Alle inzendingen over Simon Vestdijk

Volgens Simon Vestdijk is dit vers ‘een van de toppen van klankraffinement waartoe de Nederlandse poëzie in staat is gebleken, alles klinkt zo zoetvloeiend, zo sierlijk, zo ijl en dromerig, dat wij werkelijk muziek, ‘echte’ muziek menen te horen’. De voorstanders hebben van de literatuurgeschiedenis gelijk gekregen.…

Uit de tram staan we stil om te kijken, de wind -- waait ons folders toe.…

De Dood, die onbekend en onbemind, Zo uit het oog, zo uit het hart vandaan, De weg vervolgt die hij vanouds moet gaan, Weg waarop niets hem aan zijn offers bindt, Vindt soms op stille ziekbedden, waaraan De laatste hand hij leggen zal, een kind Dat hem herkent en glimlachend bemint En hem verzoent met heel zijn doodsbestaan. Hij neemt het…

Voor Ans Doodgaan is de kunst om levende beelden met evenveel gelatenheid te dulden als toen zij nog hun rol in ‘t leven speelden, ons soms verveelden, en nochtans vervulden. Hier stond ons huis; hier liep zij met de honden; hier maakte zij de bruine halsband los; hier hebben wij de stinkzwammen gevonden, op een beschutte plek in ‘t sparrenbos…

Door albast blinkt de zon. De velden schijnen Ons tegen met dezelfde gele glans, Die ook op ’t hardblauw vlak aan de balans Der schaatsen ontschampt in bestoven lijnen. Het kruis der armen, ’t overstag der voeten, De losse haren onder mutsenvacht: Alles biedt de weerstand tegen ’t ontmoeten, Dat wij zo lang vermeden, overmacht, Een korte…

Dit is een duivelskind, deze maand Maart. Men kan dit in een stormnacht goed bemerken: Hij buitelt door de schoorsteen op de haard En blaast de torenhanen van de kerken! Nochtans, al wat hij roert is slechts zijn staart, Waarmee hij wind maakt als met vogelvlerken, En van zijn hoef is enkel 't boerenpaard De drager, dat de akker gaat bewerken…

Zij hadden samen 't groene gif gedronken, Zij wilden in hun verzen ondergaan, - Niet over eeuw'g liefde, sneeuw'ge maan, - 't Liefst zouden zij met vuile woorden pronken. Er kwam een vrouw, - of waren 't and're vonken Die hen bezielden? - Zij zijn heengegaan, Verwaten, stoffig op de brede baan, Naar 't neev'lig stadsbeeld, waar de vriendschap…

Wanneer mijn vader sterft, laat mij dan staan Vereenzaamd als een treurboom in 'n plantsoen Gesmukt met 't teerste, avondlijkste groen, Bijna bebloesemd, sneeuwwit aangedaan. Bijna een bruid, boven de sponde waar Sinds kort mijn moeder ook een toevlucht vond; En ruisende hernieuw ik 't oud verbond Met mijn diepst neergebogen treurgebaar…

Toen zij zijn liefde had verkoold - Vrouw van verzenging - toen ontsprongen Hem vreemde grillen: als idool Gaf hij haar schoot een negerjongen! Lang had hij naar dat hart gedongen, Francisco van de Spaanse school, Penseel en handen uitgewrongen, - Nu is hij in een ets verdoold. Maar op dit kleine plekje vond Hij eind'lijk rust om te…

De dikste kloostermuren zijn bezeten En spitsen de oren naar ons veil rumoer, Ik ben op u, gij zijt op mij gebeten. Ik ben de duivel, en gij zijt zijn moer! Mijn liefde heb ik aan uw val gemeten. Ik sla de maat voor een soldatenhoer. De dikste kloostermuren zijn bezeten En spuwen kruis en krans en kralensnoer. Hoe vaak hebt gij mij ‘t zangersfeest…

Reeds mag het warm en broeiend zijn, het lam Is onbeschut op 't groene land gelegen In koele nachten nog. De kersenstam Is met de teed're bloesem volgeregen, Die als een kostbaar uitgestrooide zegen Mèt lam en madelief de leiding nam: Tezamen zullen zij het weiland vegen, De bloem, de bloesem en het witte lam! En in de nacht keert…

Ik houd het meest van de halfland'lijkheid: Van vage weidewinden die met lijnen Vol wasgoed spelen; van fabrieksterreinen Waar tussen arm'lijk gras de lorrie rijdt, Bevracht met het geheim der dokspoorlijnen. Want 'k weet, er is waar men 't leven slijt En toch niet leeft, zwervend meer eenzaamheid Te vinden dan in bergen of ravijnen. De…

Het glijdt als tovervinger langs de wand Van jeugdspelonken tastend naar het heden, Uit 'n oud en lang vergeten boek gegleden; Groen was de achtergrond, kaarsrecht haar stand. Een koel verwijt aan 't vorm'loos lijfsverkleven, Een mene-tekel waar ik lang op staar, En toch geen drogbeeld, want een kinderleven Verstond die lijn en richtte…

Ik houd het meest van de halfland'lijkheid: Van vage weidewinden die met lijnen Vol wasgoed spelen; van fabrieksterreinen Waar tussen arm'lijk gras de lorrie rijdt, Bevracht met het geheim der dokspoorlijnen. Want 'k weet, er is waar men het leven slijt En toch niet leeft, zwervend meer eenzaamheid Te vinden dan in bergen of ravijnen.…

Ik houd het meest van de halfland’lijkheid: Van vage weidewinden die met lijnen Vol wasgoed spelen; van fabrieksterreinen Waar tussen arm’lijk gras de lorrie rijdt, Bevracht met het geheim der dokspoorlijnen. Want ‘k weet, er is waar men het leven slijt En toch niet leeft, zwervend meer eenzaamheid Te vinden dan in bergen of ravijnen…

Wanneer mijn vader sterft, laat mij dan staan Vereenzaamd als een treurboom in 'n plantsoen, Gesmukt met 't teerste, avondlijkste groen, Bijna bebloesemd, sneeuwwit aangedaan. Bijna een bruid, boven de sponde waar Sinds kort mijn moeder ook een toevlucht vond; En ruisende hernieuw ik 't oud verbond Met mijn diepst neergebogen treurgebaar.…

Ik ben heel zwart, ik ben de bange held Van zoveel mug-doorgonsde schemeruren. Maar overdag dan hang ik aan de schuren, Lijkbleek, in al mijn lijkkleren gespeld. Lang slaap ik zo, tegen de kilste muren, de kop omlaag, de tenen kromgekneld; Door alles, zelfs door het bazuingeweld Van 't laatste oordeel zal mijn slaap heenduren. Toch…

Opa is zo streng: bij onweer dondert het nooit -- want vloeken mag niet.…

De kool en de geit wil ik graag beide sparen -- Is dat mijn vrijheid?…

In de opschudding salueren agenten -- alle kanten op.…

Vader zit mij na, we rennen om de tafel -- drie keer, altijd drie.…

Ik laat haar los, maar ik zal altijd trouw blijven -- aan mijn beeld van haar.…

Ik heb het kaartje, als het niet gevallen is -- bij mijn controle.…

Tieners op het plein spelen graag met de ballen -- van het verliefd zijn.…

Romantische kus; haar eerste, zeggen lijdzaam -- stervend haar ogen.…

Ze vindt mij aardig, ze heeft dus mensenkennis -- of is ze juist dom?…

Ze bekijkt het kind zo vol liefde en begrip -- dat het ervan groeit.…

Mijn liefde mag niet lijken op wanhoop, want dat -- zou een aanzoek zijn.…

Mijn vlijtige helft maakt huiswerk, mijn dromende -- vertoeft nog bij haar.…

Deze muziek is zo prachtig! Ik speel haar nog -- mooier dan ik kan.…