Alle inzendingen over Hondenpoep OR Straat

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

M'n hond blafte de wereld aan elkaar, ging zo tekeer, gelukkig waren 't maar twee potten, stomdronken bij mij op de stoep, warempel wel wat anders, dan een berg hondenpoep. Gelukkig is mijn reu, zo heerlijk waaks, de potten schrokken zich lam en verhuisden van plaats.…

ze klitten in bedompte roversholen en bezigen de liederlijkste taal hun normbesef is nul of marginaal ze dragen messen, erger zelfs … pistolen ze slapen in de goten en riolen ik noem hun trek naar hier catastrofaal noem mij maar dom of rechts en radicaal ik haat die lui als hondenpoep aan zolen je ziet ze vaak in kroegen samenscholen…

Zij noemt straten straat, maar kent geen brug, en kent geen -- doodlopende weg.…

Ze had flink gehuild menige traan geplengd de laatste dagen nu lag ze bijna languit op straat bij Mika, mijn 3 jarige bruine labrador 'n glimlach veroverde haar gezicht ze aaide hem en hij kwispelde met z'n staart ik zag het aan en sprak haar aan: "lief he" sprak ik en zij zei: "Ja heel lief" ze vervolgde: "Dit is ook mijn eerste…

lente lente lente Deo Volente dan springen de knoppen open nog sterker ik zie ze al het groen ontworstelt zich aan cocons in verlengde vingers van uitgestoken armen dik en dun lang en kort sprietig of uibollig * ik trap in hondenpoep vers gelegd op paden die door de nieuwe toekomst slingeren met een reuk zo pril…

Jongeren lopen soms zo doelloos zo samen over straat want ze willen niet naar huis toe in hun ogen staat de haat. Want thuis daar heersen regels en die komen ze niet na ze willen niet gedwongen luisteren naar pa en ma.…

Tralies bederven het zicht Spullen zijn verdwenen In de etalage brandt wat licht Mijn reis maar weer vervolgd Op weg naar het feest De trap weer opgelopen Ik ben in de stad geweest Zonder mensen lijken gebouwen Verlaten en koud Niet meer dan een berg stenen Op een hoop weg gestouwd Het is stil op straat…

Lamgeslagen door verdriet eenzaam door verloren jaren loop je moederziel alleen en er is niemand die je ziet. De vuilnisbak is nu je restaurant en een bosje jouw toilet je handen was je in een vieze sloot en er is niemand die op je let. Slapen doe je onder een brug of ergens in een portiek een dokter heb je nooit gezien want je bent nooit…

Mysterieus wanneer voetstappen klinken hol en leeg sporen die je achtervolgen als je alleen in het donker slechts verlicht door het flauwe schijnsel van de maan geschrokken omkijkt maar van tevoren weet dat er niets is en toch dat onbehaaglijke gevoel langs je rug kruipt lopend door donkere, verlaten straten…

Wat een genot Enkel nog Nederlands op straat Prachtig uitgesproken Pure poëzie Iedereen het ABN onder de knie Niemand van de dichtkunst verstoken Als iedereen straks Nederlands praat Komt de volgende stap aan bod Iedereen moet lachen Enkel nog vriendelijke mensen op straat Een prachtige glimlach, witte tanden Puur geluk…

Berlijn Je bent soms net ik Berlijn Half in de steigers Lopend door mij zie je wegen die snijden en straten die omarmen Kille gebouwen, onbegrepen architectuur en pleinen die verwarmen De geschiedenis Daar zal het niet meer aan ontkomen Het hart blijft kloppen De rivier zal altijd blijven stromen…

Daar in het dorp aan de Amstel lopen we door de straten van mijn jeugd snoepwinkel op de hoek, schepen op de trekvaart, kikkers in de sloot, schaatsende kinderen op de vijver, schaduwen van vroeger lopen met ons mee, in de rustige straten, nu - zonder winkels, touwtje springende kinderen, zigeuners op het parkeerplein.…

lantaarnpaal regen en mist verkeerde straat heb me vergist…

Alleen de hakken van m`n laarzen tikken op de stenen van een in donker gehulde straat het is net bij iedere stap in een licht dat af en toe verdwaalt uit een lantaarnpaal die daar waarschijnlijk al een tijdje staat het lijkt dan net of er een kinderkopjeskoor zingt en praat over eeuwen oude praatjesmakers over boeken van groot vermaak…

Ik liep de hele dag over straat om warmte en eten te vinden. Op dat moment werd mij bekend waar ik stond. Ik werd door niemand erkend en kon niet begrijpen waardoor het ontstond. De dagen waren koud, donker en lang. De oude goede tijd dat is waar ik naar verlang.…

Kinderen die rennen voor de deuren en met vrolijk gelach de straat opbeuren, treinen die komen en gaan op het spoor, een merel die zingt voor een luisterend oor, een fiets die met piepende banden remt, een duwtje tegen een raam dat klemt, een kerkklok die zeven uren slaat, dat zijn de geluiden zondagavond op straat.…

eenzaam slentert ze door donkere en verlaten straten met hangende schouders en een hart vol pijn. afgesloten van de wereld en immuun voor aanrakingen aan morgen denkt ze niet voor haar is vandaag lang genoeg geen enkel doel voor ogen en niet wetend wat ze wil brengen haar emoties haar daar waar ze nooit wilde komen…

Waar nonchalante houdingen overheen bewegen, voegen voegen de straten samen als dames die scharen. Mens denk eens na, aan de passie, het inlevingsvermogen waarin patronen van straten met gebalde vuisten heersen. Het vertekent ’t beeld van het zien, het is absurd abstract bijna alles maar net niet in één gevat.…

De straat is blind, heeft blinde muren. Een enkel raam, zo hier en daar, lijkt zich bewust van het gevaar, dat er met Alle blindheid nog iets valt te gluren voor Het onbeminde kind dat er achter nog iets Van zijn gading vindt. De straat kent enkel passanten, blind Voor elkaar en de wereld om hen heen.…

Zomaar een straat. Een dag uit het leven van het om elkaar geven; in een leven dat leven laat. Zomaar een straat. Mensen achter deuren. Kinderen die treuren om een ouder die weer uit werken gaat. Zomaar een straat. Afscheid nemen voor de korte termijn. Het zoenen om het met elkaar gelukkig zijn.…

De laatste prent die maakt hij strakjes boven Een lange rij, een lommerrijke laan Je ziet twee mannen naar zijn uitvaart gaan Als laatsten zijn ze achter aangeschoven En verder hoeft hij weinig uit te leggen Een fluistert zacht: 'Ga jij ook nog wat zeggen?'…

nieuwe kracht Kwetsbaren wegkijken is als de pijn in je eigen ziel niet onder ogen durven te zien controle willen hebben op onzekerheid imperfectie mankementen als het geloof in het goede verdwenen is kapotgeslagen met een hamer in gruzelementen zoals in de beeldenstorm er ontstaat vanuit zichzelf een nieuwe norm de gek in de straat…

in elke hand één voor het straat toneel waarmee hij zijn geliefd straat publiek wil vermaken een oorverdovend geluid de politie schiet de jongleur dood slechts zevenentwintig jaar jong met als enige misdaad de mensen aan het lachen maken met zijn kunsten wat vreugde geven in moeilijke tijden een hart onder de riem…

bemorst met het vuil van de adders strompel ik door de polariserende straten van mijn vaderland het ijzeren monster scheert rakelings boven mijn hoofd spant de aders strakker en strakker het bloed stolt de luciferdoos ligt op het witte kleed tussen de twee kandelaars meeuwen bouwen hun nest in mijn haar de olie verslapt…

hun hoofd tegen de muur de offers zijn hier veel te duur stromen die gekomen zijn met camera's die schieten op het IJ, gezichten blij de Amstel vaart nog trager dan de tram want bruggen over grachten zijn hun rem ze zijn hier voor de spanning die geschreven staat in mooie woorden en de daad voor hoeren op de stoep en overal de hondenpoep…

Wie heeft er stiekem iets gelekt, hier in ons kikkerlandje? Wel iemand uit het kabinet, dat lek is als een mandje.…

mijn straat, toen leeg is volgepropt met auto's de stenen die ik daar ontsteeg zijn slechts te zien op foto's mijn knieën schuren langs de stoep het doelpunt op de schoenen nog hoor ik luid mijn maatjes' roep de overwinning roemen mijn straat staat stil het spel is uit, de bal diep opgeborgen weg is de warmte die 'k ervoer het bedekte…

ik wandel onbekommerd door Den Haag genietend van door tijd vergeten straten de zon loopt mee, ik voel me uitgelaten bij thuiskomst echter wacht een heuse plaag o nee, niet weer, een nare geur, nog vaag verdringt de goede bui, in alle staten aanschouw ik de onthutsende plakkaten ik trapte in zo’n hondse hinderlaag ik grijp m’n schoen, ontwaar…

Iedereen heeft een dubbelganger wordt er gezegd waar heeft God de jouwe in Jezus'naam neer gelegd Gezocht in het Verre- en Midden Oosten niets van jouw evenbeeld om mij te troosten Europa van Noord tot Zuid, zelfs Afrika lachte Hij mij uit en gaf zelfs een trap na Nu zag ik duizenden Claudia's in Israël this must be heaven or this must be…