Alle inzendingen over Meeuwen koor

Zonnestralen zorgen voor de belichting meeuwen functioneren als een vrolijk koor Op de cadans van de zingende golven drijf ik voort en zing zachtjes met ze mee.…

Die met lichte vleugelslag Gewichtloos wiekend zweeft Naar haar eigen horizon Onzichtbaar in de verte Waarbij het wieken zelf Vele malen belangrijker is Dan het bereiken van het doel Raakt mij aan op deze Winterse morgen, en ontdooit Zonder dat ik het door heb Mijn chronisch bevroren gevoel…

Het koren wilde wel wuiven en de bloemen hadden het blauw van de zee daar diep beneden Je kon het zo gek niet bedenken of het paste onder de zomerlucht zelfs de schapen lachten met de meeuwen mee die onvermoeibaar telkens hoger de zon tegemoet gingen en enkel neerdoken voor een snelle maaltijd of een aai over de kinderbol van hun…

Mocht ik na mijn verscheiden nog eens komen in jouw dromen stappend uit mijn woordenstromen als een kind dat leert lopen dan hoop ik dat jij mij herkent aan mijn neus en ogen Zo niet, kun je mijn stem horen in het ruisen van het koren het waaien van de wind in het breken van de golven op de brekers aan het strand het schreeuwen van de meeuwen…

wolken scholen samen het miezert hemelwater steeds groter wordende druppels die willen raken stuiteren op het wegdek ook in het gras waar vers ontloken sneeuwklokjes het hoofd buigen zelfs narcissenstengels dansen op het ritme van tot er gedonder klinkt de meerkoet duikt onder…

De zon gaat onder twee hazen aan de rand van het koren dansen…

Glijden over zee als grijs-wit gekleurd wonder proef je de vrijheid.…

praatten over de vogels zingend als koren we praatten over het heelal oneindig hemels gewelf maar we spraken niet...…

'T goudgeel lokt de wind die de korenaren streelt zij schenken voedsel.…

velden vol halmen golven in de avondwind de zon gaat rusten…

dagen vol licht en blauwe verten de zon geurt in versgekapt hout verwarmt geelhartige madelieven en ‘t veelbelovend fluitenkruid ook donzige zoemende hommels en trage lieveheersbeestjes vogels kunnen hun geluk niet op die optimist fluit in een groot koor (een logisch vervolg op de optimist)…

De oudste taal ter wereld Klinkt sinds mensenheugenis Met pasen noch met kerstmis Wat op zich geen leugen is Het gemis aan kerklatijn Doet velen terugverlangen Naar pracht en praal der kanseltaal Gregoriaanse zangen Het zijn de opgezette kelen Die zoetgevooisde klanken kwelen Van blauwborst nachtegaal en merel Wijsjes die geen mens vervelen…

Ook ik sta te gebeuren En de vloed De vloed Trekt zijn eb Naar zich toe Er broed een oester Een meeuw vliegt Ook ik ben verliefd Aan de oevers van de Oosterschelde Koren staat te schitteren De regen staat in bloei Het is winter Of zomer En ik ben niet ongelukkig We varen over geen water En we slibben over geen schorre Een zandbank…

hoe krijsende meeuwen elkaar bevechten om elk stukje brood hoe ze lijken op mensen die nooit van delen hebben gehoord…

Ach , de meeuwen , die relaxed maar vastberaden richting IJmuiden zeilen op de lucht van zongestoofde duinen Als wij de rosé ontkurken en de zalmsalade keuren keren zij chagrijnig terug ; gadverdamme , alweer makreel en lekkerbek…

dreiging van regen De dagen dat de zon nooit schijnt Terwijl je snakt naar het licht Van deze dreiging het eind De eeuwen dat de tijd duurt De leegte en grauwheid van de stad Ik wil ver weg vluchten Op de wind die ik ooit had De bulderende jagende wind En de wolken zo grijs Veroorzaken bij anderen angst Maar zijn als een paradijs De meeuwen…

het binnenduin broedsel meeuwen vissen achter de boot sommigen vangen een stukje brood zie die mooie vogel dieren die ons telkens weer plezieren 1972.…

Tussen de hemel en de zee Volgde ik het zweven van een meeuw, Hoe hel zij steeg, dan nederglee, Een zonnevonk, een vlokje sneeuw. En dacht, genesteld tegen het duin, Waar ik dit spel zat aan te zien: Als ik de meeuw vanaf deez’ kruin, Bespiedt een engel míj misschien.…

Meeuw, met je vleugels allebei zo wijd gespreid. Je vliegt, over de rimpels van de grote zilveren zee. Gedragen, door de wind op weg naar de horizon.…

De meeuwen zijn nu eindelijk vrij ze zweven in het rond gevangen vissen vliegen van bek naar bek het krijsen houdt niet op wat eens een geestrijk ideaal weergaf verging in scherven vensterglas die in de zee verdwenen maar door de blauwe golven heen bleef schittering bestaan de toverkracht van het zonnelicht brengt iedere dag een jubelend…

Gij koninklijk gediert, dat met uw rode poten en hermelijnen mantel zwiert en vaart onder de zon. Hoe blinkt uw dons, als sneeuw zo fijn, hoe is de glans op 't hermelijn als van de zonne zelf. Gij vaart en scheert onder blauw 't gewelf en laat de zachte winden gaan, en doet de blanke vleugels staan als blaren van 'n bloeme…

De roep van de meeuw om zijns gelijke scheert vroeg over het water zijn kop geheven op de wind zijn roep onbeantwoord alles stil en toch zo veel later vlijt zich het water langs het schip aan lij als hij neerstrijkt op de mast voel ik zijn vrijheid dan sta ik op de boeg en haal het anker voor de tros we gaan weer los…

De meeuwen vechten, vleugels hol, en hangen aan de wind. Zij vallen in 't bouwland neer, - en, neergevallen, maken ze 't langs de voren vol. Zij namen overland de wijk, en zochten langs de brede stromen hun toevlucht, - om op kracht te komen achter de hoge winterdijk. De snavels, onder pen en veer, herstellen de geleden schade.…

Ik zag mijn moeder in een meeuw veranderen tijdens de lucide dromen van mijn onrust er stak een wind op die over het verleden blies mijn ingewanden lagen hulpeloos op een tapijt van brandend zand de meeuw kwam naar mijn rug naar mijn maag, longen en hart met een onheilspellende oorlog in de lethargie van haar schaduw ik schreef een…

vliegen over de gracht zijn er echt niet zo veel maar straks als het kouder wordt zullen er veel meer zijn en ze krijsen lelijk op zoek naar voedsel in de storm van morgen vergeet je hun vleugels…

open brug en de ongrijpbare meeuwen en een moment dat je denkt, maar…

in de lente gaan de meeuwen terug naar zee waar zijn ze nu toch…

De meeuw is niet meer uit de stad te krijgen ’t Gekrijs verstoort de rust in ’t holst der nacht Een vuilniszak toont ons zijn brute kracht en zelfs de knalpot brengt hem niet tot zwijgen Een tip: ze gaan er echt subiet vandoor! Stuur cliniclowns, versterkt met Geer en Goor!…

't Water ruist en meeuwen keilen. Gevleugeld schuim, de baar onttrokken, vliegen ze in 't ruim, en vlokken. Een tuimelvlucht!…

je loopt langs de grachten en je vraagt je af in de lente waar zijn die eeuwige meeuwen nu natuurlijk op de warme zee ze hebben ons niet meer nodig vliegen boven oceanen vol vissen achter duistere schepen aan in onrustig en onverschillig water zien verder niet wat daar nog meer drijft of aan het zinken is waar ze naar duiken…