Nu
in de sneeuwnacht
zijn we allen een
een lichaam
van sneeuw vlees en bloed
samen met de sterren
die zijn verhuld
door grijze lucht
Nu
in de witte nacht
klanken van de Shakuhachi fluit-
sneeuwbloemen van stilte…
we werden
gedood, samen met bomen
van wind
we wensten stilte
en gaven zinloosheid een naam
niet langer dan
eeuwig
ik scheurde dagen uit wolken
en jij verdreef de dingen
naar het verleden
naar sneeuwnachten en dicht
bij jezelf
waar de winter lag, wachtend
op geluiden en zeldzame
bloemen
in het grijsviltige
maar voorbestemde…
als thuis mijn
vingers over stukjes
landkaart schuiven
hangt de wereld voor
zolang het duren
kan van reislust
aan elkaar
geef mij een atlas
ik draag hem op mijn
rug over de aarde
ik loop de barre
sneeuwnacht in
zoek verglaasde kiezels
in woestijnen
in mijn geest verborgen
de reiskracht
zoveel groter dan ik
mijn vingers…
280
Bezig met laden