Alle inzendingen over Kentering

Eind september 1990 Kentering in mijn Leven Dag studie.…

Ge bloeit ondanks het kenteren der seizoenen, Uw naam is meer dan ooit alom verbreid, Uw vlucht draagt bij de volkeren te verzoenen. Oudtijds op zee en nu steil in de lucht, Gij, wakkere mannen, onze dankbaarheid, Zij vergezelt u op uw stage vlucht.…

Kou, grauw en schemering vergrijzen te lang al de kentering waar mensen naar reiken; moeten ten leste toch wijken. Kraken de rolluiken op en baren, tinkelend eerst nog door reetjes, zonlicht goudgeel, het verblindt twinkelend nat in het gras: miljarden splintertjes glas.…

spijbelen op lagere school ongekend de aardappelrooivakantie historisch fenomeen vergeten de MULO geeft een kentering wachten bij de brug rechtsomkeert fietsen langs pastorie en houtloodsen liften vanaf snelweg tot directiebrief definitief bij ouders belandt: keuze voor het rechte pad papieren schoolgang kenmerkt ups en downs in onderwijzersopleiding…

boffen, zoals ik bof met jou, zoals ik 't heb getroffen Ex-partners verbleken vergeleken met jou, jij op eenzame hoogte, bent oneindig trouw Totaal gericht op mij, zoals ik het graag wil, neemt wat ik geef en gaat mee in elke gril Samen thuis op wereldreis in vrij korte duur, of voor meer interactie door tot 't laatste uur Alsnog nu 'n kentering…

eeuwig lijkt zij hier te waken de vrouw, haar verhaal, de kentering een gouden cirkel, tomeloos verlangen naar het meer op de gulden schaal schepen vol graan, dieper glanzend dan goud bij volle maan konden haar niet bekoren, met een stuurse blik en gebiedend woord smeet zij de lading één twee drie in Godsnaam overboord de zee verslond…

het teken aan de wand binnenskamers lijkt het veilig maar de schijn sluipt in geniepigheid Open het luik naar een nieuwe morgen in dit kakofonische niemandsland Verbrand de lading aan prullaria, de ijdelheid die niet wijken wil Ooit zongen en stoeiden wij de werkelijkheid Het leven rijmde en rapte zonder ongelijk Het noodlot bracht een kentering…

Het is nu ook de tijd dat het vrouwen-gemoed kentering lijdt: uit de vloeibare lusten en aandriften, verhardt zich daarin 't vast-bewuste, als in oer-oude dagen d' aard' uit vloeibaarheid vormde vaste lagen, of als nog heden in 't heelal telkens uit gasse' ontstaat een vaste bal, een nieuwe kern, een donk're levensbeker. — Zoo…

rust gekeerd; verlaten alle luste’ en die me zelf verlieten, Oktober, - als een kaan in roerloze avond-rieten ten zwoele avond zwart gemeerd: zó, van uw trots bevaên en eigen slaap geslagen, ligt lam mijn leven thans; waar nog mijn nimmer-zatte blik, vol hankre vragen, alléén, Oktober, volgt, op vreugde en vrees gedragen, des levens eeuwge kenter-dans…

Op deze wieken en op hun spil, die immer en immer zich wenden wil, is het gegrepen en aangevat als op een kenterend spakenrad, een garenhaspel, een rafelwinder van draden, die effen en zonder hinder afwikkelen, uitkomen met geduld en onuitputtelijk aangevuld.…