Alle inzendingen over Stad OR begrafenis

Er brak plots brand uit in het Museum van Moderne Kunst. Ben Shahn, Robert Moterwell en Man Ray dienden haastig van de muur gehaakt en weggebracht. Ik keek toe, de handen rustig in de zakken. Heimelijk legde ik de eerste steen van het UNO-gebouw (1949). Buiten, in de zon van 5th Avenue liep een meisje uit Californie, ik telde haar zomersproeten…

De rust op zondag in de stad Is een weldaad voor het oog Zo kuierend door mijn stad Kijk ik naar mooie panden Statig hoog de herenhuizen Ontdek de lijnen en de bogen De zware deuren en hun oude taal Aan de singels en de grachten Hun tuinen en de lanen breed De hofjes die de stad herbergt Waar ik mij in een sprookje waan Een wereld…

door stads- en lenteleven drentelen met een zon die piepend op de schouders hijgt.…

Springen Vloeien Woorden Begaan Verzwijgen Moorden Ontstaan Vergaan Studenten Zingen Dreigen Ambivalenten…

de stad legt op het plein haar arm in een gebaar van verpozen de banken hangen leeg er blaast een regenwind door de kastanjes de boekhandel wenkt mij aan de overkant met versierde ramen het aanbod nieuw kleurrijk de uitdaging vele letters ogen groot ik koop een boekrug om te stelen een cover met belofte mij op mijn bestemming nu ik…

De bruggen en de rondvaart ook daar dan nog eens bij de Dam met al zijn duiven dit is de stad voor mij.…

'k Zoek in deze stad je gezicht tussen stenen zwervend over pleinen achteroverleunend op een bank kijkend naar niets zeggend of haast zwijgend 'k zoek je gezicht in deze stad…

Mijn stad, mijn stad, 's nachts; dan ben je eindelijk, alleen van mij.…

De slaperige stad lijkt nu zo klein zo triest en zo verlaten, de nacht hangt als een klef gordijn boven het asfalt van de straten.…

Van onze stad als zijnde één multi culti bruisend gekrioel waarin alle mensen gelijk zijn dat is mijn Haagsche gevoel…

voor even schreeuwt een man zijn koopwaar prijzend aan is dan weer stil en kijkt verlangend uit naar mensen die niet kopen de gouden klok van boven in de mooie toren zet niet de vaart erin maar kijkt als oude wijze man de drukte aan en weet dat hij de dag beheerst de dag gaat voort in eigen tempo tot de rust in de avonduren valt de stad…

Wel je kent ze wel mensen die jou het liefst zien vallen Kunnen ze lekker lallen lekker je leven verknallen Als ze maar kunnen klagen zeiken roddelen en steken in je rug je kent ze wel van die types vol met haat die vragen hoe het met je gaat en keihard lachen in je gelaat Deze wereld zit vol met slangen ze zitten in een diepe kuil verscholen…

Als een ander tijdperk is aangebroken Herezen uit de scherven van het verleden Een muur die je moet stutten hetzelfde maar toch anders anders val je in het middelpunt van een labyrint waar je ooit jezelf tegen kwam…

De stad ligt in een kuil maar jij laat het niet los de wolken, regendruppels de hemel, alle sterren maar jij laat het niet los armoede, verdriet en pijn het laat je niet gaan de stad schuilt in een droom je kan niet meer ontsnappen de bomen, de lucht alles ademt jouw stilte je bent een vreemde op de vlucht er droomt een schaduw…

wijken waait wind dicht aan het lijf vaak lijkt het alleen maar stil het verkeer sluit onverschillig in panden van de nieuwe wijk waar licht een rimpeling begint op een plas de trillende jonge boom staat in een kom van beton soms staat nieuw leven op langs de kraag en jaagt bladeren in een slordige dans voor een groot feest maar de stad…

deze horizon draagt jouw naam hier liggen jouw ouders hier wacht jouw steen dit is jouw skyline jouw handtekening jouw stad, was getekend…

ik woon niet in de stad, in het licht van hoge bakens van beton met een vertwijfelde relatie tot verkeerslichten, die met tussenpozen op rood springen. ik woon nooit in de stad met vloeren van regen, lege spiegels door een auto stuk gereden en nooit zal ik wonen onder barse fonteinen van lichtreclames.…

Openbaar kunstbezit: de brandweermannen trainen in de Seine, in het galante park spelen veertig mussen met zondagskinderen, en olie en zand varen gestaag door het dichte net van krioelende mensen Bij de nieuwe brug knijpt een schip twee dekken scholieren uit: een lang lint oranje petjes golft boven de brugleuning naar de overkant en…

zwerver zijn fiets gemakkelijk naast een plastic tas geparkeerd slaapt onder wakkere wolken een droomloze slaap de stadsmus laat zijn spiedend vogeloog vanuit de heg op een vale boterham vallen de vrouw kijkt betraand door het raam naar de zwerver naar de mus en terug en draait zich om wie overleeft in het landschap van de stad…

Den Haag Mijn stad Zonnestad Waar ik alles had Geboortegrond Achtergrond Toekomstgrond Eigen stad Hier zo grauw Ik kom heel gauw Weer terug bij jou Voorwaarts mars !…

op de trappen van de stad. door talloos treden uitgesleten. strompelen we naar boven. met kromme oude poten.…

Ik zag de bladeren vallen dwarrelen door de lucht van oude bomen die hun herfst voltooiden Ik zag een hoop zand liggen afgedekt met taxussen van groenblijvende coniferen die haar ´berghulp´ symboliseerde Ik zag een open wachtend graf een groot gapend gat omlijst met taxussentoppen die haar afscheid verzachtte Ik zag de taxussen bewegen…

Dank je wel lieverd Jij was mijn moeder ik was jouw kind Je hebt me geknuffeld en bemind liefdevol gedragen mij dat laten voelen al de dagen Onze tijd is nu voorbij het was altijd goed tussen jou en mij Tot ons laatste samenzijn was het telkens fijn al hebben we elkaar nu los moeten laten en zal ik alleen in mijn hart nog met je…

Wie zwijgt, verklaart zich tot een gulle gever En doet royaal, vóór zijn begrafenis, Graag afstand van wat er nog bruikbaar is: Een hart, wat nieren of een een gave lever.…

ik wil niet in een urne op de schouw stof erin stof erop stof eronder hoe hou je ’t uit elkaar wie stoft of ledigt mij dan pas ik wel op de hoek naast de kandelaar? begraaf mij maar eender waar niet daar…

Ja leg mij maar neer in het wit fluweel, strooi bloemen op mijn kussen, laat er zachte muziek zijn, intussen komen veel mensen langs mij om te zeggen dat ze van mij houden. Iemand vertelt met verstikte stem ( ja nu herken ik hem, beetje verkouden) over mijn leven, de diepe betekenis die ik er aan heb gegeven en dat ik mooie gedichten heb…

Gedachten dwalen af. Ogen zijn gericht naar het graf. Hoe was het toen zij danste en sprong te midden van ons. Zij verdient een levensecht beeld van brons. Gedachten dwalen af Vogels zingen hun lied Mooier kan het niet. Hoe was het toen zij danste en sprong. Daar klinkt de gong. Voorbij, maar de vogels zingen hun lied.…

Alle kleuren op ’t palet Zijn geworden een vuil grijs Grauw de winter en gekrijs Meeuwen in ontferm gebed Tevergeefs in gang gezet Want je bent al koud als ijs En het laatste eerbewijs Samen met een klein boeket Werd gebracht door een poëet Van wie ik de naam niet weet Schilder, dichter, kunstenaar Van de waanzin tekenaar Kerfde met…

Meer dan een halve eeuw geleden, stond ik bij ons familiegraf, dat eens mijn eigen graf zal zijn. Hier, in het Bos van Zeist. Vandaag sta ik hier weer, en gedenk ons aller leven. Straks zullen hier ook, mijn kleinkinderen staan, die nu nog tijdloos spelen. De zon schijnt. De wind fluistert. Het sterrenmos groeit, zoals toen, zoals later…

Een enk’le kaars, een prentje met een lach De mensen brachten één voor één een groet Ze leefden mee en gingen met de stoet het kerkhof op ten afscheid op die dag. En ik? Was ik het die het antwoord wist? Ik stond met lege handen bij de kist.…