Alle inzendingen over Roumen

Ik twijfel over hoe Ik je aan zal schrijven, Twijfel over de woordkeus En wil daarbij toch Duidelijk zijn - In mijn zoektocht Naar de juiste woorden Kom ik bij een aantal Grenswoorden terecht, Woorden die voor jou En voor mij uitersten Zijn, maar je hoe Dan ook laten weten Dat ik van je hou…

voor J.P.J. Maassen De wind jaagt snijdend langs verijsde bomen. De sneeuw vertolkt de liefste rol van mist. De winter heeft het landschap uitgewist. Geen water dat nog levend uit kan stromen. Nu kom mij niet met eeuwigheid of Rome, want, sceptisch als een Griekse solipsist, laat ik alleen het sterven onbetwist. Ik heb de dood tot vriendje…

hoe gaat de mens ooit snappen dat zijn bestaan meer waarde heeft als hij zich maar de ruimte geeft om over grenzen heen te denken opgeworpen dammen en dijken verschralen het landschap van zijn geest idealen verzompen binnen de perken van doctrinekerkers en -kerken voorbij de dood ligt open terrein waar zijn denken soelaas kan vinden ongehinderd…

zoveel ogen die passeren onbewogen en vervreemd wie kijkt nog met zijn kijkers wil zien wat werkelijk leeft zeldzaam is die ene knik waar wel begrip uit straalt het ogenblik dat zoveel zegt waarvoor geschreven en verbaal geen alomvattend woord bestaat uit ogenspraak ontspringt soms heel spontaan een welbewuste mensenkracht die in…

ik zoek jou mijn woorden te grijpen ontmantel ze in het gemeen draag ze naar het midden tot lering en vermaak ontzet ze mijn starre zinnen in het openbaar tot een springen vrij en op naar het hoger ideaal doorprik mij de hiaten feilloos in de pijn snijd in mijn genoegzaamheid om licht gedragen daden zweep op tot magisch…

mij tilt geen hinder ik vlinder erover hef mijn hoofd veruit daarboven eigen rust maakt stilte vrij geen zachtheid gaat teloor ik hoor het luide wel maar afgesteld het bonken sluit ik benoemend buiten in dit vrij verbeelde veld dringt kabaal geenszins tot mijn denken door…

(onwenselijk papierverbruik) eenmaal met veel omhaal een gedrocht in woord verwekt en maagdelijk wit verbruid met doorrookte zinnensluiers is de maker ijdel in verwachting van wat kale uitgeversfeiten en bleef van veelbelovend wit niets dan leegte over gedrukt rijst snel de vraag hoe zo’n steriele pennenvrucht ooit volmaakt te…

mijn lieven is een werkwoord met en zonder zijn en te en het met is rente maar met al je werk voor de zo weer uitgegeven centen is het lieven met gesmoord…

als ik verder moet laat me gaan het mag geen scheiding heten geen treurnis eromheen voor mij geen traan een lach is goed graag neem ik mee de blije groet die ik op weg mag ontmoeten ergens ooit geweten zal ik in niets nergens nooit verdwenen zijn diep vanbinnen verblijf ik voor wie werkelijk zoekt…

er ligt een pad op straat en het lijkt wel of hij grijnst toch is hij plat en eenzaam overreden was veel te traag geweest door diep gepeins hoe hij over kon komen als de meest beminnelijke heer in kwakkelend geslachtsverkeer verstild bleef zijn lijf op de rijbaan plakken waar mooie dames over hoppen zodra die echter voor hem…

In het binnenhofke van de Hospedería del Real Monasterio zingt een bloemke lof, in fluwelig edelpaars, exotisch tropisch dat het hart verwarmt; gotiek versiert de torens. Ik zit op een bankske. De koekoek roept. Statig leidt de trap, de treden zakken naar beneden. Vaandels strak, in plechtig rood flankeren, alsof men Isabella terug verwacht…

De vogels bezingen de eerste dag van de lente. Iepíe, roeloekoe, kataka, gorgelgriem die lieflijk priemt; risvegliati, réveillés comme A-majeur bij Chopin als bloesem die uitspringt in blauw. De vogels komen met een boodschap aan in een taal zó gevleugeld, geheimzinnig gehoor. Ons verstand verstaat dat gekwetter niet. Het is voor onze hersens…

We wilden in subtropische streken blij als vogels genieten en daarom kozen we een migratie-route naar Malga Zanga, mal voor luxe, kalmte en welbevinden in de Dolomieten, boven zwanen en cipressen bij het Lago di Garda. In- en ontspannen bij de zang van blauwe lijsters! We klapten als een ligstoel in en uit: de zonnegroet. We deden dat niet goed…

Niet ver van de obelisk, door een graaf eens opgericht als hommage aan Napoleon, ligt een bos, met hier en daar wat mos. Beuken uit zaadjes van vóór de Franse tijden zijn uitgegroeid tot gigantische wezens. Die woudreuzen dreunen daar in F-majeur, met een berk, her en der, als versierings-triller. De donkergroene sparren verdiepen als een…

Oranje kastanjes die spreken tot druilige droesem, een Indische drum met neuriënde nagalm in de onbewuste wateren van je geest, klaterende gedachten die overdríjven en óverdrijven; ook doorkijkjes op de uitdijende cijfervelden van pi... De melkblanke sneeuw weergalmt al kalm door besterde bergen; dindeliendi dindiliendi, als een wuivende kometenstaart…

De sterren kijken ons vriendelijk aan; in oranje en oker glimmen duizenden ogen. Er tussendoor een lichtje dat schuift! Een satelliet, een ufo die wuift? Wel, buitenaardsen kun je vragen iets te doen. Dans sterretje, dans, in paars of in groen. Opeens schiet een schotel-boemerang door de lucht; moederschip met lichtpunten: verheven spel…

Zij hadden zich ooit vrijgevochten van de kerk, die wetenschappers, nu moeten we ons bevrijden van het juk der wetenschap! Die 3-d ideeën, zo derderangs... Ziel, geest, God en bewustzijn; overbodige hypotheses, lastige ballast, bijkomstige bijwerkingen van de hersens. een scheet van de materie..... Zij zijn ver verwijderd geraakt van de…

Niet ver van een bos, met hier en daar wat mos steekt een obelisk de hemel in, opgericht door een graaf, als hommage aan Napoleon. Naar het Oosten toe ligt villa Niburu. In glas en lood tovert zij het zonlicht om in warme kleuren die verkwikken, maar houdt een raadselachtige parel in een aura van schemers en grijze tinten. In het hotel…

Ze stonden daar al lang. Standvastig. In al hun grimmige grandeur. Deze drie pilaren, tussen de aren. De eerste pilaar draagt een naam: godsdienst. De tweede pilaar meldt zich als het geldsysteem en de derde waant zich een 'empire': het empirisme. Ze blijven onwrikbaar als dé absolute waarheid. Er komt een zuchtje voorbij... Die zuilen…

Ze stonden daar al lang. Millennia. In al hun grimmige grandeur. Deze drie pilaren, tussen de aren. De eerste pilaar draagt een naam: godsdienst. De tweede pilaar meldt zich als het geldsysteem en de derde waant zich een 'empire': empirisme. Zij blijven onwrikbaar als absolute waarheid. Er komt een zuchtje voorbij... Die zuilen verbrokkelen…

Het mysterie van de graancirkels irriteert de leer der machtigen; voor hen slechts het gekakel van kaketoes, deze tatouage van velden. Komt iemand iets vergelden? Pictogrammen scherp als een piccolo, als uitverbrede hiëroglyfen. Moeilijk te peilen. Schilderachtig barok? Uiteengevallen alfabet in de oksels van het gras? Een organische geometrie…

Blanco is blanc is blanco. Wit is wet bij aquarel, een spel van wit; alles is gemaakt uit fijne snit. Er is aan licht geen manco. De ziel van het aquarelleren is doorzichtig, waterig en flinterdun. Fijne streepjes met effect, dat is pas fun! Nettie houdt ervan de verf te minimaliseren. Haar schilderijen wenkten in de Wijer bij de gracht.…

Klaprozen in knallend karmijn, als de 'coquelicots'van Monet herboren in een berm, trekken onze aandacht. Verder, in een uitgeholde terra-nis, daar ruist een 'rio', spuit een waterval. Schemer, een waas, met zweempjes pastel. Een kikker springt op uit een verstilde aqua-krul. Mimet hier iets? In deze holte huist een goddelijke grond die…

Een kristallen bol in beige, aan de horizon, waarover een waarzegster zich zou buigen, stuurt 'geheijme zinne' door de blaadjes heen. Een hoge bewolking en nevels verbreden haar schemer tot een labyrint in Edelweiss, een kruidig cryptogram; als weerlicht door een camera vereeuwigd. Zij schenkt nog ongedachte perspectieven aan degene die…

Abcoude is, van oudsher al, een sprekend dorpje, omringd met water, hagen en hortensia's, nog nét niet opgeslorpt door Amsterdam. Met cum laude willen wij daar snel ontwaken. Het weidelandschap is er zo plat aan; een koe schrijdt er traag voort bij een plataan. Wij willen sneller vliegen dan geluid en met ijver moeder aarde eren. Zij hoeft…

De hazelaartjes waren al uitgelopen, aangelokt door zachte Spaanse lucht en door te vroeg getjielp van vogels. Hun lijfjes stolden tot ikoon, want daar blies de 'bise', berenkoud. Lieflijk zijn de zonnestralen bij dit Arctisch geweld; een speer-strakke wind, eenlijnig. De zon stoot schitteringen uit de sneeuw in tinten van de regenboog…

Het was al half februari en buiten een winterplaatje en dit bij een verwarmd klimaat, als een schilderij van Gauguin gigantisch groot: 'Neige fondante' met sneeuw als blanke pannenkoeken in het landschap, langgerekte..., toen ik Satyam bezocht. De satsang begint. De stilte valt... De zaal is vol verwachtings-spanning. Verheven verhoogde trilling…

Jullie zijn al vele milde jaren mijn kinderen. Ik wou echt dat ik met jullie ogen nog kon kijken, zo vol verwondering: bloemen, huis en eiken. Mijn aandacht voor jullie zal niet verminderen. Jullie kijken mij bevestigend en onbevangen aan, met ogen die glinsteren, zonder oordeel. Zo te leven heeft wel degelijk zijn voordeel. Een mens die een…

Je trekt zijn kaarten in een luwte van je leven, bij gruwel en schaduw of bij iets nieuws dat kiemt. Ik ga met pensioen in dit seizoen. Het is van verbluffende eenvoud; zo verre van bladeren die blaffen als fel iriserende sier in contreien die mysteries breien. "Het is uw onbewuste dat onfeilbaar kiest. Een kans van één, niet één op acht…

De varens trilden daar; zij kroop tevoorschijn bij de linde, die sluierfantasie, dat elfje. Zie je, zij bestaan! Een elfenkring bij volle maan, dat is allemaal geen waan. Die Godina, sneller dan een kind, bevallig als een hinde. Terwijl ze vliegt, verguldt de zon haar lijf en vleugels. Even rust zij bij water dat kabbelt - een dageraadslied -…