Alle inzendingen over Langs verleden .....

Er zijn dagen die stilte dragen zoals heden bij de geboorte van een bijzonder Kind dan staan wij even stil en denken aan de vluchtende kinderen over zee Eens in een lang verleden was ook het Jezuskind een vluchteling weliswaar niet op een gammele boot maar met zijn ouders op een ezeltje liggend op Zijn Moeders schoot Wij willen Hem…

Als ik het, na lang aarzelen, toch waag om door de oude poort te gaan blijf ik, getroffen, ademloos staan ik word overvallen door een stilte zo intens dat ik me bijna terug tussen de mensen wens doch, net op tijd versta ik 't geruis van het blad dat ritselend neervalt op mijn pad ik hoor, in deze Hof van Eden stemmen uit een lang verleden…

verleden Glorievolle eeuw, die nimmer wederkwam.…

't Eerste dat mij moeder vragen leerde, in lang verleden dagen, als ik hakkelde, ongeriefd* nog van woorden, 't was, te gader* bei mijn handjes doende: "Vader, geef me een kruiske, als 't u belieft!" 'k Heb een kruiske dan gekregen, menig keer, en wierd geslegen* op mijn kake, zacht en zoet...…

verleden en al voltooide tijd jij geeft ons met een joyeus gebaar een werkelijkheid die nog in schepping is waarin het gedicht als poëzie al hemels gist…

Je knielde en telde de lidtekens van een lang verleden,je vertelde over zandkorrels in het zand ze gleden als herinneringen door de dunne vingers van je hand. In waar jij de seizoenen zag vervagen in visioenen overgeleverd aan willekeur gescheiden door ras en andere kleur die last was zwaar te dragen.…

verleden het bittere einde van een zoete droom Er hingen ook vogelhuisjes speakers droegen daaruit gedichten voor vreemde stemmen in de tuin waardoor ik mijn gezicht verloor Het rozarium was uitgebloeid op twee rozen na was alles bruin ik sloeg de vlinderkassen over en wandelde uit de stille tuin…

Zij spraken van geen verzoening, Noch lang verleden geschil. "Hij hoort niet meer", sprak zijn dochter, "Maar hij ziet nog zonder bril". Zij zaten weder te zamen Aan tafel, de oude liên; Grootmoeder zei dat ze elkander In geen dertig jaar hadden gezien.…

ik ben uitgeteerd en ga met smart betreden De algemene weg van d’ouwde lang verleden. O Heer! ik kijve niet, noch hadder niet met u. Het sterven is mij lief, is ‘t U behagelijk nu, Want gij hebt mij gemaakt en moogt mij weer ontmaken, Wanneer ’t u wel gevalt. O God! vóór alle zaken Beveel ik u mijn Ziel, o Zaligmaker goed!…

En zelfs de blaadjes hangen stil hoe zwaar zijn nog de takken hoe lang hun leven nog,dat langzaam gaat verzwakken.…

de weg is lang langer dan men dacht in een gedachtenstroom lang verwacht aan de oever waar een hart sneller bonkt in oerkracht door haar opgestoken haren niet stoppen maar later vragen wat zou ze zeggen als letters samen smelten speciaal voor wie dit leest er is geen parel voor nodig geweest om te begrijpen wie jij echt bent terug naar jezelf…

Te lang, liet ze het voor wat 't was tevens nam ze 't voor lief. Te lang, nam ze genoegen met, deed 't niet eens met tegenzin. Dan ineens, gaan ogen open is 't klaar met gemoedelijkheid Ook de oren staan volop open en ineens is 't beurt met de geit.…

‘t Is alsof het lang verleden In dat stil gedoe herleeft, Of het met de buitenwereld Niet in ‘t minst te maken heeft. Of dat daar achter ‘t kleine raampje Waar een rossig lichtje kwijnt, ‘n Stil geluk is weggesloten Dat ons onbereikbaar schijnt.…

Stemmen is een volksgunst met een lang verleden Als je het oprecht empathisch doet rust daarop een zegen.…

Ik leer zien wat belangrijk is door na te doen hoe jij kijkt Ik voel wat jij voelt door na te doen wat jij voelt Als een brabbelende kind volgt mijn kennis mijn lichaam dat jouw bewegingen volgt Hoe dichterbij hoe beter mijn weerspiegeling is maar nooit precies hetzelfde zelfs als het water glad is en dat is weg zodra ik erin duik…

Ik krijg betaald en ik koop het bed waarin ik wil liggen in het land van mijn keuze het land van de revolutie, van vrijheid ....en gelijkheid waar iedereen weg moet ....die zegt of steunt dat anders beter is het land zonder mensen ....die huisgenoten en buren uitzonderen ....om hun afkomst, geslacht of liefde het land zonder volgelingen…

Raven op mijn schouders om me de weg te wijzen en mensen te roepen om hen te ontmoeten De jongen die op het strand tekent met kleurige keien, tweemaal daags en ze natelt voor hij weggaat wetend dat de vloed komt met golven die langer zullen leven dan hij De man in de kamers vol tafels met kwartsen uit de landen waar hij zocht naar heiligheid…

Samen op het bankje onder de kersenboom de aflopende dag langzaam de nacht in laten zakken Weer een avond samen onder de kersenboom Denk niet romantisch aan de fonkeling in een glas het vlammetje van een kaars in de schemering intiem samen onder de kersenboom Dat zou surrogaat zijn en ons geen ruimte laten te voelen wie we vandaag…

De snelheid van de trein trekt voor mijn ogen de massa uit de wereld, vormeloze strepen tekenen onwetenschappelijk de formule van Einstein op de ramen Soms is even in beeld wat het is, als je stil staat Dan kun je zien wat het is, iets tijdelijks in zijn raadselachtige vlucht van schijnbare illusies Alles bestaat onwetend hoe…

Nieuwjaar, ik kies mijn wenkbrauwen Ster, Parijs of Prinses de lijnen van mijn geluk als de randen van mijn kijken en ik bescherm me met geuren ga nooit de deur uit zonder deze zekerheid van de zegen van boven, de rode loper op mijn bedachte weg Rekken en strekken met sierlijke bogen van liefde om te voorkomen dat mijn lichaam inzakt…

't Is de kunst om 't heden, langs 't verleden de toekomst te laten worden. Is 't verleden vervelend geweest, richt je dan op het heden, dan heb je aan de toekomst HET MEEST!…

stappen verzanden langs herinneringsbeelden het verleden knarst…

Soms krijgt verleden een staartje .... Sinds we in elkaar 'wonen' zijn we nooit verder dan een hartslag verwijderd van de ander dat is houden van elkáár…

De slaap is een schurftige bedelaar steeds minder vaak vindt hij de weg naar mijn deur bang als hij is van mijn grijnzende honden, zie ze snokken aan hun roestige ketting Ik nam een kijkje in mijn pakhuis van klein ongenoegen en groot verdriet haalde wat rag weg en zag wat kasten op een kier, de jaren '90 maakten goede sier.... en toen…

Het liefste van voorbij is zo verweven door mijn leven als een bundel gouddraden verkregen uit het vlas het voelt nog steeds zacht strelend als zoete bloemengeuren in een zomerlied die mijn dagen doen kleuren dat helend opklinkt uit verleden hoe intens onze liefde was…

Reeds lang diep in de schedels gevallen ogen, gebroken ruggen, vergane oren, zullen niet meer zien, niets meer voelen, nooit meer horen. Laat staan spreken.…

Wind snijdt in het gezicht Een waterige winterzon geeft de grijze vlakte kleur, die schittert in het bleke licht…

zal ik in de toekomst staan Ik moet nu verder gaan met leven Heb de waarheid lang genoeg vermeden Het enige dat nu nog over is Is een voorgoed verbrand verleden…

Ik heb het verleden aan de kant gezet, alleen het heden telt. Dit zeg ik alle dagen en bedenk dat ik nooit aan morgen denk. Maar.... mijn verleden is debet aan het heden, zal dat ook aan morgen zijn, mijn lieve leven lang. Het leven is verleden, heden en onlosmakelijk de toekomst, dat juist maakt mij bang.…

Dan zal het verleden nog langs komen. Maar dit geeft mij geen vreugde, slechts wanhoop. Leef niet in de toekomst of het verleden. Je kan alleen iets doen in het heden.…