Alle inzendingen over Moeders woorden

Terwijl hij haar penetreerde, Keek hij haar doordringend aan. 'Wat ben je toch innemend, En ook je lichaam kan veel aan! Misschien klinkt dit wat ongerijmd, Wellicht een beetje ongericht, Maar voor mij is één ding zeker, Je bent door mij zojuist gedicht!…

De rare woorden die tweeledig zijn, kunnen klinken als in refrein, geestdodend, zwaarmoedig, hartverwarmend, bomvol kortom er zijn genoeg woorden te vinden die zonder je erover op te winden, grappig genoeg zijn, voor een meer dan eerste plaats refrein!…

Geen schepper in dit ijzig oord, in den beginne was geen woord.…

Slaafse woorden dienden. Mijn ziel ging stuk.…

Het puntje van mijn tong, is beurs, Teveel op gebeten echt waar: heus. Niet kunnen zeggen wat: Niet kunnen roepen HOE niet mogen ventileren want Dan kan alles zich tegen je keren! Het puntje van mijn tong Waar ALLES op ligt Zorgt ervoor dat: Ik HOU MIJN MOND DICHT.…

de dagen schuifelden voorbij zonder jou en zonder mij- ik was mezelf niet en zocht naar kalmerende woorden voor het kindje in de wieg. ik kon haar niet troosten hoe zou ik dat moeten doen? ik had geen middelen om te wiegen- ik had alleen mijn armen die ik als een mandje vouwde.…

Mijn moeder had Een stenen kind Gebaard, dus moest ik Het leven door met Een hart van steen - Nu mijn leven Aan het einde komt Is er van het Innerlijk gesteente Niet veel meer over, Het is uitgebikt Met woorden als beitels En aangevreten door De tand van de tijd…

Voor Mijn Moeder achter de wolken. Moeder je droeg mij, en met liefde gedragen. Moeder je baarde mij in liefde door de pijn heen. Moeder je ving mij op in je armen, en troostte mij. Moeder je beschermde mij in mijn bestaan. Moeder je leerde mij het leven kennen en het te waarderen.…

Daar zit mijn moeder heel alleen, zo zit zij alle dagen ze zegt geen woord , heeft ook niets meer te vragen. Daar zit mijn moeder, alle dagen, alsof ze ergens nog op wacht... en soms lijkt het of ze even lacht. Zij zit in haar wereld is daar alleen heeft geen besef meer van de wereld om haar heen.…

het regent weer en ik vraag me af wanneer en op welk moment een paar woorden en zinnen poezie worden zo opeens een blik uit het raam er is niet eens veel te zien een paar moeders met wat kinderen die alleen maar voor die moeders bestaan, maar dan zie jij ze onder een donkere hemel en alle zorgen van de opa die weet wat er fout…

de baby bultrug fluistert tegen zijn moeder het kalf knort en piept zacht de orca mag hen niet horen dit pelt de korstigheid van onze woorden brengt ons in beweging het raakt de leegte…

zonder woorden spreek je vloeiend mijn taal alsof ik uit je schoot ben geboren zo liefhebben wij nu elkaar geen moeder en kind wat ik vind is jouw liefde die maakt mij in samen ervaren nooit blind…

Je hart gaat als een dolle te keer Je lieve moeder is niet meer En ondanks troostende woorden van iedereen om je heen Denk je, ik los het zelf wel op….. alleen Maar je ziet dat niet alleen jij het bent die lijdt Ook anderen om je heen vergeten even de tijd Iets wonderlijks moois kan dan ontstaan Een hereniging, een band komt dan spontaan…

Woorden voeren geen schip als het aan het paard licht Diamanten blijven ongelezen als het rond middernacht regent of niet we waren hier allemaal samen Peace…

Elke dode, waar dan ook, is altijd iemands zoon of dochter altijd iemands vader of moeder, altijd iemands vriend of geliefde. Het heeft geen zin om op te roepen tot alertheid en waakzaamheid. Niets of niemand verijdelt dit soort aanslagen. Ook geen vingerafdrukken, geen grens, geen wet, geen superministerraad houdt die waanzin tegen.…

moeder in uw omhelzing kan ik rust terugvinden gij legt mij de zachte woorden in de mond stillend, een schuilplaats voor stormwinden in u is de bal van mijn geluk wel rond en kan hij rollen, mij de lach aansteken moeder gij schonk mij een grote mond vol tanden al moet gij hem vaak zelf eerst openbreken tussen de eelt schuilt er fluweel in uw…

Werden mijn woorden een wesp in jouw mond een bloem op tafel die nooit verleppen kan levendigheid en afwisseling in het verbeelden enkel schrift, woorden en accentverschuivingen.…

ik lees nog eenmaal mijn verkreukeld testament met een christusdoorn naast mij op de vensterbank zo vaak heb ik mijn laatste wens herschreven waar het nu nog maar één enkel woord kent mij rest slechts "dank" voor de moeder van mijn leven…

Het waren geen krijtstrepen of een rekensom voor verlangen er stonden geen woorden in het zand er was een zilte wandeltocht door eenzaamheid van het verlaten land en voor iedere dode een vlieger een kind dat huilde op het strand zonder moeder en strijkbout met een touwtje in zijn hand.…

een wirwar van woorden vele zinnen gebroken het verleden verloren je was er altijd voor mij ik voelde me nooit alleen je stond steeds aan mijn zij ik leef nog in jouw dromen maar je herkent me niet meer mijn tijd is gekomen moeder ...ik sta nu aan jou zij!…

Ik wilde je maar zeggen dat ik zoveel van je hou. Waarom is het eerste woordje van een kind “mama” Jij hebt mij in uw schoot gedragen. Hebt de pijn van het baren moeten verdragen. Zo zag ik als nieuw wezentje het eerste straaltje levenslicht. Ik voelde dat het dezelfde handen waren die nu teder mijn wang streelden, net zoals je over je…

Moeder probeert te troosten en heeft een arm om haar heen geslagen. Fotogenieke brandnetels staan aan de rand van het bouwterrein. Met de natuur valt niet te spotten. De zon overweldigd het jonge gras. Onstelpbaar lijken de tranen nu. Moeder spreekt woorden van troost. De grond broeit, kauwen pikken driftig.…

Waarheid is in grote woorden, onmogelijk te vinden. Er bestaat geen zinnig woord dat mensen met elkaar verbindt. Waarheid is in ruisen van stille bomen. Is in water dat als hartelijk bloed door alle mensenharten stroomt. Waarheid is in daden. Waarheid woont in zorgen voor elkaar. Leeft in alle moeders. Zwijgt in trouw.…

Ik droeg nog kleine kleren, en ik lag Lang-uit met moeder in de warme hei, De wolken schoven boven ons voorbij En moeder vroeg wat 'k in de wolken zag. En ik riep: Scandinavië, en: eenden, Daar gaat een dame, schapen met een herder - De wond'ren werden woord en dreven verder, Maar 'k zag dat moeder met een glimlach weende.…

Langzaam dringen de woorden uit de e-mail tot hem door zijn moeder in de laatste fase van haar veel bewogen leven met schizofrene man en idem zoon wil hem nog wel liefde geven hij leest de brief met ingehouden tranen emoties die wellen uit 't diepste van zijn ziel het onrecht door de mensheid aangedaan maakte dat hij voor de dierenwereld…

Een beetje dichter schrijft met een mes knipt de waarheid aan stukken laat de woorden aan scherven vallen wikkelt alles in azijnen omslag en doet het dan op de post naar zijn moeder. Och jongen, wat zeg je dat toch altijd mooi hendrik…

Top-crimineel…..wat zijn die woorden mis, Je proeft daarin een zweem van adoreren, Waarna men deze stelling kan poneren: Een contradictio in terminis. Natuurlijk heeft zo ’n boef een trotse moeder: “Mijn zoon is toch maar mooi het grootste loeder.”…

Moeder, mijn Moeder, o hoe váák zal ik Nog tot de vrede komen van uw woord, Dieper ellendig dan uw hart vermoedt? Met geen gebaar, geen blikken en geen snik Durf ik verraden want mijn hart vermoordt… En dit is vreeslijk, want Gij zijt zó goed!...…

Maar nu ik hier mijn woorden samenraap, ontbindt zich, vader, moeder, haast uw paar. Kom toch te bed, en slaap en waak in dit gedicht. -------------------------------- uit: In duizend kamers (2006)…

De nacht maakt me sprakeloos, en leert me nieuwe woorden spreken. Duister spreekt een taal van licht. Ik fluister. Nachten zijn als moeders. Moeders die nieuwe dagen baren. Dagen waarin we in liefde leven kunnen. Dagen waarin ik in vrede leven mag.…