Alle inzendingen over Naar de maan huilen

Tranen van verdriet stroomden over mijn wangen toen het leven haar verliet werd ik alleen maar banger de angst die drijft mij voort de angst om ook te gaan om te verdwijnen door de poort en te huilen naar de maan…

oneindig het licht van mijn maan in jouw schaduw kan ik blijven staan kan ik schuilen zacht huilen alleen zonder uitzicht op iets oneindig mijn blik ik ben als jij een schaduw in ons maanlicht…

het mannetje in de maan zie in de spiegel z’n spiegelbeeld staan…

Die onbedaarlijke lach, die ik zo zelden zag, is terug vanwaar hij was, de onstopbare lach, die zeg maar - slappe lach, is terug in ons midden. Die glimlach, die zachte lach die lieve lach is tussen ons een stilzwijgende overeenkomst, want; Het zal ons een worst zijn! Wat jij!…

Zonovergoten spookmaan boven horizon - onaanraakbaar licht…

in mijn bloed gevuld met zomer in mijn hoofd vol warme zinnen zo zal ik zijn niets meer dan het slot van het gespeelde lied vraag mij om de laatste dans huil maar naar de volle maan en roep dan om de ober…

we spelen spoorloos voor padvinders die houtjes wrijven offeren het vuur aan de maan die weer wolven doet huilen liegen de wereld vierkant ik zwijg je levend…

Zij wil niet dat ik troost Het juiste zeg en doe Haar inviteer om samen Vanavond te huilen Naar al weer een volle maan Zelfs achter de wolken Zij wil dat ik haar gooi Haar vleugels openslaan Ik vang haar niet meer op…

Met handen nog ragfijn gebonden in onschuld Met lichamen tesamen gevangen, bevangen in een oogverblindend verlangen Naderen we worden we schepper van een mysterieus web wederzijds verankerd met een zoet gefluister om als één enkele hartslag ritmisch elkaars lichaam te doorkruisen wij, volgens tastbare dimensies zintuiglijk bestempeld…

Even geen zin in woorden té lang op vragen gewacht die niet kwamen enkel zin in niets zittend in mijn nood naar woorden kijkend naar de zee omdat zij me misschien kan helpen zij laat elke keer moeiteloos alle korrels los krassend wrijf ik het zand uit m'n ogen…

De maan weerspiegelt een stille traan en toont hoe koud de nacht kan zijn…

Wederzijds zoeken van tranen naar échte troost zachte omhelzing In verbondenheid vloeit enge hopeloosheid zóveel sneller weg…

De winter regent, stuurt tranen over m'n gezicht. In de lente vele druppels zout, weerspiegeld door het licht. De winter sneeuwt, dwarrelt de pijn in mijn hart. Maar pijn dooit niet zómaar, omdat het warmer wordt.…

Ik ben jouw grote held Groot en sterk En zelfs dapper Werpen je ogen me toe Maar als ik je daar zo Zie lopen Je schrille levenslust In haast te grote sprongen gegoten Hou ik m’n pas in Weet ik wat moed is Een sluwe poging Om het leven bij te benen…

Ze wilde gillen en huilen, van frustratie en verdriet Haar man was gestorven, maar dood was ie niet Hij was er gewoon stilletjes vandoor gegaan en zonder dat ze alleen was was ze alleen komen te staan Ze wilde gillen en huilen, van frustratie en verdriet Ze had niet eens gedag kunnen zeggen toen hij haar verliet Ze mistte zijn armen…

Een wat oudere man wandelt met zijn kleinkind, dat zelf nauwelijks lopen kan over knisperend grind. De man loopt ietwat gebogen. Het kind, een meisje, speelt langzaam met wat steentjes. De man maant het meisje tot kalmte en kijkt met strenge ogen. Zij laat, geschrokken, de steentjes tegen haar beentjes vallen en begint te huilen.…

Als tranen het leed verzachten, van onze offerdieren, in hun laboratoria, dan wil ik een leven lang huilen, en slechts daarom oud worden.…

Ach huil maar niet mijn vriend Laat het nu maar gaan het boek is uit de deur is dicht van binnen blijft het bestaan.…

Huil maar rustig uit, ook in het bijzijn van een kind. Huil maar rustig uit, Hoe gek die kleine het ook vindt. Een kind huilt toch ook als het pijn of verdriet heeft? Waarom zou jij dan niet verdrietig mogen zijn. Huil maar rustig uit, een kind moet leren wennen, Dat grote mensen net zo goed verdriet kennen.…

denkend en huilend ik denk meer dan ik huil mis ik de weinige nachten die draaiden om jou en mij. ik zou meer willen denken en vervloek het dat ik huil maar ooit zal jij de mijne zijn die ik voor niks meer ruil.…

Va, je laatste adem Het valt me zwaar Va, je hebt gestreden Je had het té zwaar Va, ik zal je missen Kan het nog niet geloven Va, ik zal niet huilen Maar kan het niet beloven…

het dier in mij herleest de zin en voelt zichzelf bestaan zacht grommend vanuit de onderbuik wacht ik op volle maan... de roep in mij verstijft de prooi zij houdt zich angstig schuil diep snuivend herkent zij mijn gemoed en weet waarom ik huil……

kom vlij je met mij in het groen ik geef je dan mijn zoetste zoen in paarse klaverweiden een open hemel boven ons het allerwitste wolkendons en niemand dan wij beiden ik balsem als je mij toestaat de scherpte van het prikkeldraad waar jij door mij geraakte ik voel en huil met jou in pijn geloof dat ik in schuldig zijn jouw liefde niet…

elke keer weer elke keer als ik online ben dan zie ik die titel ....IS EEN BOERINNETJE dat omdat ik haar blokte omdat zij mij uitschold m'n leven verpest ik zit hier met tranen ik kan niet meer rijmen niets lukt alles MISlukt!…

In pijn huil ik het uit. Om niets moet ik janken. Maar het maakt toch niet uit. Ik huil zonder klanken. Het is niet in woorden te omschrijven. Het is geen tastbaar begrip. Niemand zal me begrijpen. Want ik zit in een dip. Een dip van gevoel. Van onmacht en van woede. Niemand die dit verwachtte. Niemand die dit vermoedde.…

`s Avonds huil ik, niemand die het hoort of ziet. Iedereen ziet mij lachen, maar dat is gespeeld. Niemand zal begrijpen hoe ik mij voel, niemand zal begrijpen wat er mis is. Dus laat mij `s avonds maar huilen, waar niemand het hoort of ziet.…

Hij huilt met de wind maar zij kijkt niet meer om hij verloor zij had hem zo diep bemind…

Ik huil mijn tranen slechts in stilte Langzaam druppelen ze omlaag Niemand die me nu ziet huilen Alles was zo slecht vandaag Ik huil mijn tranen slechts in stilte Heb helemaal niemand om me heen Ben van god en iedereen verlaten Beklaag mezelf, van steen en been ‘k huil mijn tranen slechts in stilte De eenzaamheid is torenhoog Mijn trots…

Heb je zien huilen zonder tranen Hoorde je schreeuwen zonder geluid Voelde je al hoe het leven kan tanen Ben je gekweld ben je gefnuikt Ben je al duizend keer gevallen Gekneusd en bebloed weer opgestaan Schrok je ervan hoe de stilte kan knallen Door tranen bewogen de mist ingegaan Heb je gevochten gehaat en vergruizeld Benijdt en vergiftigd…

Waarin ik de wind hoor huilen om een verloren droom. Woorden die nooit de weg naar jouw hart hebben gevonden.…