Snoeper
Onderweg zag-ie, rijdend naar Smilde,
een dame, die meerijden wilde.
Hij stopte terstond.
Ze was jong, mooi en blond
en ze stelde zich voor: 'Ik ben Hilde.'
'D'r dankbaarheid', dacht-ie, 'is groot,'
door het snoep, dat de schoonheid hem bood.
Ze deed steeds, voor ze 't gaf,
het papiertje eraf
en handsfree was het, dat-ie genoot.
Zo gaf ze hem zuurtjes en dropjes.
Daardoor was-ie erg in z'n nopjes.
Ineens zei hij blij:
'Lekker snoepje ben jij!''
- En ze schaterde steeds om z'n mopjes.
Hij zei d'r: 'Kom thuis bij me eten.'
Ze zei hem. 'Dat kun je vergeten:
kom jij maar bij mij.'
- En hij dacht aan gevrij.
'Nou, fantastisch,' zo liet-ie d'r weten.
Ze blaakte na 't maal niet van hartstocht.
Hij blies dan ook spoedig de aftocht,
omdat ze niks wilde.
Een snoepje was Hilde,
waarvan het papiertje niet af mocht.
Geplaatst in de categorie: limerick