Alle inzendingen over Muziek OR concert OR gitaar

Publish or perish Had men mij wel gelezen? Steeds werd ik afgewezen. Van Meulenhoffs redactie kreeg ik zelfs geen reactie en ook de Tweede Ronde had mijn brief nooit gevonden. maar Het Liegend Konijn loog: bij ons moet u zijn! Uitgeverij Perdu vond mijn werk déjà vu. Querido schreef correct: u heeft niets dat ons trekt.…

Als uw poëziecriticus John Bayley schrijft over jonge personen die opkomen en schitteren als meteoren in de academische wereld, is hij zelf aan het imploderen en wordt een gapend zwart gat. Ingezonden brief van mrs. Val Hennessey, Lyme Regis. Wat bedoelt Bayley als hij dichters prijst die weigeren poëzie te laten klinken als zichzelf…

De koekoek is een dwangneurotische vogel als 'ie in een klok woont.…

De muziek is stilgevallen, de gitaar heeft geen snaren meer de speler geen vingers De wereld draait door Hoe zou muziek nog lopen met afgehakte voeten? Versneden leden groeien niet aan, De wereld draait door. De stok in de spaak brak de rijder zijn nek, Maar wie geeft het kreupelrijm een leven terug?…

jij concert je muziek op papier preludeert uitbundig op a-vier dirigeert het zwart van inkt op maagdelijk wit dat eindelijk conceptie vindt ontsluit met onverwacht akkoord de symfonie van negen maanden woord de partus was een generaal pardon omdat het kind niet huilen kon je muziek wordt veel gelezen de melodie voegt warmte…

Voor Gary Moore hij was de schilder van zijn dagboek elke dag heeft hij geverfd maar hij schilderde met noten omdat muziek toch nooit bederft doopte zijn gitaar in liefde en met dagelijks een grote haal schilderde hij de wereld een stukje leuker voor ons allemaal…

horrorshow in het theater van de backstop van de brexit aan de Thames als Belgische bonbon met Brussels logo haar pleidooi, een voorstel slechts, een schamele fooi werd weggestemd en weer verdween een broze Brusselse praline - papieren tijger in een kooi Hoe nu verder, is de vraag die thans weer op de lippen brandt in Brussel, brexit or…

neer Met zijn tweeën zijn wij The Beatles En het smaakt naar veel meer Muziek is in mijn huis Ik kan erin verdrinken Gitaren lachen in de kamer Wanneer ik de piano laat klinken Ik schrijf zoveel zinnen Woorden teveel als ik zing Muziek is altijd binnen Muziek die altijd zingt…

Ik staar naar mijn open wonden, die langzaam door de zon en jouw muziek worden dichtgebrand. Ze zien er heel gelukkig uit, zij weten welke muziek er nodig is. En jij, jij wist dat al lang al was het niet bewust.…

Emoties trillen in verre bomen. Angsten zie ik als wolken, die verdamping zoeken. Zie ik drijven naar een horizon, waar mensen moedig worden. Waar nieuwe wouden zijn. Waar vrije vogels zingen, als violen in een bos. Waar leven opnieuw begint. Ooit begon.…

spreken kan dan het verstand Druktemakers voor de winkelpuien Witte sneakers hoppend in de rij Voor damesmode- en horlogezaken Dernier cri van dure Noorse truien Overal en nergens tegelijk Smachtend naar 'iets' in de loop der dingen Als hun mobiele camera's gaan zingen Dan zetten zij elkaar constant te kijk To be or…

De Turk gaat door En niet de Noor Durf ik dat zo te zeggen? Wordt Murphy's law Na Montenegro Toch weer Memphis' law? Wel als De Pay Er net zo fraai Weer twee weet in te leggen…

Mijn hand glijdt langs zijn hals Mijn vingers in zijn snaren Fluisteren al wat hij Als geheim moet bewaren Ik stem hem precies goed En speel zacht een liefdeslied Als ik hem zo omarm Huil ik, maar zo voelt het niet Maar voor ik weet wat ik doe Sla ik hard de snaren aan Speel zo hard als ik kan Mijn God, wat heb ik gedaan? En gebroken…

Niet in de stemming zeg je? Ha! Vanavond gaan we los vilijn vals kreng als ik hitsig huilend achter je sta Je met mijn vingers in extase breng Kom in mijn armen ruige del Dan pak ik je, oh ja ik pak je daar Ik grijp je bij je slanke strot je staalzilveren haar Oh! Mijn vingers om je ranke hals Ja schreeuw maar lekker lustig stuk Wat…

een gedachte, een vreemd geluid Ik was bijna vergeten hoe fijn dit was Ogen kijken door me heen, diep en zwart Mijn ziel wordt geroerd, mijn genen zwemmen Je voeten zijn koud, de winter gestart Ik geef je warmte en hoor je stemmen Snaren van het licht verschieten dit jaar geërgerd groen en geel getergde geest Scheppend op een geschorste gitaar…

de wand met gitaren een handvol muziek on stage de chaos in ongekamde haren van een illuster publiek nog trillen de snaren en donkeren klankkasten de mega decibellen wil de leadzanger diven en koppensnellen dronken van levenselixer door jeugd en bravoure maken zij van de wereld een hemel vol komende vuur ze hebben al zo…

ik heb thuis nog een gitaar waarop ik nooit zal leren spelen maar ik vraag u niet om medeleven want ook niet kunnen spelen (er geen aanleg voor hebben) maar tóch de drang er bij vlagen op te willen tokkelen het heeft wel iets...…

ik tokkelde heel zachtjes aan je snaar de akkoordenhand even vergetend jij gaf een toon in aanzet muziek was blij en verrast verbaasd de compositie voor even niet wetend wist jouw geluid voelde je huid en heb de gitaar weggesmeten alleen jouw akkoorden weten de harmonie van het leven…

Het gebeurt eindelijk in een droom muziek schildert zich in aardse tonen je dwaalt langs gespannen snaren een oude gitaar ligt in jouw handen afscheidslied klinkt in de nacht gevoelig breekbaar zoals liefde sombere gedachten overmeesteren ons rivieren vervoeren verlangen wij zijn onze stemmingen niet kwijtgeraakt volgen steeds…

Zij zwierven als nomaden met een huifkar door het land en zochten hun geluk in rondedansen en gitaren Ze speelden hun muziek melancholiek op stuivend zand en wasten in de meren nog hun kleren en hun haren Ze waren met de vogels en de bomen nog verwant en zongen uit hun longen van de liefdevolle jaren Zo trokken zij de wereld uit met…

Oude Willibrorduskerk sopraan: Mirjam Wesselink de Barrientos gitaar: Michael Benedik, contrabas: Gabriel Barbalau…

niksvermoedend ging ik zitten naast het net geklede gezelschap op een houten stoel in de halfronde zaal, de muziek begon: het leek alsof ik door een vloedgolf werd geraakt, ik kon nog net op tijd mijn benen schrap op de grond zetten, mijn handen versteend op mijn knieën, jammer ik werd toch weggeblazen de ruimte in en onder mij bewogen…

ik hoorde ongeslepen diamanten in het gemengde koor de sopraan parelde haar tonen reeg het snoer tot melodie esoterische intensiteit verwijlde in de ijlte kwam vol terug in het refrein waar samenzang de edelsteen ontving als kroon op hun muziek die door een ovationeel applaus de hoogste lof kreeg van een laaiend enthousiast publiek…

de hand was licht en droog vingers lang en slank je nagels donkerrood gelakt in subtiele kracht je opende terwijl de ogen telden met een ontspannen lach in wit en zwart toucheerde jij de sterren van de hemel vergaten mensen dat jij het was die aan de vleugel zat stilte eindigde jouw concert men voelde hoe de wereld anders…

Dinsdagavond was een televisie-uitzending van een kerstconcert door André Rieu. Ik heb voor ’t eerst André Rieu zien spelen, Hij speelde twee uur lang aan één stuk door, En lachte al die tijd van oor tot oor, Hij wou voor ons zijn blijdschap niet verhelen. Die gulle lach op allebei zijn wangen: “Wat blijft er weer veel aan mijn strijkstok…

Moet ik zeggen klootzak Grote eikel die je bent Me dagen laten wachten Wat ben je voor een vent Of moet ik zeggen sukkel Waarom doe je me dit aan Alleen de grootste klootzak Verdwijnt stil uit mijn bestaan Of moet ik zeggen loser And damn I hate you so much And deep down I feel broken Cause maybe I was longing for a touch Or shall…

afgeschermd het publiek, de mensen in de kerk op anderhalve meter zittend van elkaar maar wel met elkaar want als muziek wordt bedreigd, dan bestrijden we dat virus met hemelse muzikale engelen uit de Codid-19 Cantate van Bach: “Es erbub sich eind streit” vertolkt door Het Vocaal Ensemble Rotterdam in het eerste Corona Koor Concert…

we dansten de parelende dauw van esdoornhagen schreven muziek in het natte gras koesterden ons met welbehagen in de eerste warme stralen die de zon ons gaf volgden het klein concert dat vroege vogels floten op de tonen van ontluikend licht woordloos gingen wonderen ons voorbij mystieke gevoelens gaven ons een diepe spirituele…

sterven gaat vanzelf leven is moeilijker je doet het maar een keer sterven ook en daarvan ga je dood het fortuin is het hebben noch het zijn ongeborenen zijn uitverkorenen de beste waarborg tegen levenspijn is er nooit geweest te zijn…

Nooit heeft zo’n grijpjanus aan mij gezeten Niet op het werk, op feestjes, in een kroeg Ben ik niet sexy of niet mooi genoeg? Ook ík ben vrouw – men is mij vast vergeten Dus tsja, terwijl ik dat volstrekt níét wil Vraag ik mijn baas nu: knijp eens in mijn bil!…