Alle inzendingen over Onze Microsoft

(voor Mirjam) Ik was bij onze boom, waar we voor elkander knielden, wat je vast nog weet, engellief, ik miste je zo en de boom eveneens, we leken wel twee ontzielden in de kou en in het donker.…

Onze harten kloppen in hetzelfde ritme Het klinkt niet lomp Ik ben gesmolten en verstop mezelf onder jouw huid Voel jij mijn aanwezigheid? ...ook jouw hart? De regen vertelt ons liefdesverhaal Vrees jij voor de liefde? Het moment van zaligheid Zal voorbijgaan om nooit meer te keren om in de leegte te leven…

(Lijnen van vloed (II)) 't Weer daarentegen liet niet te wensen over echter toch vaak een professie waarbij schijn bedriegt Voorspelling is net zo zeker als de wolken heel vaak aanwezig op momenten dat zij niet zijn gewenst Onze liefde daarentegen honderd procent stabiel jij twijfelt toch weer; zinvol of totaal onzinnig...…

Slijpen we de messen om een natuurlijk deel te eisen, rechtvaardigheid in een vrije val rotsen in de ongetemde branding, de slagschaduw van onze natuur in de gevaren die ons omringen, de mythen blijken onze grootste buur, die naar geest niet te begrijpen is misschien wel de grootste straf.…

Vader, wat mooi dat U in ‘Onze Vader’ ons leerde bidden voor elkaar; vergeef ons onze schuld.…

verwaaid door de geest en zwaard, begeleid door de gilden van de straten hun adem stokt uit de mond van de gulle gaper, z’n ironische lach verwerkt tot verbazing waaruit de verste herinneringen zijn opgeschort, een voortschrijdend gevoel, opgehangen aan de macht gevangen, zich opricht als de nacht z’n roerselen staakt in de methodiek van onze…

Hun dood is die van vele werelden kriskras kerven kervend door de harten, is blijvend deel, leed dat zal vergelden, aasgaten in de oogopslag, smarten die verbinden, wonden die verharden. Sterren zacht en zwart laten zij ontstaan, stof tot korrels ons in ons vergaan. Ons is de droeve pracht herinnering, ons de luister van verdwenen bestaan.…

in haar ogen zie ik verbittering, in haar gedrag zie ik ontkenning, in haar 'theater' zie ik de 'gestorven' zwaan. in het verdriet van de nacht, in de kilte van de noordenwind, in de dans van enkelvoud, in een gebroken spiegel van onschuld in verdrongen tijd. ik zie haar snakken naar de adem van haar geweten, verstikkend in…

Het algoritme van het brein als machinekamer dendert voort Nooit was de vernietiging zo groot De schoonste bloem vermaalt in rekenkundige modellen Een mooie wereld ging ten onder Een starre geest telt onze dagen af…

Die altijd alom Aanwezig bent, Ons volgt op Al onze schreden Zonder dat wij Het zelfs maar weten, Ons steun geeft Bij verdriet, Het geluk met Ons deelt, Levert soms onverwacht Een bewijs van je bestaan - Op de schone Keukenvloer, Gelukkig, je bestaat!, En wij kunnen Je niet vergeten…

Waar avond-zon op 't koele blanke zand Goudene gloed in plassen blinken laat, Een oude visser onbeweeglijk staat, Turend naar zee, op het verlaten strand. Het stompje pijp geklemd in grove hand, De helmhoed boven 't stoer, verweerd gelaat, Dat half in rode halsdoek schuilen gaat Staat hij daar groot in late zonnebrand. D' oneindigheid…

Ik teken het leven Inwendig gegeven Inwendig gebleven Vol vorstlijke trots. 't Onkenbaar gekende; 't Onweetbaar gewende 't Onschendbaar geschende Der heerlijkheid Gods. In paarlende randen Langs fulpene stranden; In kuivende branden Op rotsige kust. In zwijgende nachten Van star'lende prachten Vol donkre gedachten…

De lucht wordt ijler, de eindeloosheid schijnt Door 't eindig huis, waarin wij, aardsen, wonen. Uit een ver dorp rijzen de stille tonen Van de avondklok, hoog in de lucht verreind. Zie: voor mijn blijde blikken baadt nu heind' En ver de wereld in de glans van 't schone, Hier: bomen met de zilvren bloesem-kronen, Aan d'einder 't scheem'rend…

De nacht is oud; door de stilte, de lamp die suist, En de branding, die op de rotsen, Ver, ver onder 't venster, bruist; Vóór moeë ogen een hand; Op gezichts verduisterde veld Beelden uit jonkheids land; - En 't vertederde hart ontwelt Erinnerings dankbaar loon: ‘O leven, Gij zijt zoet, gij zijt schoon!’ Door 't venster schemerings…

En zal dit leven mij dan buitenwerpen, En zal ik, met mijn eigen nood alleen, Mij zelf verteren in de ijdle, scherpe Knel van mijn trots, de smaad van mijn geween, En heeft de lucht zich voor mijn ziel gesloten, En heeft de stad zich voor mij toegedaan, Draag ik de kneuzing van wie werd verstoten Uit de gemeenschap der vertrouwde pâen…

Bij 't opene venster Pierrot, zo bleek Alsof al het bloed uit zijn wezen week, Staat te dromen in 't licht van de maan En Colombine triest, ontdaan, Zit te schreien. Pierrot voelt de honger en kommer niet Want nu van de maan het blank schijnsel vliet Voelt die dichter zich koning te rijk, Maar Colombine zorgelijk Zit te schreien…

En vergeef ons onze schuld, Zo als wij elkaar vergeven! Voed ons harte met Uw Geest; Leer ons lieven allermeest! Leid ons, macht- en krachtelozen, Geen verzoeking te gemoet! Maar beveilig onze voet, En verlos ons van den Bozen! Want U is in eeuwigheid 't Rijk, de Kracht, de Majesteit!…

In liefde opgedragen aan mijn zus Misschien zin in Cappucino, warme Choco of zo Zeg je, terwijl wij Je duidelijk vertellen Dat we niets Meer hoeven, We zitten al zo vol - Toch begin je Met stramme vingers De plastic verpakking Moeizaam te openen, Zinloos te openen, Want jij weet Dat het erop zit, Dat weet jij net…

Om meer naar binnen af te dalen in onze wortels hoe die zich kronkelen de fijnste uitlopers onttrokken aan het oog en microscoop oplossend in weidsheid energiebron, intelligentie die niet te bevatten verbinding met de grootste stilste macht die elke bloem, spriet en kind dier, insect virus en bacterie laat leven en transformeren tot…

kent hij voor jou enkel haat Onze zoon Ons kind Een hart kapot Het mijne En als hij het ooit allemaal begrijpt Waarschijnlijk ook het zijne Onze zoon Ons kind…

Te vroeg geboren Was je, je zag Blauw, je longen Deels gevuld met Het water waarin Je de laatste weken Veilig gezwommen Had in je moeders Warme buik - Ondanks je acht Pond moest je Toch nog de couveuse In, waar jij je Verlaten voelde Van hen die je Met liefde verwachtten En die alleen maar Bij jou wilden zijn -…

Op de voorpagina staat in dik gedrukte letters: 'Nederlands slachtoffer' Ik hoop niet dat jij onze helden vergeet......…

Het windje, zoel van bloemengeuren, streek Mij langs de warme wangen, zwaar en loom, De bijen gonsden om de lindeboom, Vlak bij mijn open venster, en ik keek   Doelloos naar buiten, waar ik bij de heg Aan de andere zijde van de eikenlaan, Je moeder langzaam langs haar bloemen gaan, En toeven zag en uitzien langs de weg. En, toen je kwam, en…

Ik brak het niet. Vandaag. De stilte voor en in jou. Jij, van wie ik houd... we reden samen, op de fiets, op ons ijzeren ros onder takken van zomerbomen. We roken de bloesem snoven nieuwe vruchtbaarheid. Jouw rijke mentaliteit verzorgt en zorgt voor juiste en zuivere inspiratie! We genoten die zomers van zon, water, lucht en vogels. En de…

Beroer de snaren Die eeuwenlang De klank bewaren Die door het Leven in haar Werd voortgebracht Het oude leven Dat opnieuw Geboren wordt, Gedragen door muziek Die eeuwig doorklinkt Lang nadat ik Haar snaren voor Het laatst heb Aangeslagen…

Ik durf met mijn denken Uw smart niet genaken, Niet aan te raken Uw droefenis; Hetgeen mij zou troosten Licht zou het u krenken, Het teerste en brooste Dat in u is. Ik zie uw verklaarde, Uw stilfijne trekken, Die, wat ze bedekken Aan wanhoop en strijd, Verheerlijkt belijden En dankbaar aanvaarden Het gevensbereide, Dat in ons schreit…

Hoeveel meisjes heb je bemind, wereld-kind, hoeveel liedjes van verlangen, mocht je vangen? Hoeveel meisjes ik beminde, welgezinde, vraag dat aan de nachtegaal in de groene loverzaal. Hoeveel liedjes ik wel ving, allerliefste lieveling, vraag dat aan de regendroppen, die zacht kloppen. Licht als lachen, droef als wenen, zingend door…

Mijn lief is blij, zij lacht en zingt En schittert in de zonneschijn; Als zij zó héél mijn leven zingt Kan nooit mijn leven lijden zijn. Ja! zang en lachen duren kort Als bloemen in de zomerdag; De zomer sterft, de bloem verdort: Zo sterft der mensen zang en lach. Maar nu der zonne gouden val Vloeit langs gelaat en blinkend kleed, En zij…

Wend naar mij toe uw moe en droef gezicht Gerimpeld in de dagelijkse zorgen; Verstrakt in nijpende angst om brood voor morgen; Verkrompen in een klein-gekozen plicht. Wend naar me toe uw ogen zonder licht, Kleurloos en dof in kasse' als opgeborgen; Verschuwd in blikken die zich werend worgen In vrees voor àl wat in de toekomst ligt.…

'k Liep langs de landen zo stil voor mij heen En aan de hemel reeds d' avondster scheen, 'k Floot zacht een deuntje en ik neurde en ik dacht Aan het mysterie van nad'rende nacht,.... 'k Zag in de verte in een donkere laan Naar 't stille kerkhof twee minnenden gaan, Peinzende vroeg ik mij glimlachend af Waarom de liefde zoekt 't…