Alle inzendingen over Marja

Ik zag mijn vader dood toen ik al dertig jaar geworden was, toch gaf het mij een harde schok: wij waren altijd goede vrienden van elkaar, maar toen hij daar zo lag en met zijn lippen trok alsof hij snauwen ging - iets wat hij haast nooit deed terwijl hij leefde - leek hij op een dode hond die, voor hij stierf, nog grimmig in het leven beet,…

ze lopen samen het water in een inham naar de zee twee jongens en een meisje op pad, in bad, of toch net niet ze zijn ver weg, te ver van mij om goed te zien van wie ze zijn waarom het meisje stil blijft staan haar hoofd voor even strekkend ver achter in haar nek, ze kijkt strak hoog de hemel in dan loopt ook zij weer verder door en alle…

Je bent niet meer Je praat niet meer Je lacht niet meer Neergeschoten ben je Samen met 297 andere mensen Neergeschoten door een stel idioten uit een ander land Vraag is of je ooit zult worden herkend Zodat men jouw lichaam kan begraven in een eigen graf Vraag is of je lichaam rust zal vinden In dit diepe zwarte gat Je bent niet meer…

Hij sprak aan één stuk door: in onze kringen doet men nog steeds te weinig aan cultuur, ik geef het toe, maar in het laatste uur gaat het – nietwaar – ook om de laatste dingen! Zijn adamsappel danste op en neer boven de toga of het khaki-hemd, over het godsrijk sprak hij hooggestemd en blozend over seksueel verkeer. Hij sprak over zijn eerbied…

Mijn kleine moeder met je rode haar, Eens werd je ginds in een zwart graf gelegd, Een dominee heeft, galmend, aan de baar Enkele verzen uit Godswoord gezegd. Ik was een kind van nog geen veertien jaar; Hoe zwaar viel het verbitterde gevecht Tegen mijn tranen, want het stond zo raar En buurman had: wees dapper vent, gezegd. Wees dapper, ja…

zoekend, wensend, vergeet je te bestaan. want zeg nou zelf, het voelt wel goed maar al heel snel weet geen van beiden hoe het nu verder moet. ook dat is goed. goed, op onverwachte momenten wandelt datgene wat je niet zoekt je weer nieuw spannend tegemoet. en dat is goed. alles begint dan weer van voor af aan, verbijsterend hoe snel…

ik mik een jogging broek in mijn mandje. een XXL sweater, zonder logo, komt erbij. op de zoveelste verdrietige ochtend van dit jaar, moet ik online dingen in mandjes doen. ik kan het niet laten. vaak laat ik een vol mandje achter en verlaat de winkel zonder te betalen. soms helpt dit namaak winkelen niet voldoende en moet ik iets kopen. pantoffels…

is het al vrijdag? ik vraag dit voor mezelf sinds ik pensionada ben vergeet ik vaak de helft van de week en van de dagen voor de uren ben ik bang maar minuten kunnen vliegen zonder vleugels. vleugellam zit ik hier maar wat te typen en de dagen duren lang…

een lieve vriendin is heengegaan waar ik in stilte duizend woorden mee sprak ze schilderde en zette de wereld uiteen met haar handen en dan lachte ze, zo heerlijk op haar gemak soms zijn ziekten niet te overwinnen dan moet je berusten in de lengte van je bestaan onzeker wanneer het einde zal beginnen is er de pijn van alles laten gaan…

In 1961 in Rotterdam-Zuid werd ik plotseling met mijn meisje uitgenodigd voor een feest bij haar vriendin die Marja heette en haar vriend die zijn haar voorover had gekamd. Een feest voor vier mensen want het waren existentialisten. Ze lazen Remco Campert en lagen schuin opelkaaar.…

voor ons die zijn voor hen die waren voor ons allemaal vanuit verleden, heden & toekomst een mooi moment een mooi monument --------------------------------------------------------- Deze hartenkreet draag ik op aan Minister Marja van Bijsterveldt, die voor het eerst in de geschiedenis van de dodenherdenking in Nederland namens het Kabinet…

Het jeugdig volk kneep angstig in de handjes De begeleiders gingen keihard staken De leerling vreest zo achterop te raken want zonder onbevoegde surveillantjes komt deze slechts, zo wordt verondersteld tot het niveau van haar Van Bijsterveldt…