Alle inzendingen over Hilde

microfoon het lijkt zo heel gewoon je dochter zong zo prachtig en jij bleef aan de kant totdat ik je overhaalde en meenam aan de hand "starry, starry night" een lied uit jouw jeugd ik zong zachtjes mee en genoot van jouw vreugd je hebt een drempel overschreden gedaan wat je altijd wilde die "starry, starry night" was JIJ de ster, Hilde…

uitgelaten jankt zij naar mijn bedoeling het was echt schrikken dat zij mij begreep mijn oog viel op haar achterste dat kneep tijdsbestek leek voldoende op besnoeiing op gras en niet op straat riep ik naar Hilde het viel juist thuis op het karpet dat gilde…

Vertaald naar een gedicht van Hilde Domin voor de Dode Dichtersalmanak ---------------------------- uit: 'Wachtwoorden', 2015.…

Een snoepje was Hilde, waarvan het papiertje niet af mocht.…

waar ik niet woon - laat leegte los, de aarde en de eenzaamheid alsof de nacht al weet tot hoever ik zal geraken wanneer jij naast me ligt in de verte van het licht en in het trage rood van mijn leeggelopen hoofd -------------------------------------- locatie: beeldentuin Dehullu 2007 kunstenares: Hilde…

Mijn hele leven groeien de bomen van thuis -- verder in mijn hart.…

Onderweg naar jou beklim ik de berg van tijd -- die alles verbergt.…

Laat harde handen ploegen, laat ze diep in mij -- jouw wortels breken.…

Ik zag je voor het eerst Ik wist niet wat ik zag Het was liefde op het eerste gezicht Maar nu ruzie's Die mij pijn doen, Waar ik niet tegen kan Mijn gevoel slaat over naar verdriet, bang zijn om je te verliezen wat ik niet wil…

je ogen spreken woorden in de stilte van ons samenzijn helder en mooi lees ik de woorden uit jouw hart je ogen spreken woorden die me raken en die maken dat de stilte verdwijnt…

Een vlot traag dobberend op de rivier Reikende handen helpend om de overkant te bereiken Grijpen angst, niet kunnen, halverwege loslaten Verder dobberend alleen niet vooruit niet achteruit gaan Dobberend een druppel water extra een traan.…

Het duizelt me hoog in de hemel, geen houvast -- alleen maar een roos.…

Toon Ribbe werkt bij dag en 's avonds leest hij vakjargon Jammerlijk want bewegen wordt zo wel een hindernis Grammetjes worden flinke pondjes maar wat erger is menige pondjes worden op den duur een dikke ton Hilde de vrouw die zei met klem: "Sport en wordt bemind!…

En verbloemde haar alleenzijn door haar lied Met een wondermooie zuivere klank Die zij toeliet Vertederend zacht in het gehoor Klinkt haar lied nu nog door Eenzaam heeft ze het leven verlaten Het verdriet achter zich gelaten Bevrijd van alle hiaten De snaar Haar overgevoelige gevoelens De indruk diep in mij Een bloem voor Yasmine (Hilde…

Met stukjes papier steek ik kleine lichtjes aan -- in lezersharten.…

Teder is de nacht waarin je vurig liefhebt -- wat aan je ontglipt.…

Behaaglijk warm In een dikke winterjas De straat op De koude beet Nam levenden Tot zich Hoewel hij Dat niet wist Slechts een straat Verderop Een klein bouwsel Opgetrokken uit karton Zonder enig leven Viel zachtjes om Hij liep langs Zag niets Merkte niets Doch achter hem Verwaaide het karton Ontblootte slechts Een bevroren…

Elke keer, wat doffere ogen, Elke keer, een wat vermoeiderde blik Elke keer, iets duidelijker dat gevoel, ik weet, het afscheid is nabij Elke keer, dat ik haar zie, is er wat wanhoop bij gekomen Ik wil haar niet los laten, Ik wil haar niet kwijt Maar elke keer voel ik dat ze wegglijdt, tussen mijn vingers door Ik kan haar niet bij me houden…

Liefste, als ik in jouw ogen kijk, zie ik een hemel vol met sterren, een bos vol met bomen, een weide vol met bloemen en een hart dat nooit bezwijkt. Liefste, als ik in jouw ogen kijk, Dan zweef ik even weg, zie ik liefde en begrip, en dan lijkt alles zo onwerkelijk, te mooi om waar te zijn. Liefste, als ik in jouw ogen kijk, Ben ik zo…

Een stille traan glijdt uit mijn oog wanhopig, eenzaam Een stille traan biggelt langs mijn wang vergeten, verdwaald, wanhopig Een stille traan drupt in een plas opgeslokt, herkend…

woest en onbesuisd trots en zelfvoldaan kolkend en spuwend kollesaal en indrukwekkend Het stijgt en daalt het komt en gaat het spoelt herrinneringen weg en onthult de toekomst…

Je lacht je een weg Je rug draait naar morgen Waar hij met zijn zorgen De grondslag weer legt Je grijpt je aan zinnen Vertelt ze met woorden Wat ze nooit zullen horen Want ze beminnen Het leven Maar jij bent al verder De toekomst staat vast Het loopt af Vanaf nu Daarom kun jij zingen Want de zorgen voor morgen Zijn jou al gezegd…

Memolijstje met opzet kwijtgeraakt, bed met lavendelgeur al opgemaakt, de bloes met kleine knoopjes klaargelegd, afspraken voor twee dagen afgezegd. De wekkerstem: weer wijs en veertig jaar. Aan Rwanda gedacht, de blinde bedelaar, de vrouw van wie een borst werd afgezet, de bloes verkreukeld in de kast gelegd. ---------------------------…

Hij staat omdat het moet in zijn altijd open deur, geeft ieder uit verweer een trage, droge hand. Hoe gaat het, goed met mij, volleerd souffleur, en maakt zich telkens weer volmaakt van kant. Iets heb ik nu ontmoet in zijn verwarde boze geur. - En met u, mijnheer? Zijn ogen zijn verwant. ------------------------ uit: 'Deuren',…

Ze is zeven en heeft een oud gezicht, zo een waarop het zomerlicht nooit tot zijn recht zal komen. Je ziet al hoe ze zeventig zal zijn, haar kamer in Avondrood piekfijn en hoe ze tijd nooit zal verdromen. Ze wacht op de bus met een strippenkaart en kijkt naar een hond die kwispelstaart. Even lijkt er licht in haar te stromen. --------…

Zoals het blanke appelvlees nog niet tevoorschijn gebeten, zoals de grand cru in de fles nog vol met gloed geweten, zoals het eerste goede vers nog enkel in het hoofd geschreven, zoals jouw geschiedenis nog niet met die van mij verweven, zo is mij je oksel en je mond: een geur, een onbetreden grond. --------------------------…

Je giet iets in me waarvan ik niet eens weet hoe het heet, alleen dat het de kop heft, de oren spitst en rondkijkt met een argwaan die verlangt. Je raakt iets aan dat siddert, op hoge poten vaste grond zoekt, zonnedauw onder de hoeven voelt en geen plek vindt om te baren. Je legt je valerianen vingers op het trillen van mijn wimpers. De…

L'amour est un oiseau rebelle Het kleeft aan ons: we laten de gordel los terwijl we op de snelweg de linkerrijstrook kiezen. Wat we dreigen te verliezen is verschrompeld tot verwaarloosbare vlagen van verbijstering om de rouwrandjes aan onze vingernagels. Er hoeft maar een hagedis op de deken in het bos te kruipen en onze voeten schrikken…

Vanuit mijn lome zondagochtend zie ik hoe een merel hardnekkig trekt tot de worm zich verorberd geeft. Honderden keren moet de merel voorbij mijn vaders ogen zijn gehipt als hij zijn spade in de grond stak, zijn schouders gebogen, zijn monkelmond smaller dan de voorbije jaren. Nu ik hem ken, een oudste dochter ben, zwijgt…

In deze ene nacht dromen de vrouwen van verraad, geven zich over aan de daad die langgeleden verten openlaat en sluit. Ze spinnen de dunne draad die dichters en ontrouwe minnaars horen in hun slaap, een ijl gefluit dat door de bomen gaat. De vrouwen staan tastend in het donker op, struikelen over sokken, stinkende asbakken en hurken…