Alle inzendingen over Spoelen

wind wappert haren systematisch door elkaar de kleur vervaagt tijdens onbezonnen regenbui waarop niet is gerekend wordt zij met open armen verwelkomt en spoelen ongeopende glimlachen verder weg dan ooit…

werp het voedsel uit het venster en eet van de zon spoel de wijn door de gootsteen en drink van de regen zie op naar de maan en slaap het geluk voel honger noch dorst en weet weer hoe alles begon…

het is als een droom van water die vanuit je handen door je vingers sijpelt het druppelend vallen in een glimmende plas ik schenk mijn dorst aan dit dromende water verbeeld me dat ik goudgevend leef drink van je omhelzing spoel kletsnat in een echo aan…

Ik wilde me inschepen voor een land waar ik nog niet bestond onderweg ben ik verdronken alleen om niet al te weerloos aan te spoelen later lieg ik een vlot lieg ik reddingsboei lieg ik mijn hoofd boven water --------------------------------- uit: 'Tegenspelen tijd' 1979.…

bonkende flitsen in het hoofd samenhang als los zand een matroos zwalkt waggelend spoelen met liters thee partjes appel op een bordje grieperig als een garnaal watten en zaagsel warrelen Satie deint op de achtergrond…

Onder de douche probeer ik pijn van mijn dag spoelen verkracht door woorden als dronken schrijver heet water wurgt meer dan gedachten lavendel douche gel verricht wonderen daar waar je niet denkt bitter-zoete illusie als verdoving…

Terwijl het beeld vervaagt in rimpels spoelen de golven van vergetelheid de laatste resten weg naar een blanco geheugen Geloof dat je vergeten bent tot de volgende déjà vu of flashback in een droom als een eeuwige druppel op een gloeiende plaat…

stappen met muis en olifant zwemmen in vijver en oceaan spoelen met golven naar het strand op de vloedlijn komt tot staan een tel een jaar de eeuwigheid open en onaantastbaar een tijdvak van zijn grens bevrijd de mens bezint en maakt zich klaar…

Niet zoeken maar voelen naar de juiste golf om dan mee te spoelen. Besef zinkt in dat armslagen van mij niets veranderen aan het kalme getij.…

Dagen rollen als golven over ‘t strand van de tijd spoelen zand en schelpen tot vloedlijn voor ‘t duin van vele jaren slijpen in uren het land tot vlakte en heuvel overleven de bergen en keren terug naar de zee.…

ze hekelt de zorgen van morgen ze zou ze maar wat graag van haar af willen spoelen en laat tranen de vrije val om weer te kunnen ademen haar hart lucht te geven zodat ze deze dag als een nieuwe jas aan kan trekken het zonnetje speelt al met haar haren…

de golven kennen geen naam onthouden en vergeten niets dromen spoelen aan al duizend jaar en nog langer de ark der verworpenen werpt zich op de rotsen een reis die begon als enkeling tussen ontelbaren enkele maanden oud en morgen weer…

De zon daalt langs de golven naar het strand Onze blik beklimt ze Tot wij mekaar ontmoeten In volle geopende zee Langzamerhand Verbrokkelt de lichttrap Wij spoelen weer aan Laatste glinsters wuiven De horizon glimlacht…

Heb overal narcissen neergezet in de kamer, in de vazen dan: vijftig voor twee vijftig het lijkt wat wijfig omdat zij drie weken met ons kind op rondreis is mij wel en niet alleen voel bedoel, dat ik nu wat van hun liefde om mij heen spoel dat komt omdat zij, trouwens mijn dochter ook, zo van narcissen houdt…

Ik divergeer mij, ontregel mij, betreed buiten oevers, spoel tranen boven zoet water, tart de buiging van de einder, ga in afneembare voetstappen, ontdoe mij van afgebakende dromen, verdamp in onbedijkte uiterwaarden. Ik ontkramp, onthecht, spreid. Ver en wijd.…

Spoelen? Pah! Aanstellerij! Gebruik die tijd toch voor wat bedsteeworst'len Met flink veel tong, dat dient een dubbel doel, dit Scheelt weer een bezoekje aan de smoelsmid…

Tintelingen spoelen door ritmisch geklater in een val van blauw transparant water wentelen ontelbare zilveren luchtbellen rond die in de branding mee ruisen tot de ochtendstond waar heldere patronen van zuiver licht de dag in stromen en je weer doen ontwaken in de tempel van je dromen…

Golven spoelen afwaards een tij, dat nimmer keert een gapend gat steeds groter gevuld met razernij. De sterren sterven nachten in zonverduisterd licht roepen verwaaid naar toekomst naar waar de einder zich verdicht. (c) chatfant 14-9-2008…

vraagt zij mij hoe vandaag mijn dag is dan geef ik me uit voor nieuw en zie jou in september op de boot van Leningrad naar Moskou je wilt dan met mij wandelen in Istanbul in de blauwe moskee dronken worden van heldere wijn weer thuisgekomen spoel jij mijn zorgen af vleien wij ons hoogtepunt in de dag…

een meeuw wacht op een trapgevel tot de viskraam afgebroken is koude stralen spoelen een stroom andijvie in de regen de marktmeester gaat rond langs de droge vierkanten de armen op de rug in een boom hangt blauw papier en een man rakelt met een zwarte paraplu het verleden op tussen de kisten…

Als onvruchtbaar baar ik woorden Die niet bloeien en niet rijmen Niet klinken als de akkoorden Die leven van het eigen bestaan Ik val in herhaling en kuil En klauter dieper onvoldaan Tot ik hele zinnen huil Verdwaal in lettergrepen van zand Ze waaien weg en spoelen aan Maar zelfs niet naar een kant Zelfs niet aan een enkel strand…

Mijn tranen spoelen over mijn wangen. Het stille verdriet wat ik in mijn hart meedraag, doet nog vaak zo'n pijn. Bewonderenswaardig is het welke invloed verdriet kan hebben op de weg waarop je je voort moet bewegen.…

hectiek bedolven onder immense golven ze spoelen mijn gedachten schoon in een zee van rust waar euforie grilligheid laat smelten en vrijheid terugbrengt naar het diepste van de ziel een zee van rust waar liefde tot leven komt verbeelding ontwaakt en starre blikken verdwijnen in een hemelse glimlach…

Spoel het grauw maar van mijn hart met liters regen, en pak de draad op van mijn bestaan Eindig ons maar in verwijten, laten we denkend aan de eblijn staan Wijs ons na met honderd vingers doe het mooi van gister maar af als zot Zijn we natter nog als buiten, dan schik ik me, dan schik ik me wel jankend in mijn lot.…

waar ik nu in kijk is verworden tot doorzichtig glas, aan een loep gelijk, doch zonder dat hij de afstand naar mijzelf kan verklaren een schild dat niet meer weerkaatst en het innerlijke naar uiterlijkheden verplaatst door een filter die steeds grotere gaten vertoont opdat de werkelijkheid, haast ongehinderd, weg kan spoelen…

Ik doe mijn huid uit en hang mijn frustraties op aan de kapstok psychologische antwoorden heb ik allang in de wind geslagen die ze onlangs weer terug kopte waardoor het dubbel zo zwaar op de maag ligt spoel ik zonlicht door het gootsteenputje waar vreemde bloemen ontpoppen en zich meester maken van de ruimte die al even de mijne…

kom hef met mij het glas laten we samen drinken er is voor ons in het terminus al plaats gemaakt laten we dan proosten op de weg te spoelen ballast de veters losgeknoopt van 't strak korset van schijn laat varen nu de humbug van dat ik nog steeds mooi zou zijn zeg me alleen maar met je ogen dat je door het vuur zou gaan voor mij…

mistwaaiers ademen takken vol beweging zodat ik niet op mijn tenen hoef te staan om met mijn hoofd in de wolken te lopen vlindervisjes lokken me naar het strand waar de ochtend geduldig staat te verzanden loslippig zonlicht struikelt over loslopende wolken waterspelend spoelen golven droog op het zand rust meert aan…

Zij heft haar tengere armen met strakke blik vooruit lange haren wapperen in zilte wind geen kou kan haar deren door lang dun gewaad als de zon ten onder gaat zij is één met de zee en de zee met haar rollende golven spoelen aan de kracht van het universum oude woorden in haar hoofd broze vingers reiken…

De golven in mijn hoofd slaan tegen de kust in een verwoed trachten alles weg te spoelen Maar mijn hart laat niets gaan ondanks dat het beter zou zijn om even niets te zijn om te overstromen De golven in mijn hoofd overspoelen slechts de verlangens die ik niet wil vergeten die ik vast probeer te houden Maar alles wat ik kwijt wil…