Pieter Saenredam
netgedicht
Zijn ogen gaan de hoge kerk door.
De lijnen op het platte doek verdwijnen
en scheppen ruimte, overdekte pleinen
van steen, van glas. Het orgel speelt, hoor,
een psalm van Pieter Sweelink. Een stoet
van zwarte pakken schrijdt daar plechtig
in gouden ochtendlicht en deftig
begroet de kleine hond. Waarom doet
een wolk het gouden licht verzwakken…