Rust
De lucht wordt ijler, de eindeloosheid schijnt
Door 't eindig huis, waarin wij, aardsen, wonen.
Uit een ver dorp rijzen de stille tonen
Van de avondklok, hoog in de lucht verreind.
Zie: voor mijn blijde blikken baadt nu heind'
En ver de wereld in de glans van 't schone,
Hier: bomen met de zilvren bloesem-kronen,
Aan d'einder 't scheem'rend bos waar 't licht verdwijnt.
En achter 't groen der wijde tarwelanden
Staan blanke hoeven in de donkre hoven
Omtogen door een zachte schemering;
Maar schoner dan al 't schone op aarde, branden
Hoog de eerste sterren; maar nòg schoner boven
Al 't zichtb're stijgt mijn blijde mijmering.
Onze Eeuw (1901)
Schrijver: Frans BastiaanseInzender: adm, 22 juni 2014
Geplaatst in de categorie: jaargetijden