Alle inzendingen over Schelpen bewaren

Ooit kruisen onze wegen en kom ik jou weer tegen buigen we samen voor onbestemd verlangen dat wat ons bindt en steeds opnieuw begint de schelpen bewaren we voor later of geven ze terug aan het zeewater ooit op een dag misschien… want weet je lief leven is kiezen en leren te verliezen…

En zag de schelpen liggen die me deden denken aan vroeger toen ik nog was, een kind. De schelpen bewonderend, als een kostbaar bezit. Niet willen kwijtraken, maar voor altijd bewaren! Toen ik nog dacht, als een kind.…

dromen draag ik naar de zee wind fluistert door mijn haren neemt jouw geur en woorden mee de rest wil ik bewaren tussen schelpen en glanzend steen en het zout dat ik nog proef zal het helpen als ik ween of blijft de leegte diep en droef…

Ooit kruisen onze wegen kom ik jou weer tegen buigen we samen voor onbestemd verlangen dat wat ons bindt en steeds opnieuw begint de schelpen voor later of terug aan het zeewater ooit op een dag misschien… want weet je lief leven is kiezen en leren te verliezen…

Schelpen bedekken het zand laten een gevoelige inhoud weg door vervlogen dagen ongelijk de ondergaande zon verschijnt na tijd een verharding bij ‘t almaar opnieuw beginnen, met zacht licht weet zij wél het diep verlangen te raken haar glans te bewaren de buitenkant vervormd opvallend zacht kunnen zien, maakt week van binnen.…

Ik ben het niet waard Jouw lippen fluisteren mijn verloren naam Jouw handen dragen mijn magere liefde Jouw armen omhelzen mijn drinkende huid Jouw stem verjaagt mijn geknede argwaan Ik ben jou niet waard Ik verbrijzel aarzelend jouw aanraking Ik verdruk wenend jouw vriendschap Ik stamel wantrouwende woorden Ik breek jouw vertwijfelde…

De hoogtepunten en 't verdriet bewaar ik zonder om te zien; en ligt er niets meer in 't verschiet, dan huil ik morgen misschien, maar vandaag nog even niet.…

ik voel hoe slakken op mijn lichaam zich willen neervlijen zoals een witte vlinder in zomerzon tot stof willen vergaan zodat ik later kan terugkeren voor één dag ik zou vleugels hangen aan sneeuwvlokjes maagdelijk fladderen om weer te sterven en aan het eind als jij me dan draagt zal ik tegen je borst aankruipen de zomer…

De was vouwend pyama, vijf en twintig jaar oud, nog van zoon Wollen sokken oprollend van vriend Outdoor hemd van ander wetend in kast Wollen lange mantel van moeder Handgewoven Nepalese das van vriendin Gestreept Karl Kani shirt die ik al vijf en twintig jaar graag draag Al die dingen koesteren mij en ik hen…

Jouw ogen zoeken mij Terwijl mijn ogen Trachten jou te vinden Een identiek verlangen Naar elkaar Een verlangen naar warmte Naar liefde en genegenheid Naar een arm om je heen Zonder woorden Een woordloos begrijpen Een onpeilbaar Niet te doorgronden moment - In stilte Een kus - Mooi - Om te bewaren…

dit dicht met stop gesloten bergt nu ongewenste droeve woorden die zonder mededogen raken in het krimpend hart getrokken is de dip van smart - instant zwakke momenten - gelabeld in klaar voor gebruik koel te bewaren jammerkruik voor te overgelukkige jaren als droefenis…

Het madeliefje dat jij plukt, Op een zachte lente morgen. Zal uiteindelijk zijn laatste blaadje, Laten vallen uit het borrelglaasje waarin het staat. Zo ook zal langzaam het vlees, Verdwijnen van jouw botten. Al liggend in je kist, Met mensen erboven denkend aan jou. Een mens een madeliefje. Zij de blaadjes, wij het vlees. Een in leven…

ik zal de woorden voor je bewaren lieve woorden van weleer zodat je me niet meer hoeft te vragen want dat doet nog steeds zo'n zeer ik geef de zinnen aan de reden die onthoudt ze dan met trots het zoete minnen blijft vermeden eens was jij voor mij mijn rots ik stel geen vragen aan het zonlicht geef de toekomst aan de wind wil de last…

terwijl de trein stil staat kleur ik je gedachten in op zoveel manieren kan ik naar je kijken we staan nog maar aan het begin toch zijn we aan het einde van onze tijd soms moet je iets bewaren omdat het later van betekenis kan zijn…

ik bewaar je tussen dwalingen bewaar ik je contouren, dieptes waar je mijn schaduw verlengt vertrekkende kleuren je omarmen het natuurgezang behangt je en de ogen van de nacht bewaken de verte waar ik je bewaar…

het denken moet steeds opnieuw beginnen om de liefde voor de wereld te bewaren met getekende ziel altijd opnieuw beginnen met denken dat de liefde het meest is om de liefde te bewaren steeds opnieuw…

Getart door de zee Zwervend op stille stranden Verdriet aan je oor…

Ooit op een dag pakt zij haar biezen niet meer bang te verliezen reist zij af naar een land ver van hier om te zoeken wat zij nooit zal vinden om te leren niet langer te binden gedragen op de wind de maan als kompas voor het tij dat zich keert de deining van de golven spoelt de schelp op een strand ver van hier…

Ik kreeg Uit zijn kinderhand Zilt ruikende schelpen Kostbare schatten Uitgestrooid over Mijn levenspad Gulle giften Zodat ik zal weten Geleefd te hebben Met de kracht van herfstige stormwind Met helder spetterend golvend waterblauw Met gouden zonlicht Diamanten regendruppels Ik kreeg Uit zijn kinderhand Het vermogen om zelf Weer kind…

Maar rijmen wil het niet echt want honderd schelpen pluk je links en rechts uit het strand en uit onze pas onderweg. Ongeduldig ben ik niet. Weet dat ons spoor aan de zee en het zout verloren zal gaan. Later. Zo ver is de zee nog niet.…

Het geluid van de schelp is oneindig net als de zee eindeloos, tomeloos waar je uren naar kan luisteren Als ik hem tegen me aanhoud Hoor ik je stem zacht fluisteren De schelp heeft vele gezichten zoals de man Die je prikkelt en aan wilt raken met je vingers zacht betasten Hard en geruwd aan de buitenkant Of als een vrouw Zacht gevormd…

De zwaardschede, het huis van een weekdier Schelpen rapen geeft plezier…

Mag ik de schelp zijn- die je bij je draagt- dan reis ik met je mee- kunnen we samen praten belevenissen delen- het avontuur aangaan- als je gaat slapen- kom ik bij je liggen- fluister zachtjes je naam- streel je huid tot je slaapt- we dromen samen- onder het schijnsel van de maan- terwijl de zee ruist- op de kadans van de golven- worden…

Ik wil niets meer hebben en leg de schelp weer neer bij de zee.…

en je staat met je schelp aan je oor zoals dat je ooit is voorgedaan en hij blaast je omver en roept: niet laten vallen! ---------------------------------------------- uit: 'Tussen de gebeurtenissen', 2000.…

Ik zoek mijn gezicht in een gedicht op het strand in de schelp van jouw hand.…

Schelpen in het zand door de golven aangespoeld in een kinderhand.…

We kochten kaarten, maakten foto's en deze vitrine met namen van schelpen op kaartjes die het leven had moeten betrappen maar kansloos liet ontsnappen, vergeeld, verregend onder stof; Bontemantel, Watermuiltje, Hartschelp. ------------------------------------------------- uit: 'Door het donker van een kamer', 1989.…

Ook ik kir Heerlijk zo hard, zalig zo hoog Wij op de schommel van passie en Schuchter genot Ik hoor scharnieren piepen en knarsen Het huwelijksbed hield het maar net Onder de knoet van de verkeerde vrouw Maar wij, met onze effen randen, zijn een Wonderwerkje, blij klinken onze stemmen In tonen klaar en rein op, uit de gepaarde Schelpen…

Als ik luister naar het ruisen van de wind Waai ik terug naar mijn kindertijd Waar ik klein was en bemind Terug naar oma’s oude vensterbank Waar een schelp fier stond te pronken Die ooit ver in de diepzee lag verzonken Met de schelp tegen mijn oor geklemd Maakte de bloedstroom des levens Zich met een zeebries aan mij bekend……