Alle inzendingen over Nachten vol tranen OR Maria

De nacht is klaar, veeg nu je tranen.…

Steeds minder herkenbaar kwijnt het leven nog voort de zin reeds lang vergaan er is de wens niet meer te blijven toch houdt iets haar nog vast is er nog een drempel voor de allerlaatste stap ach moedertje ga maar naar je eeuwige dromen laat de laatste draad nu maar langzaam los…

Wakker worden, terwijl iedereen slaapt denken aan een bed van vermiljoen, zijkanten van bloedrood kleurende sinaasappels, plafond van zwarte schapen, geen wonder, da'k niet kan slapen!…

gouden klanken zoemen spetteren en raken mijn oude hart vol tranen zilveren druppels vallen op gouden spinrag trillend en wenend stemmen bronzen door blauwe nachten…

Een druppel als een traan die zwaartekracht niet trotseert langzaam glijdt in de kille nacht zich bezeerd aan een strijd uiteindelijk leert verder gaan zichzelf bevrijdt…

De tranen die zich een weg baanden langs m'n kin en verder neer droogden onderweg zodat ik telkens weer dankbaar omhoog keek. Ze kuste m'n hoofd, wangen en kin 't was de wind, die: de tranen opving.…

Wanneer het huilen minder wordt, de tranen ook zegt ze stomverbaasd, je hebt gelijk de druk verdwijnt, de hoofdpijn ook ik ben nu alleen maar zo vreselijk moe! We helpen haar, brengen haar naar bed vragen of ze wil dat we blijven maar zegt ze, nee dat hoeft niet, want je bent hier toch zo, als ik je bel?…

Leven is lopen door poorten van geluk Kerkers vol boetedoening Zeeën vol tranen gedreven op wolken van hoop inktzwarte nachten van angst bloemenvelden vol liefde torenhoog genot geklemd in momenten van berusting creatief zoekend naar de waarden van het leven leven is leren lopen door alle facetten die je gegeven zijn.…

Los van het feit dat je nu iemand anders vol liefde in jouw armen neemt dat je volledig vrij van mij bent in dagen en nachten vol weemoed en pijn dat je nog altijd de oorzaak bent van mijn tranen van onzekerheid en verloren levenslust dan nog kan ik niet ontkennen dat over jou dromen mij doet sidderen van intens genot..…

in haar ogen lag de toekomst diep verborgen in een traan wondermooie wensen één voor één liet jij ze gaan verlangend en vol vragen hoopvol naar een lach is er nog een morgen aan het eind van de nacht…

Droevige momenten in een sombere nacht Met tranen heel zacht Momenten van buien vol pijn en verdriet Toch met wat liefde omdat iemand het ziet Een iemand die troosten kan en jou uit jouw sombere droom laat ontwaken…

In God's latrines krijsen blondines non-stop zijn "IT'S NOW OR NEVER !"-kreet.…

Teek it or leave zoiets! Nieuwe bacteriën vormen bedreigingen voor ons bestaan Weer zo’n vies beest zonder tekenbevoegdheden Rutte kom op man en doe er wat aan!…

Al had Maria geen kinderkamer voorbereid geen lakentjes met Jezus naam op geborduurd zij droeg haar kindje met een innerlijke fierheid al had Maria geen kinderkamer voorbereid zij was voor haar Kind één en al gedrevenheid Gods liefde had haar boven alles aangevuurd al had Maria geen kinderkamer voorbereid Jezus naam stond diep in haar hart…

Twee vrouwen vol van tederheid bezingen wie hen heeft bevrijd, Wie wonderen heeft verricht. Voor de vierde Adventszondag…

schenk mij een traan puur als kristal laat de glinstering smeken breken haar val open het verlangen waar de schittering raakt spiegel jouw liefde sluier haar zacht en sluit die ogen waar de hunkering wacht ween jouw tranen aan het eind van de nacht…

nacht der tranen aanvaardt het lot verlies haar dromen de verbetenheid die zachte omklemming in armen van troost ondraaglijk voor even haar vraag gehoord…

de rode meidoorn bloeit naast d’ oude linde waar een klein Mariakapelletje verscholen staat waar ik als kind mijn veldbloemen tot ruiker schikte aan het groen geverfd hekje dat altijd open staat binnen in een nis straalt een versierd Mariabeeld koperen kandelaars waarin blauwe kaarsen branden Maria die alle tranen van haar kinderen heelt…

De rode meidoorn bloeit naast d’ oude linde waar een klein Mariakapelletje verscholen staat waar ik als kind mijn veldbloemen tot ruiker schikte aan het groen geverfd hekje dat altijd open staat binnen in een nis staat een versierd Mariabeeld in het licht van blauwe kaarsen die altijd branden Maria die alle tranen van haar kinderen heelt…

Alweer een nacht zijn wij samen alleen Mijn hart met rouwrand brandt binnen zijn kader Klopt wel door en soms bloedend vervolgt het mijn weg van soms hopeloos Ons verdriet samen…

Soms, zitten mijn tranen zo hoog, soms hoger dan de regenboog, slik en slik ik weer doe ik telkens weer. Soms zitten mijn tranen zo diep zo diep dat niemand ze ziet dan slik ik, en slik opnieuw vanwege de pijn in m'n ziel.…

Een simpel gesprekje, een simpel onderwerp het brengt de traan in mijn stem een gewoon gesprekje is de opening voor de traan in mijn ooghoek. Ik wil niet huilen, nu even niet mijn tranen zakken naar mijn buik, daar: waar eventjes niemand ze hoort en ziet.…

Verdriet is niet alleen toebedeeld aan ons mens- wezens, neen: 'k zag 'n engel echt maar EEN, ze oogde bedroefd, 't was zo triest, dat toen ze me alleen achterliet het regende dat 't goot. Zo komt 't dat verdriet vergoten door onze engelen regelrecht uit de hemel komt.…

Haar hoofd zo vol van zorgen en het hart zo vol verdriet ik kan alleen haar tranen drogen maar problemen oplossen niet Het is me echt zo zwaar te moede wanneer ik haar verdrietig zie een arm om haar schouders leggen haar hoofd huilend op mijn knie En mét haar huil ook ik mijn tranen heb net als zij slapeloze nachten 'k heb nog steeds…

Met een emmer vol verdriet naast mijn fauteuil zit ik met gevoelens zoals afwachtende wolven die huilend hun onrust vergezellen in de nacht onder de volle maan met emoties bedolven.…

in galilea vergeet nooit die blik in zijn ogen hoe hij zag naar petrus voor zijn beulen bad en maria nog even bedacht alles is nu tot rust gekomen wij zwijgen in de stille nacht geloof hoop en liefde zijn liefde overwint alles bwv 244…

het moest ervan komen want van alles had ze niet eens benul of denk je deze dag zal het verfraaien avonden een ruimte vol van dwazen veroveren land vooringenomen met deze onontkoombare schaduwen er tranen meer ogen wij die verwonderd zijn over elke nacht wij zijn al blind…

Deze nacht lijkt zolang te duren Met haar met dood en leed gevulde uren Een afscheidsbrief vol lege woorden Als bewijs te hebben bestaan Ik laat een stille traan Hij valt met een onhoorbare plons tussen de dauwdruppels in het gras Anoniem.…

de nacht kruipt traag vanuit schemer op verbonden worden gesloten geluidloos laten ze wolkenloze tranen links liggen toch grijpt oostenwind zijn kans om ze te strikken op hun vlucht in een web vol leugens dat latent gesponnen leek…

denk ik aan kaarsen thuis Maria van Lourdes met haar blauwe lint incluis het kleine kind dat liefde geeft en vraagt om zelfgemaakte vrede in dit heden hangt nog rijk een wolk vol onbehagen deze dagen tellen dubbel als ik verder dan religie kijk…