Alle inzendingen over Onderweg OR leven

een groepje dennen lange lichtgroene scheuten langs de autoweg…

Ik ben jouw grote held Groot en sterk En zelfs dapper Werpen je ogen me toe Maar als ik je daar zo Zie lopen Je schrille levenslust In haast te grote sprongen gegoten Hou ik m’n pas in Weet ik wat moed is Een sluwe poging Om het leven bij te benen…

de reis het einde waar naartoe het stof de mensen massa moe wanneer ik vreemd beneden sta en dan omhoog mijn oog opsla hervindt mijn voet haar vleugelkracht: ik zie dat iemand op mij wacht…

In het kinderzitje bij vader in de auto kijk ik naar mezelf in de trein naast me: een jongeman onderweg naar school hij kijkt vooruit en ziet me niet In een trein onderweg naar school kijk ik naar mezelf in de auto naast me: een jonge vader met zijn kind hij kijkt vooruit en ziet me niet In de auto met mijn kind naar huis kijk ik naar…

Zon brandt voeten vast in langzaam smeltend asfalt van de weg altijd onderweg naar einde zonder weg Vond mezelf weer terug tussen menshoge varens stammen met grote ogen verbaasd zonder haast Reisde door 3 landen rond een enkel punt maar miste steeds het echte middelpunt…

onderweg ik dacht: ik ben er en: ik wil er blijven ik dacht: ik kan blijven binnen deze ommuurde tuin verborgen voor tergende demonen die me verjoegen naar godverlaten oorden stil luisterend rustig ademend onder het bladerdak onrust vond moeiteloos zijn weg en ik dacht: ik kan hier niet meer zijn ik was opnieuw onderweg…

vastgezeten in een kooi van ijzer voortbewegend over lange, strakke banen vergezeld door illusie, weter van waar-en-daar-naar-toe glas en blik verdwalend in een onwerkelijk landschap waar niet op me wordt gewacht droefheid sijpelt gestaag in mijn hart als illusie laf de benen neemt.…

er zijn geen monsters meer verslagen of op handen gedragen gemaskerde creaturen dansen rond het vuur dat passie heet schilden weren de vlammen as smeult in de aarde hier en daar blaft nog een hond de avonden zijn rustiger nu buiten dwalen de lantaarnpalen in het groene maanlicht ik hoor de echo van haar stappen ze is ver weg van huis…

Weggerukt uit de werkelijkheid in verwarring verbaas ik mij over gevoel waarvan ik niet meer wist dat ik het bezat alles was grauw het dal was diep de weg omhoog leek lang en eenzaam het einddoel onbereikbaar het kronkelend pad dat ik nu volg leidt mij langzaam naar de top in het licht van jouw ogen ...…

de geur van hars het ruisen van de bomen een tuin vol hemelsleutel open in de wind van rode hulst en ruwe bolsters van wat kastanjes en een zoekend kind…

We liepen door straatjes waar de huizen ruimer zijn mensen elkaars gelijke zijn hun hoofd bedekt tegen brandende zonneschijn niet creperen het wanhoopsvergif niet laten zegevieren we liepen door straatjes met geopende ramen zagen brood en wijn op tafel staan met slechts de liefde als beschermengel tegen de dood…

er is geen onderscheid de voorbijgaande auto is het sluipend dier waar koren op sneeuw lijkt en aarde fluweel een weg recht een berg op kan gaan en de prairie vlak en hard als holland langs een spoor of over een spoor door huizen op een lijn de kerk, de schuur, de opslagplaats er wacht zijn langs de kant van de weg in een al…

Zwerver zonder spiegelbeeld zon zindert over het land verlegen lichaamstaal uit de zonnestralen van de zomer gehaald   omdat je naakt wilt zijn onder koelte van katoen samen onderweg naar de slapeloze horizon en de zee die zwijgt omdat de zomer zichzelf alleen maakt.…

Afscheid van Holland nemen valt niet zwaar, in Hilversum staat op beschaafd niveau een humanist te liegen; men hoeft maar een hand uitsteken om hem met een knop te smoren; uit Brussel is altijd muziek te horen. De weg naar 't zuiden weet niet meer hoe snel hij zich aan mij zal onderwerpen en ondertussen rijd ik de gemeente binnen van de verscholen…

weilanden, ze twijfelen zich groen en geel laag bij de grondse daken knikken hoofs tussen roodachtig roest op de velden bolle wolkjes toeven boven de kust, wachten met tuiten huilen moeiteloos loopt een pad de dijk op, een vogel staat te wankelen even uitwaaien…

er zaten buizerds langs de weg hun lichte buiken vingen zon, de snavels leken scherper nu ze zacht met bomen spraken het voorjaar had veel kou begraven, maar op de grond viel nog een grauwe waas en waar de autoweg voorbij kwam riepen raven dat vandaag al over was we reden sneller, toen een stormkraai wind verwachtte thuis in de zachte…

maar ik weet; ik ben onderweg...…

Onderweg naar jou buigt de weide voor de wind in golven van groen, van een van wilde bloemen verweven tint van de lente, van de zomer van de lach van een kind.…

overal onderweg laat ik woorden na als een uitgedund gedicht als een blik in jou richting en hier en daar zweeft er een zin - tussenin de schoongelikte alinea’s zacht uitgedrukt tussen alles wat zwart is overal onderweg wring ik me in letters drop ik souvenirs als kleine tableaus op zoek naar juist dat woord dat vertelt – waarom…

dichterbij halen wie opent de ogen van de ziener wanneer die blind blijken te zijn wie helpt de verdoolde reiziger als hij steeds meer weg dwaalt wat is de weersverwachting zijn er weer verwachtingen of is het toch weer wachten je bent op reis een leven lang met als bestemming ongewis…

het is een voordeel een keertje 1e klas reizen van Amsterdam naar Leiden waarin ik de drukte kan ontvluchten ik zit tegenover haar omdat onze ogen elkaar treffen zie dat ze zonet heeft gehuild vraag mij af wat de reden zou zijn mijn gedachten gaan op de loop door een meisje dat ik niet ken mijn vader zei altijd dat mijn fantasie te groot…

in de metro las ik de metro en daarna de spits tijdens de spits…

Doelend op waarheen vraag ik me af of de marathon levensecht niet enkel een rondje blok is dat nergens toe leidt Als je tenminste the road not taken inderdaad weerstaat onderweg Heiligt soms het middel het doel van onderweg zijn? Van weg zijn? Van zijn?…

Achter het stervend licht - hinkend tussen losse sporen - dwaalt een levensloop van aangespoelde eenzaamheid. Onuitgesproken woorden waaien langs de einder mee met golven, meeuwen en een eeuwigheid in gedachten. De nacht ontkleedt de uren weet het puurste te ontleden op het vederlichte voile van een stiltedroom en uit de fijnste draden…

In de bus, achter mijn rug, speelt een moeder met haar kind: Waar ben je? Waar ben je? Een schaterende lach. Waar ben je? Waar ben je? In die kamer, op die dag. Moeder ziek op bed, met uitgestrekte armen haar zoon verwelkomend. Haar handen in mijn handen vattend, besefte ik spoedig een duister land van afscheid en verlies te zullen…

In mijn kinderjaren Wilde ik altijd weten Hoe lang iets rijden was, Alsof de wetenschap Van minuten Me grip op reizen gaf. Niet hoe ver we gingen, Maar hoe lang de reis zou duren. Nog altijd zegt afstand me weinig Maar trek ik rond in uren.…

Onderweg in heldere sterren schijn op zoek naar hart en ziel en goede moed mag Bethlehem nooit het einde van de reis zijn maar juist het begin nog net niet thuis maar de plaats die we passeren als we daar willen aankomen voorgoed…

Stop eerst met de jacht op het hijgend hert dat is ontkomen strompelend door de wereld tot de wind stil is gaan liggen aan de frisse waterstromen Onderweg moest ik stenen en adders overwinnen en mijzelf vergeten in 't blauw van mijn geboorte huis waarmee ik verbonden ben vergeten moest ik mijn kinderen de dorre harde grond dreef…

tussen de toppen zweven schimmige vragen rond menselijke zoekersogen treffen achter dit woud de einder die tijdloos glanst rondom een paarsblauwe berg waarboven een oranje zon schijnt die afkoelt bij dalend duister als een reusachtige ster blinkt wier onderste straal de top raakt Christus' genadevolle liefde toont voor wellicht moeizaam leven…

Op de fiets, rubriceren, data uit de oude doos. Valt er nog iets uit te leren, blijf ik dan voor altijd broos ? Bij valavond vliegjes happen, de zon gaat baden in de vaart De avond is moe en wil ontsnappen Maar ‘k grijp hem even bij zijn staart. Trappen langs de grazige weiden Tot er niets meer is dat stremt Zie hem daar die bocht…