een kanten spiraal van goud
is bij avond je gelaat verlicht
als de bijbellezer van Rembrandt,
krioelt een druppel van leven
in het koekoeksei van je DNA
en onder het plaveisel: het vermoeden van strand
onder de tijd: het vermoeden van het grote, het ene
dat de mens en zijn droom en zijn angst
en al het woeden teder gade slaat
sous les pavés…
(voor Cesare Pavese)
De goocheldoos was leeg,triest
hoe je uiteindelijk de leemte
weervond,die je als kind
moest ondergaan. De afwijzingen
in een verbitterd klimaat.
De ogen die dood verspreidden,
maskers van zelfontkenning,
tot de slopende energieverspilling
van vermommingsdrang afstierf.
Opnieuw beginnen?…
schouders
van jouw spiegelbeeld
terwijl engelen zich uitschenken als gefluister
in jouw wereld, de echo's van hun
dichterlijke woorden
kracht neemt toe bij het oppoetsen
van bezielde blauwe atomen
die de lichtstraal ombuigen
naar de werkelijkheid,
waar jouw heldenverhaal
op jou wacht, om die reden
daar geplaatst waar het moet
sur les pavés…
170
Bezig met laden