Alle inzendingen over Het dunne ijs van ge

De kat spiedt, aarzelt, waagt zich op het dunne ijs, jaagt op die meeuwen.…

Wat eens onontbeerlijk scheen, lost zich op als stip aan de horizon in een panorama van een aards gevoel, soms wild soms sereen,wat bij tijde snel verdween, gespiegeld in oplettendheid, gevangen in een magisch licht wat scheert over het dunne ijs van geluk en verblindt mij door wereldse beloften als de vliezen breken.…

door het open raam kijk ik naar de naakte werkelijkheid ik zie je schuifelen op het dunne ijs bevangen door twijfel weet ik niet wat het betekent mijn taal valt uit ik sta met een mond vol glas met een kapmes door het geweten en drijfzand onder mijn voeten voel ik even de wind van de vleugels van de waanzin ik kan de deur van…

wat je niet zegt blijft verborgen in vele dunne laagjes sneeuw samengeperst tot een dik pak ijs het ijs trekt zich terug op het land waar jij zwijgend gaatjes vult met lucht om weer te bevriezen wat je zegt zit opgesloten in luchtbellen…

De zon staat laag schaduw lang als een pierlala Het ijs is broos en breekbaar 't kind ziet geen enkel gevaar loopt roekeloos de dunne ijsvloer ...........op Wie geeft 'n teken roept ho of stop kijk uit niet verder? Breekbaar...'t kind.…

Onder een nieuwe maan Wandelen we Naar een nieuwe toekomst Jij kwispelt de weg Langs struik en heg Snuffelt aan bloemen En plukjes gras Mijn nieuwe kompas Mijn nieuwe lantaarn In een diepblauwe nacht Een Nieuwe Maan Verlicht mijn bestaan Luna is haar naam Samen Dansen we De vier seizoenen Van het leven…

Als representant van de vrouwelijke kunne zonder wie Jacky Scope überhaupt niet ter wereld zou zijn gekomen noch het daglicht hebben mogen aanschouwen zou ik hem vriendelijk doch dringend willen verzoeken de heksen met meer respect te bejegenen en meer nog, hem manen zijn wilders geraas alhier stante pede te staken... ...…

de winter traint zijn stembanden een lied van kille noten maakt het sprookje verrassend eenzaam de wandelaar waagt zich stiekem op glad ijs een dunne laag een bleke zon en enkele dappere volgelingen rond zijn voeten terwijl de vijver huivert in haar ijzige zelf vinden eenden hun weg naar elkaar tussen broodkruimels ligt er hoop…

ruiten de groeiende bloemen van ijs…

We wachten op het ijs, of er genoeg komt om de ijzers onder te binden tot men het weer genoeg vond! Het is ijskoud, moet je weten maar deze kou is niet te meten! immers, kunnen mensen ook vrij ijzig zijn nou, laat het dan maar vriezen, want: Daar kun je jezelf op kleden!…

Die schaatsers zijn verrekte eigenwijs, Dat volk begeeft zich constant op glad ijs.…

Vorige week om deze tijd, sneeuw ijs en kou een ritje leert: een weekje later, wat graden verschil en de kopjes van mooie tere bloempjes steken boven de grond. Hier en daar geel, wat paars met wit iets verderop een heel veld geel nee niet het gras maar bloempjes een wereld van verschil met toen!…

Niet goed wijs Wat ligt er op die plas, is dat geen IJS?! Laat mij dat nou eens lekker zelf bepalen 'N zonnetje, m'n schaatsen, veters strak Ik zie het al van mijlenver zo'n w..…

In dunne kratten mooie ronde rode appels, in sleetse mouwen van slag geraakte polshorloges. As op de stoepen, ijs langs de wegen, zeven kraaien in de lucht of zijn het er negen? -------------------------------------- uit: 'Alle bundels gedichten', 1976.…

Wie is het naar wie je tracht in deze dagen, voor wie je stralend witte lentes breit van zuiver zilver, dragend als het ijs op de gelagen, te dunne stiltes vol ongeduld verbijt?…

Ik ben oud, ik maal niet om onsterfelijkheid – ik wil weer jong zijn!…

dag in dag uit was er wel was in het jaar 1900 voor de jonge moeder die toen mijn oma was maar zou zij ooit gewassen hebben in een wak met een rivier op loopafstand van waar zij woonde in mijn verbeelding zie ik haar ook in de winter bezig in het kleine schuurtje waar het soms krakend vroor maar ik hoop, dat het werd warm gestookt…

Gentlemen, geëerd-geleerde gasten Gelukkig grotendeels gevaccineerd, Grandmaître des gendarmes, gastheer Gaston - Geleend gilet, grof geld gewend, gerant In generaties generieke genen Goudeerlijk, genereus, gentil gezant - Geen goor getatoeëerd geval (genant!) Geniet gratificaties (grand garçon!)…

Als ik je daar zie liggen gaat mijn hart als een gek tekeer. Je smelt als ik je aanraak, mijn tong streelt je telkens weer. Je smaakt zo heerlijk zoet, zo om in te bijten. Zodra de ijscoman komt weet ik wat ik als eerste doe. Dan ga ik je halen, jouw koelte op mijn hete lijf. Mijn mond je zachtjes omvatten totdat het stokje overblijft…

ze kijkt hem van onder haar brilletje minzaam aan terwijl ze met haar lepel kieskeurig haar eenkleurig vanilleijsje voorzichtig proeft beide tachtig jaar grijs en krom maar naast elkaar misschien heel wijs ze kijkt hem zo nauwkeurig aan niet op zand gebouwd maar op het ijs.…

Hoe bijna ingetogen het licht boven dichtgevroren meanders neigt zich aan al wat uit het ijs steekt te bezeren…

Een lust voor het oog en voor de mond haar lach uitnodigend haar verlangen uitstrekkend voorbij bergtoppen en gletsjers. Haar lippen ongeblust totdat zij de ware kust: een ijsje voor het slapen gaan om ’s morgens fris weer op te staan.…

Lila grijs hier is het bewijs water dat bevriest noemen ze ijs.…

als ijspegels ontdooiden we met messcherpe kantjes nog lang niet de warmte maar al wel dicht bij elkaar…

een eskimo draagt in zijn iglo graag een eskimono…

Het ABP laat de pensioenen dalen Afghanen vechten voor de Taliban Men sleutelt aan een kernbom in Iran De leraar moet zijn staking in gaan halen Maar wat ons toch de meeste zorgen baart Is of er ijs ligt op de Bonkevaart.…

M'n kraag hoog De jas dicht Geen betoog Alles ligt Open en bloot Lezend verlicht Alleen het rood Van de kou op je gezicht Er valt geen sneeuw meer Alleen nog hoop Keer op keer Geen koek noch zoop Zo meanderende de winter En het geluid ervan Richting wat verbeelding En nog zo wat dan…

bloemen van ijs op ramen getoverd het koude is buiten het warme in mij verlang naar de zon en zomerse kleuren het vrolijke fluiten van vogels in mei strepen van licht op muren getekend het warme, jouw lichaam het koude, mijn tong vergeef me mijn zonden mijn lust en mijn vraatzucht ik lik aan een ijsje en voel me weer jong…

een blad aan de tijd wordt gerijgd Je bent ijs Maar dan van het zoetste soort Zodat zelfs de zon wordt gekoeld De wind zwijgt En schrijft in het lover : Dit is het warmste dat ik ooit heb gevoeld.…

Als dan de winter invalt gaan wij schaatsen op onderwerelden van pikzwart ijs, maar één raakt achterop bij oude plaatsen en één slaat een doodlopend slootje in. Zo eindigt steeds onze gezamenlijke reis.…