Alle inzendingen over Martien

's avonds onder een oude treurwilg zie ik de dag weerspiegelt in het water al het goede en kwade rimpelt weg…

de laatste trein heb ik genomen met bestemming "onbekend" zonder machinist en met lege wagons alleen ik ik alleen spoorloos…

slakken plakken rustig slijmend tegen het raam 'k sta gapend te kijken 't mag geen naam…

zinkend in 't diep de wereld die sliep raakte niet uitgeslapen en verzoop zonder oppervlakte noch bodem te raken…

stap, stap uitgelopen schoenen de hoek om uitgesleten geulen der tranen in het gezicht zijn ziel verloren misbruikt door hen ver achter zich vreugdeloos, doelloos met pijnsteken in zijn herinnering zoekend naar beter met z'n ogen smekend naar een nieuw begin…

van binnenuit naar buiten die blik van jou door de beslagen ruiten van mijn hart met tranen als roet zo zwart…

stokslagen slaan de trommel in mijn oor en de drummer drumt maar door…

het licht wringt zich door donkere nevels aan kracht verliezend eindigend in eindeloosheid ik ben de weg kwijt…

open je ogen en kijk naar mij snuif met je neus en ruik aan mij open je mond en proef van mij open je armen en laten wij elkander verwarmen…

je bent zo cru zo ongedisciplineerd de vraag is nu van wie heb je dat geleerd je houdt geen maat denkt dat alles kan je doet geen goed maar kwaad wat vinden je ouders ervan je rookt als een ketter kijkt de meisjes na hé, kijk die eens dat is een spetter groetjes, pa…

gespannen in m'n hoofd waslijnen van prikkeldraad verzwaard met knijpers veel te strak geveerd woorden dragend in een taal die ik nooit heb geleerd…

stilte zei de man hij rust condoleances over en weer gesnotter door helende woorden gesust hij ging zo plots zonder enig verweer starend in zijn graf werd ik me ervan bewust wat een ander me ook gaf jij gaf me meer…

is nog niet komt nog wel als je dan nog leeft…

als dikke poten op hoge hakken mij op de tenen trappen blijf ik vreugdeloos aan een straattegel plakken…

ik ben maar bij het crematorium gaan werken dat staat tussen een stel bladerloze berken grond-, water- en luchtvervuiling gaan maar door ja, ik heb een baan met toekomst want het crematorium brandt wel door…

speel liefde door het leven als een spel van verzoening tegen geweld voor vrede zonder tralies zonder hel…

brandend als een kaars wacht ik op de liefde van een kerel met pit om samen ineen te smelten…

verhit door het vuur lig je nu te sudderen in de pan eierenlegger was je beroep en daar kon je wat van maar ja, aan elke eierenlegger komt een einde zelfs aan jou tien jaar liep je fier door het kippenhok en eieren leggen deed je op de tijd van de klok je bent nu gaar en dus tijd om te worden opgediend als laatste blijk van waardering…

ik krab de korst van een nog verse wond kom uit mijn cocon en verlaat mij doodshoofdvlinder "geen verwijt aan jou maar een schrik van mezelf "…

in het daglicht straalde jij de warmte van de zon met een liefde die mij overwon in de schemernacht straalde jij je warmte door mij heen met een liefde die nooit meer verdween…

het ongrijpbare omvat mij zijn ogen prikken mijn gezicht bevend in de nacht verlies ik aan gewicht…

rood aangelopen verward gespannen gekweld en dol hersens gepijnigd door nicotine en alcohol het wordt steeds moeilijker om het leven helder en nuchter te blijven bekijken…

ik zie ze lopen van 's morgens laat tot 's avonds vroeg zich voorttrekkend door de uitverkoop met tassen vol van " Nooit Genoeg "…

het lijkt me heerlijk bovenlangs te zweven gedragen door de wind met m'n blik gericht op oneindig deinend en wiegend als een onbezorgd vleugelkind…

hoort iemand mij, of kan iemand mij zien, of misschien even aanraken, of even luisteren, even warmen? niemand? ook niet in een ander melkwegstelsel? ach, laat ook maar!…

ben nog steeds niet beneden zie het eind ook niet maar hij komt wel nader mijn stuk verdriet…

ik steel jouw woorden en zet ze op de vaas als bloemen zo mooi sprekend jouw liefde…

er valt van alles uit mijn hoofd de tafel ligt vol met vragen op geen enkel heb ik antwoord ik veeg ze op en slik ze door nee, mij hoor je niet klagen…

lippen bewegen spuwen vuur met de rug tegen de muur kleur je rood de drang om eerlijk te leven betaal je met de marteldood…

met een gele ster op hun hart gebrand liepen ze in lange rijen hand in hand door nutteloos geweld langs sadistische hoofden naar de kamers die ongerechtigd hun bestaan uitdoofden…