Alle inzendingen over Liefde OR Hunkering OR Opwinding

Want diep van binnen in mij, wat geen mens van buiten ziet, zit een hunkering naar liefde, maar die liefde krijg ik niet...…

mijn liefde huisvest in jouw landschap je hoort mijn stem ik noem je naam er is een hand die streelt als vriend wil ik geluk met je delen hunkerend in het licht van leven…

Ook nu nog voel ik jouw hunkering aan de overkant; het missen van het onbekende, vliegen met lichte vleugels, en voor eeuwig de jouwe zijn...…

er bestaat alleen nog maar een wereld met weghaastend wit een rugliggend hunkerend naakt die tracht de maan te misleiden om in het pikkedonker eindelijk de geneugten van begeerte te leren weten…

winter ik schrijf je nu stil in het stilstaan van een klok koude kaarsen blaas ik uit in bevroren hunkering huil maar, geen overlast meer van je koude gestalte wolken strooien lettergrepen als initialen in basten van bomen uitgebluste winterzinnen in geelgelente bloemen vatten samen in vroege aprilgeluiden…

met hunkering miste ik vandaag warme zonnestralen en zwoele streelwind in plaats daarvan vandaag alleen warme zwoele regen geen wind en glimlachende avondzon met tranen uit de hemel ik hoop dat morgen Apollo Jupiter vervangt…

fijngesneden appelgroen gestreepte mouwen opgestroopt deinend op borsthoogte vlezige vulmond rose moerbei ivoorbeklede lachspier beneveld door een perzikfluwelen vruchtlichaam staande in de deuropening gaande met besliste tred beklonken en hoorbaar fluisterend bruinogig engelengezicht amandelrijp dorstig naar mosgroen neigend naar…

Zou ze weten van mijn hunker, zo heftig en haast animaal. Ik sta bevroren voor haar bunker, ze blijft zo pijnlijk cerebraal.…

Echt plezier Is liefhebben En zonder liefhebben Bestaat geen plezier Liefde is genot En genot is liefde Als je gevoelens Van liefde koestert Is je hele lichaam In heerlijke trilling Voel je je van zekerheid Vrede en opwinding doortrokken Op de meest ontspannen En prettige wijze Het gebeurt wanneer je zelf Van dit gevoel vibreert…

Verzonken onder gedachten over weer een jaar grijzer bij de dood als met een vingerhoed een lekkend dak verhelpen als je ik in de weg staat kom je jezelf steeds tegen het einde van het spel is toch ondoorgrondelijk belangrijker het alledaagse de opwinding over niets nog wind genoeg om uit te waaien tegen de storm in liefde…

prachtig, het mooiste pakje onder de boom het moet open de opwinding verleiding zo groot, zo mooi ik kleed haar uit betast haar proef haar zoek de strik die haar opening blokkeerd mijn hand rijkt naar de strik glijdt in de opening opzoek naar inhoud naar liefde naar leven een lege doos…

ze raapt schelpen in gedachten van toen voelt de ronding van een vochtige zoen de tong proeft het zout dat de wind haar schenkt ook al is de stroming koud het is warmte die nog wenkt de liefde streelt haar vingers in wisselende gang heen en weer haast opwindend keer op keer…

diep in je roep ik om geborgenheid onpeilbaar diep je warmte om mij heen diep in je zoek ik naar geborgenheid voor wie ik ben en wat in mij verborgen is…

In een donkere wei nabij Meegen Stond een eenzame hengst in de regen Hij verlangde zo zeer Naar die ene keer Toen had ie opeens een nachtmerrie gekregen…

Ik ben een vette kater en jank tot ochtenddauw dan ben ik aan het hunkeren naar een kattenvrouw. Die wil ik dan beminnen bespringen ook daarbij ja zo’n heerlijk wijffie wil ik aan mijn zij.…

Wanneer is al het COVID-leed geleden IC-bezetting stijgt weer, ook vandaag De Nederlander worstelt met de vraag Is dit de derde golf, of nog de tweede Mark, Hugo, wij zijn echt coronamoe Dus sta nu snel versoepelingen toe!…

stil bewoog je hand boven mijn huid het was geen raken meer een vriendelijk vragen net geen ontmoeten wel een warm begroeten in een vluchtig eerste verkennend contact getraind als jij was voelde je energieën ontspannen de hunker naar meer in verbazing opvlammen jij lachte om de focus in rust te vertragen leidde af…

Vernieuwd door het systeem versleten door ruimte en afstand hunker ik naar de lach van onze allereerste oogopslag…

Het is niet bij mensen dat mijn hunkering een huis vindt, een plaatsje om te slapen, een deken voor de nacht. Weggedoken in mijzelf wacht ik de zucht die ’t vuur laait, de stem die zal spreken, het woord dat daden knecht. De wind door het schuifraam wappert het gordijn en speelt met de vlam van de kaars die in mij brandt.…

[Tanka] steeds weer gestuntel van onbeholpen mensen die liefde zoeken samen verder strompelen op weg naar innerlijk licht…

ik kuste u niet zo zeer maar 'k beroerde slechts uw lippen gebalsemd als ze waren gingen ze mijn leven mee doch u vergat in twijfel mijn hunker tot u te nemen en uw zachte vlees met het roodste rood verdween zoals ik had bevreesd wie was ik nu nú ik zocht naar vervanging van uw lichaam en ik vroeg me af of ik wel van u had gehouden…

Destijds wou ik graag schitteren. Nu ben ik oud; ’t is niet gelukt. Geen uitgever heeft me gedrukt dus rest mij nog slechts twitteren en facebook of een compliment van vrienden die je toch al kent. Helaas, zij kunnen niet voldoen aan mijn verdomde zucht naar roem. Prijs mij dus, stuur mij mails, aanbid me. En ik beloof u rijm en ritme.…

Marktkoopman in wijze woorden de spullen zijn je toch de baas het gebed dat wij verhoorden zet weinig bloemen in de vaas verscholen in een regenjas hou je de hunkering tegen al jouw gedichten die ik las zijn aan ons niveau ontstegen wie het pensioen nakend ziet verkoopt alle volle kramen tegen het geestelijk failliet van de meesters zonder…

Licht als zonnestralen verwarmen zachte prevelende woorden de hunkering naar het eeuwig samen zijn.…

bent als een vergezicht gedroomd in oude tijden door geliefden, een woud zei jij mij niet: 'hunkering' is het goede woord dat mij beschrijft zoals ik ben of wat ik voel een smachten nu en in een levend verleden vrouwelijkheid zei jij me niet: 'laat me' geen man kan rode stenen dragen gloeiend als de lava dat ben ik, het gloeiende…

ik ben een wolf onder de wolven buil bronstig mee in 't koor niets menselijks is me vreemd ik schuw geen platitudes ik hou nochtans van al wat onbereikbaar is, van duistere symbolen tot lichtende sterren helaas ik ben de man die naar de zon wil lopen maar vastzit op het kleverig asfalt: de hunker zelf houdt me gevangen.…

ik voel mijn ledematen verdwijnen tot ik uit louter gaten besta aan het einde van de gang breekt geen licht, noch water in woestijnen wolkenstranden zijn leeg, nergens zie ik je gaan, het zout van een traan eindeloos water om te blussen, dan droom ik verder in mijn zachte kussen…

hunkering naar het licht  dat het donker laat verdwijnen naar de tijd dat de angst  is overwonnen  naar ontsnapping  uit gedachten  die beperken hunkering  naar innerlijke vrijheid in een leven dat leefbaar is naar acceptatie  omdat het is zoals het is…

opwindend zijn ze niet alleen maar rijker…

Met veel opwinding Herleefde het horloge De oude tijden…