Alle inzendingen over Realiteit die stinkt

Verslagenheid zoals het werd gedeeld altijd weer wordt geproefd, tekens dat alles werd gedroomd zoals het is niet zou moeten zijn wat anderen in verwachting beweren als de stromen bloed zijn opgedroogd, maar haar littekens nooit en mocht verwachtingen ontstaan anders te beweren is dat een realiteit die stinkt, want wie heeft de onzin…

, die stinkt?…

een man met een stokje niet groter dan de helft van Japans etensgerei hij houdt al die mensen en de muziek in zijn greep metronoom op een verhoog orkestraal, oorverdovend de macht van de instrumenten teniet gedaan met een houtje het publiek stinkt er in…

Je was ooit een stoere homo in ons leger In Bosnië verstond jij je plicht Op zich niet spannend maar zeer integer Je werk aldaar als keukennicht In plaats van lof over het eten Krijg je iets anders op je bord Een genocide op je geweten Een volk door jouw geaardheid uitgemoord Ook al is het lang geleden En blijft er onduidelijkheid over toen…

Ach, eigenlijk wist hij het wel: geld stinkt, geld stinkt vaak als de hel. "Maar ja," zei hij dan met een zucht, "ik ben verslingerd aan die lucht."…

Ik liep en ging dwars door de sferen. Alles en altijd werden onbelangrijk, en wat onwaar scheen, leek zich sterker te presenteren, te willen gaan manifesteren. De werking van de sferen: om nooit te vergeten, kwam door mij heen via nieuwe dromen in mijn levend gegeven. Een compleet bizarre combinatie! Enkel lag de boodschap hierin om vrede…

onze adem ruikt de hele wereld stinkt voort parfum achterna…

Is het echt? Tree voor tree Ik ga met haar mee Een emotioneel gevecht Ik ga zo slecht Tranen als zee Nee! Is het echt? Een steeg Een wagen Ik zweeg Wij zagen Het is leeg Het duurde dagen……

Ik droomde dat ik wakker was de slaap maar niet kon vatten Toch was mijn geest niet overstuur liep ik niet uit de pas was ik mij niet met vrienden gaan bezatten Het gekke was dat het allemaal zo realistisch was zo echt en zo natuurlijk dat ik daarover flink de pest in kreeg omdat ik het niet kon bevatten Gelaten onderging ik dat gevoel…

jij hebt mij ooit gevangen jouw beeld is in frames en filters bij mij blijven hangen golflengtes voor de kleuren en decibellen voor klank en geluid pas later zag ik jou op tal van schermen van skype tot zoom maar het beeld dat ik had uit de realiteit van toen heeft mij nooit meer echt verlaten ondanks alle techniek wijkt…

Dit is realiteit... Maar steeds duw je me verder weg Nog meer buiten bereik...…

Een traan verraadt de pijn Een kreet verraadt de wanhoop De wanhoop begint te winnen Van jou eens zo stralende gezicht Door de harde realiteit getekend Wordt jou geen andere keus gelaten Dan rust te vinden in het onvermijdelijke lot…

Dromend over later Besef ik opeens Dat later al gekomen is en ik nog steeds die dromen mis…

de regen van verveling spoelt de witte schoonheid weg die mij zo boeiend kon verblinden de grauwe werkelijkheid komt weer natuurlijk bloot te liggen onder deze zwakheid kom ik niet vandaan daarom staan er nu wat doodgezwegen woorden op de bleke wind van mijn gelaat…

door je problemen weg te zuipen verdrink je niet alleen jezelf [senryu] foto: Martien Montanus…

Het feitelijke kennen hoe alles met alles samenhangt In verband brengen met het ingebeelde waarin lijkt alsof verschillen onafhankelijk van elkaar gebeuren Niemand verwacht dat jij consequent en exclusief in één richting denkt…

Wat is realiteit tijd gaat zo snel voorbij Ik kijk links rechts Duizenden dingen passeren mij Niet stilstaan Geen gedachten Ik zijn en tegelijk mij De toekomst overkomt mij…

we zijn gevangen in wereld belangen leven in een tijd van virussen treurwilgen plassen tranen wat zou ons nog kunnen verbazen?…

Kom eens van die wolk Van onwetendheid, dromen en oneindige zonneschijn Tijd heeft hier beneden niet stilgestaan Dromen zijn inmiddels begraven en van de baan Kom eens van die wolk Van negatie, zelfzuchtigheid en vallende sterren Tijden zijn veranderd De wolk kan jou aanwezigheid niet langer verbergen Kom eens van die wolk Verplaats je…

Ik kan er ook niks aan doen wie of wat ik ben geworden of zal zijn is de enige waarheid in hoofd, hart en ziel die ik ken en waarvoor ik alle dagen met mijn energie voor viel.…

er waait een nieuwe wind hij stinkt naar eigendunk overschatting van eigen kunnen verwerping van derde mening verguizing welk een vergissing…

trekt zich terug want moord in concurrentie woord inflatulentie alles op de kant waaien op winden schrijver dezes stinkt er niet in ik kan mij er niet in vinden…

Eens kwam vol goede moed Een gezin bij jeugdzorg met spoed Zeg, helpt u ons Van hier met dons En weg gingen de kinderen in de avondgloed.…

Tegenspraak wordt niet gehinderd door een rolverdeling op papier, de dialoog uit onderzochte lucht vertoont trekjes van een dolgedraaide haan, ego’s op de wieken van de trollen-molen maalt de realiteit meer dan in en meer-spraak kan verdragen in de onderbuik van echtheid daaruit woekeren meerdere antwoorden in datgene waarin de wereld zich…

ik moet nu wel wandelen over onbekende paden er is geen weg terug afgesloten een indrukwekkend groot bord ik registreer te vlug en kijk dus toch weer om en struikel over takken ik keek niet het pad lijkt begaanbaar als ik opsta verzamel ik moed gelukkig dat niemand het ziet het bloed de tranen de schaamte modder stinkt…

realiteit je wekt…

De blauwe stralenkrans met witte stippen Op de vleugels droeg het licht Van hoop en wensen Hij was een vlinder in de geest Een eenling onder mensen Hij zag de ruimte en de zon Zag geen beperking Als hij weer eens aan iets nieuws Had lopen denken en er dadelijk aan begon Het had voor hem de diepte van de onrust En de korte lengte van…

wil ze met een open einde de realiteit bespelen tijd nemen een nieuwe waarheid te creëren of gewoon zichzelf verzwijgen…

ik ga maar roept mijn gevoel nog langer hier verblijven gekluisterd aan een onaantastbaar doel is teren op starre beelden, vastgespijkerd aan ijle lucht ze zullen eerder, wat komt en gaat, aan stijfheid rijgen hoe kwetsbaar is mijn hiel onder deze verlopen zucht…

Langs wanden van ’t verleden Klim ik door ’t heden heen Naar een toekomst van gedroomde Beelden van hoop en bidden Vrij van afkeer of aversie Beklim de toren van toen Die slechts angst en onwil kent Legde op mijn doen geen zegen Zie in spiegelglas van ’t heden De breuken en barsten Door gedachten, woorden En daden die elkaar bestreden…