtluchten, de blauwenwitluchten, trilluchten. O ik hoor haar komen, o ik voel haar komen, en ik ben zo bang want dit is het siddrend verlang wat nu gaat breken - o de lente komt, ik hoor hem komen, hoor de…

Terwijl de aarde om het zonlicht gaat, terwijl de bossen stralende energie van de zon drinken, terwijl ieder wie leeft, de lucht gebruikt, alles brandend staat. Terwijl de aarde tellekens beslaat met damp, haar zee geeft wolke' aan haar gelaat, terwijl de aarde aldoor voorwaarts vliegt, en als een slinger om de zonne wiegt - stijgt midden…

De stille weg de maannachtlichte weg - de bomen de zo stil oudgeworden bomen - het water het zachtbespannen tevreeë water. En daar achter in 't ver de neergezonken hemel met 't sterrengefemel.…

Het is waarom het kuiken zoekt de hen, Het kind de moederborst, waarom ik ben Bang voor den winter en den herfst, den nacht Van 't jaar - waarom een jong kind niet de pracht Der sterren liefheeft, wel een vlam en vuur Van een wit kaarsje - met een klaar getuur Ligt hij op 't kussen wakker, lang en met Zijn oogen volgt hij 't waaiend flikkren…

En in zich voelde zij het laatste: wil, De allerlaatste wil der stervenden, De wil tot doodzijn die het zwervende Mensengeslacht doet stilstaan en hen drijft Van zelve naar de grond waar ’t lichaam blijft. Ze duizelde en in die duizeling Werd ze zo licht, een veer die uit de zwing Der duive valt: ze daalde en viel niet: Zo valt een riethalm…

MIJN handen zijn zo heet - mijn ogen branden zo moe diep in mijn hoofd, ik weet niets meer, ik ben zo moe. Er zijn stemmen op straat, wind en hemellicht - om me is droog gepraat, mijn gehoor zwicht. En er is niets in mij over dan het arme hongrig' verlang - ik heb het zo lang, zo lang, het wil niet meer over.…

En al die kinderen en die ouden hadden het niet gedacht, en ook niet de stem die boven de wouden nog zong in de nacht - die was altijd in 't leven geweest haar enig lam, die blaatte nu nog als een eenzaam beest of ze bij hem kwam, die was het enige vuur geweest voor haar handen, daar kwam ze 's avonds erg bevreesd uit de menselanden,…

De bomen waren stil, de lucht was grijs, de heuvelen zonder wil lagen op vreemde wijs. De mannen werkten wat rondom in de aard, als groeven ze een schat, maar kalm en bedaard. Over de aarde was waarschijnlijk alles zo, de wereld, en 't mensgewas ze leven nauw. Ik liep het aan te zien bang en tevreden, mijn voeten als goede liên…

's Morgens op het witte laken doet er een gelaat ontwaken -- dat ligt daar als een waterlelie op een golf water, op de peluw. 's Middags loopt ze in het bos te schijnen, haar ogen tussen bladen als twee kleine vuurjuwelen, kijkend in een laan -- bladen ruisen weer dicht, ze is gegaan. 's Avonds lacht ze in een stille kamer, zonder…

IK lag te slapen op mijn bed leliebebloemd en met mijn witte vingeren dood doodstil. Het was daar stil stil stil -- Ruisen van waskaarsen, 't knappen van vlamamandelen, de lucht goude as -- schaarse leliën lagen op mijn sprei te wandelen. Ik ben geboren als een bloem brekende in de bleke lucht als 't guldene lente is in de lucht…

Gij zijt een bloem, een lichte rode bloem in donkre kamer 's nachts, een bloem, een bloem - vèr òm der stede opschokkend gedoem, dicht òm der stilte suiskokend gezoem - een lichte rode bloem, een witte bloem. Gij zijt mijn hart, mijn eenzaam levend hart, de daden van mijn lijf slaan rondom hard, wreed klaterende stem veinst vreugd en…

Daar ligt dat water -- dat schitterende water. Zie hoe het schittert, het schitterspreekt, schittertrompettert in de lucht in de donzige gonzige fijne satijne lucht -- dat droogzilvere opzwemmende water in dat rondomblauwe dronkkoude dronkdiepe water, 't is een zee bleek sprekend schuim een woordenmond in het ruim schreeuwende door de…

Hé, Ik wou jij was de lucht dat ik je ademen kon en je zien in het hoge licht en door je gaan kon. Waar zijn je armen en je handen en die witte overschone landen van je schouders en schijnende borst - ik heb zo'n honger en dorst.…

IK wilde ik kon u iets geven tot troost diep in uw leven, maar ik heb woorden alleen, namen, en dingen geen. Maar o alzegenend licht, witheerlijk, witgespreid licht, daal op haar en laat haar nooit zijn zonder uw zalige schijn. Zij is zo stil en zo zacht als gij en niet onverwacht zijt ge voor haar -- zó is het water voor een…

De zon is op en 't is hier stil. Alles is fijn als een schil van iets. -…

Bij het denken aan de liefde Heb ik de liefde lief, En 't is de liefde tot u, Geliefde, Die mij tot die liefde hief.…

Wij voelen als twee hoge, op stengel verhoogde lenterood-bloemen midden in de lichtzee — de lente is gekomen.…

Er is een leven in wat bewegen, de takken beven een beetje tegen elkaar. Een even beginnen schudt elke boom: een bezinnen dit, een schemeren gevend van eerste denken, met lome vingers gaan zij wenken wenken, wenken, brengen uit een vrezend menen nauw geuit. En lichte dingen, herinneringen lispelen zij, vertrouwelingen, zouden wel willen…

Er was toen veel licht, de kamer was een bloem die dicht in eens open uit gaat schijnen, het licht vloog rond in lijnen. Ik was heel stil en ik dacht niet veel, ge hebt gekeken en heel mijn hoofd is wijd opengewaaid, zoals 's zomers opengelaaid boven op een wijd, wijd land, in een wijd werelds open land - zo was ik eens in die kamer…

zijn toornen en zijn lach was even klaar, hij was een wolk, en een orkaan bezat hij van liefde en van kracht, als de natuur ze 't zuiverst maakt, - zuiver als een vuur. Hoe heeft hij de rijkaard in stuk gebroken, hoe zacht is hij voor de werkman ontloken!…

Toen de tijden bladstil waren, lang geleen, is ze geboren, in herfststilte een bloem, die staat bleeklicht in 't vale lichtgeween, - regenen doen de wolken om haar om. Ze stond bleeklicht midden in somberheid, de lichte ogen, 't blond haar daarom gespreid, de witte handen, tranen op meen'gen tijd, een licht arm meisje dat lichthonger…

Ik kom om 't groene hout. Daar is de vrede voor me, in malingen de bochtpenseelde lucht en de zon de hoge ongesteelde bloem en der hoogste bladen lucht'ge schreden. Het liggend blauwe met zijn vrouwenzeden strekt zich en lacht met de uitdove weelde verflauwend tot het niet veel meer verscheelde van warmte en wolken die het maken heden.…

O kon ik zijn in u, O kon ik maar zijn niets, Geheel in u, in u. Dat men mij zocht en niets Vond, maar een spoor, een iets Van mij, in u, in u.…

Zoals de maaiers 's avonds huiswaarts gaan, verzadigd krachtig, in het hoog gezag des avonds met in 't oog vierkant de dag van licht, waardoor zij zwaaiend zijn gegaan. Zo ga ik ook, terwijl de grote maan kogelend voortgaat langs de stroeve dag der nacht die 'k even koperhel òpzag, mijn armen en mijn hoofd zijn welberaan. Dit heb ik zó…

De aarde ligt in de armen van de zon in stilte en weeld'. Het is gelijk dat uur, waarin twee minnenden zich aan het duur werk der liefde herinn'ren en de bron van 't leven. Elk of hij niet anders kon, staart naar de ander met een zacht getuur. Zo ligt de aarde stil in het azuur, en 't gouden bed waarin de zon haar won. Zacht speelt de…

1] Blauw vlamt de lucht, groen bloeit veld en boom, zonder verlangen's zucht spiegelt het, diepe stroom. 2] Blauw vlamt de lucht, groen bloeit veld en boom, diep van verlangen zucht spiegelend wit de stroom. --------------------------- uit: Verzen (1928)…

'T is zwart en donker, kamerdonker als rook, rood kolengeflonker, daarboven holt de klok. Langs de wanden bleekt flauw een plaat en nog een - het witte is lichtlauw, 't lijkt alles lang geleen.*) Hoor, het leven vliedt, de klok holt, tik, tik - zingt het jammerlied van het ogenblik. -------------- Uit: Verzamelde Lyriek, 1966.…

De gonsregen, regen - het òpbewegen van bladen als water valt, de regen valt valt valt. Zo in me zelf gedoken te zitten in 't glanzige niet meer witte licht - en nooit te beginnen beweging en niet te bezinnen. De regen maakt grauwe strepen in de gladgrauw geslepen lucht - de gordijnen hangen…

Het gras heeft de nacht al begonnen, de tuin is stil bezonnen. De hemel is onbezonnen, licht nog zo ongeschonden. Bomen wit als boekweit hangen neer stil in schoonheid, maar de losse kastanjebladen zijn schichtig en overladen van wind.…