Landschap
Het paadje in het landschap
van de grote oude meester
leidt nu ergens anders heen
zijdelings van bomen
wortelend onder olieverf
vervangt een sprietje
met respect zijn signatuur
wordt de mei langzaam
maar zeker in haar bloei
tot staan gebracht
nu ik de contouren van een
vrouw zie, zittend onder de es
hoe ver is ze van mij
verwijderd in het lentegroen
in roze en wit en voorjaarsgeel
voor hem alleen,
trots aan haar zij
hoe paradeert zij in het lot
van iemand anders
van haar geheimen nog niet
uitgerust, van binnen vrij
Zou zij me roepen, ik haar horen
en ik me om gaan draaien
dan zou haar stem en aangezicht als van een vreemde lijken
Ik ken de wereld in een straal
van zeker zestig mijlen,
toverspreuken voor alle kwalen
doch ken het spelen met het hart
niet, noch ken ik de naaktheid
van de vrouw van mijn kind
ik vermoed achter het Hooglied
geen blauwdruk
in spijkerschrift gebeiteld
wat ik wens te zeggen ligt
besloten in mijn zinnen
Al zou je me de weg versperren
al zou je in mijn ogen kijken
ik loop over de rand van het ravijn, dunner dan een haar
Rechts is jouw huis,
dat ik rondom ken
en van binnen
de deur, de gang
de trap naar boven
waar zich voltrekt wat ongeschilderd is gebleven
... Parafrase op het gelijknamige gedicht van Maria Wislawa Szymborska ...
Schrijver: MaximInzender: Max de Lussanet, 20 april 2024
Geplaatst in de categorie: bedankt
Daar blijf ik hangen
Inmiddels al 3x gelezen
Als de taart, waarop de kers