Alle inzendingen over PIJN DOOR VERLIES

Verlies van kind mensen zeggen dat ik jouw verlies vergeten moet niet moet denken aan dan komt alles vanzelf goed ik heb immers twee gezonde kinderen en een goede baan ze zeggen dat ik sterk moet zijn er niet aan onderdoor moet gaan me verzetten tegen de pijn maar ik weet dat je nooit in mijn armen zult zijn ze zeggen dat het goed gaat…

Als je gaat zeuren en gaat klagen Lopen ze je gauw voorbij En je kennissen verlies je of ze denken : Aanstellerij...! Maar die pijn die kwelt mijn leven 'k Ben toch ook al tachtig jaar Dus wat heb ik dan te klagen? Ik heb wel pijn, maar ben toch dankbaar...…

Gedenk hen in kringen van verlies die pijn en littekens dragen hun noodlot in oranjedagen.…

Mijn gedachten verdwijnen met de wind Ik dacht aan mijn gestorven kleinkind Bij haar kon ik mijn liefde niet kwijt 5 uur hadden wij samen maar de tijd Toen werd je ons ontnomen Nu kan ik alleen nog maar van je dromen Waarom, moest het zo zijn Het verlies doet zo een pijn…

Ergens voel ik de pijn hartverscheurende liefde onvoorwaardelijk met angst voor het verlies. De dag dromend doen niets dat verder opvalt omdat gedachten kreunen kleuren komen naar boven. Tinteling in zijn verlangen naar niets maar toch de ziel geraakt intens en hartverwarmend.…

het zoeken naar toekomst verliest men vandaag de lokroep naar morgen momenten vergaan de weg naar ooit kronkelt in tijd ik wandel door dromen verlies mij in spijt en zacht is de pijn stil mijn verdriet in het zoeken naar morgen vind ik vandaag…

De gehoorde stilte uit mijn mond zegt alles wat er nog te zeggen valt Geen woorden voor dit gemis Geen uitdrukkingen voor deze onnoemlijke pijn Geen vindersloon voor dit zeer grote verlies Niemand kan dit goedmaken behalve wij Door te leven als familie met in ons aller hart jou er altijd bij…

achter mijn aangezicht huilt het leven machteloos zo lijkt en tijdloos van aard om verlies met pijn te verweven heeft het gevoel verdriet gebaard de avond heeft zich van de lente vervreemd is in koude ondergedompeld rest nog de troost die aan het verlangen blijkt uitgeleend…

Pijn om niet te weten wat er gebeurd is Vragen stapelen zich op Antwoorden blijven weg Hersenen kraken Tot men hoofdpijn krijgt Om oplossingen te vinden Om rust te geven Een traan te laten vanwege verlies Maar om eens een lach te laten bulderen om dat er gevonden is.…

De geestelijke pijn is te veel, de lichamelijke pijn ondraaglijk, zeg me wanneer het minder wordt, meer draaglijk, of is dat teveel gevraagd?…

Als leegte pijn doet rauw schuurt over de ziel ligt eenzaamheid op de loer leegte doet pijn wanneer het bezit van je dreigt te nemen soms is er gebrek aan een goed gesprek of aan iemand die recht kijkt in je ogen en oprecht vraagt hoe het met je gaat dan blijkt dat je eenzaamheid kunt delen het kan werken als helende balsem sta even…

herfst kiest zijn kleuren van een somber palet waar een schilder van licht zich juist tegen verzet een blauwdruk van herfst met verlies van het blad en al wat je ooit aan geluk hebt gehad de pijn van de herfst met de kleur van voorbij de geur van geweest en het verval van nabij…

hoe zou het zijn zonder de pijn van geweten verlies te verkeren slechts als besef het oordeel voorbij een inductie van wat gevoelig was in gangen van verlangens strijdig in zichzelf verblijd en gekweld van aantrekking en afweer verlost zonder keer om te weten wat eenmalig ervaren momenten feitelijk zijn…

herfst kiest zijn kleuren van een sober palet waar een schilder van licht zich juist tegen verzet een blauwdruk van herfst met verlies van het blad en al wat je ooit aan geluk hebt gehad de pijn van de herfst met de kleur van voorbij de geur van geweest en het verval van nabij…

Is de dood toevallig Of niet Weggerukt uit het leven Zomaar opeens dat grote verdriet Verlies dat niet te dragen is het grote gemis je leven lang door Zomaar Opeens Toevallig of niet Blijvend de pijn Opeens Daar Opeens klaar Geen woorden Voor dit Dat wat Je had Is weg Zo zonder uitleg…

Iedereen kent het waardeloze gevoel Zoveel pijn met wat voor doel. Ooit sprongen de vonken er vanaf En nu voelt het doods als een graf. Maar deze eerste liefde vergeet je nooit En er komt ooit weer iemand die je hart ontdooit.…

ook al ga je een weg die je nooit had gedacht te zullen gaan ook al voel je diepe pijn, verlies, een niet begrijpen ook al denk je: nu doe ik het anders -beter misschien- laat het goede dat was niet mee verdwijnen in de tijd maar boven drijven -af en toe- blijven…

Je zachte babyhuidje raakt mijn ziel, waar pijn zich had verstopt in een litteken van verlies. Je kleine lijfje vlijt zich tegen het mijne, ongedwongen en welwillend. Je laat je koesteren in mijn warme armen, totdat je gevoel zegt dat het genoeg is en ik geef je terug aan je moeder.…

Meisje toch Zegt mijn vader Twee woorden met omfloerste stem uit ruwe bolsterkeel zacht zalvende traanbevrijdende porseleintere twee woorden raken diepe pijn van ons verlies meisje toch zegt mijn vader twee woorden maar zo zal het hierna nooit meer zijn…

Alles ontsproten aan gedachten Alle aktie, alle pijn Wat is er natuurlijk In dat altijd bezig zijn Zit echt alles in je Of verlies je soms jezelf Zit je stil te wachten Op wat komen gaat vanzelf Wat je wil, moet je ontdekken Niet door rennen of door sleur Maar door stil en open Dan ga je door die deur…

Steeds meer vragen rijzen Steeds meer twijfels ontstaan Hoelang, hoe vaak Kan ik dit nog aan Iedere keer weer opnieuw die pijn en het verdriet Velen merken of zien het niet Maar elke keer verlies ik iets Iets van mij, iets van jou Hoeveel kan ik nog verliezen Totdat ik door moet Zonder degene van wie ik hou…

traag en haperend spannen we het doek over een raamwerk het schelle licht van de werkelijkheid doet pijn aan onze ogen een amalgaam van van verwonding en verlies golven zijn te hoog soms springt op ons doek uit het niets een zacht schitterend licht dat de duisternis doorbreekt…

Als ik je kon helpen dan zou ik dat doen met mijn luisterend oor en een troostende zoen als ik je kon helpen en je liet me toe dan hielp ik je zoeken naar het "waarom" en "hoe" als ik je kon helpen want ik ben echt bereid met je te praten en te zwijgen tot in de eeuwigheid als ik je kon helpen met je pijn en verdriet ik zou er…

zoals van buiten naar binnen kijken vergapen aan wat je niet hebt raden naar waar ze over praten hier vallen sneeuwvlokken om me heen vullen de gaten in mijn versleten jas de kou is dikwijls te verdragen als brandende lampen bij dag in een vrijwel verlaten warenhuis er is zoveel dat je eens hebt gehad waaraan je geen eind aan kunt…

Mijn tranen zitten vast Achter lange tralies Verstopt achter de muren Vluchtend voor de pijn Mijn verdriet is weg Niet meer goed te vinden Verblind door stralend daglicht Bang om vrij te zijn Mijn lach is ver te zoeken Als regen in een droogte Niet bang om soms te neppen Dus doet er ook niet toe Leef onder grote bomen Schuil ik voor…

ik roep je waarom hoor je me niet ik zie je daar liggen, ik huil want ik weet niet of je me wel ziet.. Lief klein zusje je mag mijn niet verlaten laat mij niet alleen Ik heb je warmte nodig jouw liefde om mijn heen Beweeg, praat tegen me doe me dit niet aan Ik kan je niet zo laten liggen, ik kan je niet laten gaan... Lief klein…

De dag vibreert staren in schemer waar avondmist deint op het timbre van pijn woorden die hij reciteert keer op keer en zijn vuist knijpt golven in tijd…

Als jaren wegen en ogen zo maar tranen, verstommen klanken in kartonnen kelen. Als longen stikken en neuzen snotteren, versmoren woorden in rochelakkoorden. Als knieën verkrampen en benen stotteren, verstijven spieren en schrompelen klieren. Als wervels krimpen en knoken kraken, lacht magere Hein in je suffe brein.…

steunen Een luisterend oor voor je zijn Men zegt dat de tijd alle wonden heelt Maar tijd dat is zo'n wijds begrip De wonden zullen helen maar nooit helemaal Het leven gaat verder maar nooit meer zoals het was De pijn die je nu hebt om wat mensen van je denken Ook die pijn zal gaan vervagen Zij zien alleen maar je buitenkant En beseffen niet…

De tijd slijpt graniet tot stof de smaak van water in de mond Geur van zweet dat zich mengt met doornen en wilde rozen Voorzichtig, want de pijn bij het afscheid zweeft hoog in de blauwe lucht als een torenvalk voorbij…