Alle inzendingen over Oorverdovend

Als ik aan het geluid van de stilte net gewend ben geraakt, is het de hond wel, die me met zijn blaffen te verstaan maakt, dat stilte, die oorverdovend werken kan, de hond zelfs teveel is!…

maar mensen hollen door en lopen plompverloren alsof ze niet en nooit van levensvragen horen, maar plots die knal, dat oorverdovend zwijgen, en dan staat alles stil, telt nog alleen de liefde ja, alles valt in 't niet, alleen de liefde niet.…

Had je willen blijven in de stad van veel te veel? Had je willen dromen? Over mij of een verwarrende nacht? Dacht je echt dat stilte en eenvoud zo verveelt? Dat de wind of een vriendin mensen naar een nieuwe minnaar bracht? Als je stil bent hoor je een piano zachtjes spelen Alsof vingers de donkere wolken aaien, vangen, bestormen, strelen…

Niets meer te zeggen en dus is het oorverdovend stil want er valt niets meer te zeggen!…

sommige mensen spreken me oorverdovend aan. niet door hun woorden want die zijn geteld en afgewogen op een schaaltje als waren ze van goud. maar... hun daden volgen hen. zij hebben nog iets van die oude boerenwijsheid: woorden wekken maar voorbeelden trekken.…

ze waren er niet op uit om de orde zomaar te verstoren dikwijls werd hen de deur gewezen terug het bos ingejaagd men bleef ze voelen en ruiken zelfs op grote afstand op een dag stonden ze daar onontkoombaar dikhuidig in de huizen ik houd van olifanten die onverhoeds in kamers verschijnen om behoedzaam plaats te nemen…

Zwijgen maakt een hels kabaal Als ze niet gewenst wordt Gillend, snerpend, snijdend Slaat het tegen mijn lijf Langzaam dringt het binnen En vervangt daar de stilte In een oorverdovend lijden.…

Verwoestende klap oorverdovend kabaal bloed spatten slaan levens uiteen zomaar uit het niets zomaar voor niets angst regeert polarisatie drijft geesten uiteen…

Hoor de beelden Nu het licht uit De ogen verdwenen is, Zoek de waarheid In het zachtste geluid Dat voor de ziende Onhoorbaar weerkaatst wordt, Maar voor mij oorverdovend Binnenkomt, waarheid die Voor jou niet waarneembaar, Maar voor mij werkelijkheid is…

Standbeelden, stille getuigen van een verloren verleden; versteende gedachten, staand in het nu, het heden Feilloos weggevaagde geschiedenis, rondwarend in een oorverdovende stilte, zichzelf aanhorend bij gebrek aan aandacht.…

Als ik voorbij kwam lopen hielden de kletswijven zich opeens oorverdovend stil. Als ik doorliep ving ik nog net op dat ik dat jong was dat zijn vader niet kende, dat ik dat jong was dat voor zijn leven getekend was - en dat was zo, door hun tongen was ik getekend.…

Met ingehoudem adem luister ik oorverdovende stilte geruisloos zuchtend en krakend statig en imposant door de tand des tijds aangetast maar onbewogen stille getuige van de geschiedenis dit huis mijn thuis…

Deze start, zo constateerden wij, klonk oorverdovend hard: 'Wanneer u stemt op mij'.…

het niets is niet het anders iets het niets is niet het niet iets het niets is pijnloosheid het niets is zijnloosheid het niets is oneindige ruimteloosheid het niets is eeuwige tijdeloosheid het niets is het oorverdovende oogverblindende adembenemende diepste van het diepste blauw ginds aan de andere kant van de horizon ach uit te kunnen…

De olifant met lange snuit nam onverdroten een langdurig bad, vervolgens spoot hij alle bezoekers helemaal drijfnat, blies nog eens oorverdovend hard en luid vervolgens was ’t verhaaltje uit.…

wat de aandacht trekt is 't oorverdovende gefluister van de karpers in een poel we luisteren gespannen naar een samenspraak in een soort geheimtaal... durven slechts gissen naar de betekenis ervan want liplezen is geen optie…

Het huis wordt alleen maar groter de leemtes groeien mee kleuren worden doffer en terwijl jij wegloopt worden de echo's luider zo blijf ik hier in een ruimte die oorverdovend is en buiten speelt muziek “dit is wat ik mis".…

Daar boven onze school druk werd gevlogen En het geluid dus oorverdovend was Was er totaal geen aandacht in de klas En zag ik als docent met lede ogen Hoe menige ondeugende scholier Ook vliegtuigjes ging vouwen van papier.…

een man met een stokje niet groter dan de helft van Japans etensgerei hij houdt al die mensen en de muziek in zijn greep metronoom op een verhoog orkestraal, oorverdovend de macht van de instrumenten teniet gedaan met een houtje het publiek stinkt er in…

Het Loveparade-terrein is nu verlaten In Duisburg is het oorverdovend stil Daar klinkt voorlopig enkel het geschil Van wie de schuld heeft en dat goed wil praten Waarbij een ieder dan weer snel verstomt Zodra hij zelf in de verdrukking komt…

Oorverdovend gekletter overstemt duidelijk de roep om kleuren straten rood de toon van onschuld hoorbaar in de wind zonen van moeders en moeders van zonen dragen hun klaagzang op aan de veel te duur betaalde vrede…

wij spreken zonder woorden en ik versta je goed je stem is oorverdovend je ogen oogverblindend maar ik ben doof en blind en voel alleen je zinderende zinnen jij spreekt zonder woorden en duwt me zondermeer omver.…

Deze stilte klinkt oorverdovend Machteloos vullen mijn woorden de stilte Bijna roekeloos Jouw zwijgen sloopt me Ontlok geen fouten Mijn machteloosheid vormt geen smetteloos nieuw -En dat weet je! Het wapen werkt…

het was een smeulende dag toen de bruine moeraskrokodil met opengesperde bek het zoete water inschoof insecten krioelden boven het water geen mug prikte een gaatje door de oorverdovende stilte niemand vroeg zich af wie hij was…

hij voelt zich niet thuis in zijn huis waar stilte pijn doet aan zijn oren hij zou zo graag weer stemmen horen een kinderlach, het leefgedruis zijn lijf is oud, zijn hart bevroren maar buiten hoort hij het geruis van verse sneeuw en windgesuis hij wil niet langer binnen smoren hij gaat de bergen in en zingt weemoedig echoot zijn gezang…

waar het geluid van stilgezwegen woorden oorverdovend in het niets verdwijnt het lachen naar elkaar voor even verdwenen zichzelf hernieuwt in smekende ogen verdrijven stormen zichzelf in een zucht stilte verschijnt in schuilende armen…

De blauwe storm Met witte schuimkoppen Kent geen genade Hij beukt tegen de aarde aan Alles verzwelgend In vergetelheid Restjes vindt men later terug Die wijzen op Een wederzijds treffen Oorverdovend maar sereen Genadeloos De blauwe storm…

Ergens in de verte zwellen trommels aan, het gebonk en gedreun vult alle leegte tot een oorverdovend slaan op het ritme van stilte. Genadeloos verdreven op de maat van het hart, opgezweept door het onheilspellend kraken van een zwichtende kilte.…

zal de tijd onhoorbaar oorverdovend toeslaan of moet ik haar koesteren en zachtjes in mijn armen wiegen en bezwerend zingen van opzij haar laten kabbelen op de stroom van al mijn verdwenen angsten het papier mijn oude vriend noemen om niet te vergeten wie ik verloren heb…

zal de tijd onhoorbaar oorverdovend toeslaan of moet ik haar koesteren en zachtjes in mijn armen wiegen en bezwerend zingen van opzij haar laten kabbelen op de stroom van al mijn verdwenen angsten het papier mijn oude vriend noemen om niet te vergeten wie ik verloren heb…