Alle inzendingen over Stemmen OR Verdriet OR Ziekte

Er zijn genoeg stemmen, in je hoofd die je vertellen, dat je een beetje af moet remmen, en jezelf niet zo moet kwellen. Voor de spiegel ga je staan, de moed ontbreekt je niet, dan kijk ik ineens mezelf aan, en schrik van wat jij achterliet.…

Ze heeft stemmen in haar hoofd stemmen als plagende duivels deze duivels doen haar zeer een vrouwenstem klinkt aardig maar de stem die overheerst is van een boze meneer.…

Wederom mogen we laten weten voor wie we zijn, wie ons land regeren kan. Wederom zullen we blunderen door de verkeerde keus te doen gaan we voor de verzorging, of het pensioen gaan we voor de dieren of voor onszelf? Want tot dusver is niet één partij in staat gebleken te regeren zoals het moet. Wederom mogen we ons stemrecht gebruiken…

verlangens gesmeed in smeltkroes van ziel fragmenten tastend in naaktheid kwetsbaar in vervoering kalm werd zij geboren in elkaar dringend op aarde waarin zij weerklonk in onverstaanbare stemmen pleisterplaats van tederheid waarin de hemel haar doorzichtbaar neerschrijft in de avond van feest oneindig bespeelbaar…

Er zat een stemmetje in mijn hoofd, dat beloofde betere tijden, het sprak met omfloerste stem maar toch kon ik ’t verstaan. Er zit een stemmetje in mijn hoofd die sprak: zeg luister het is nu met al die droefenis toch echt wel fors gedaan. Er zat een stemmetje in mijn hoofd, ik heb het weggestuurd,want luisteren naar een stemmetje…

Het is voor mij een hele zware klus Dat stembiljet is langer dan een meter Naast biogas een ware bomenvreter Waar vind ik Henk en waar staat 50Plus Mijn vrouw zegt: “ Nu eerst koffie en geen nood, kauw straks maar verder op je kleurpotlood ”…

Stemmen klinken in mijn hoofd, stemmen klinken in de klas, stemmen moeten we wederom, omdat men het weer eens niet eens was.…

Stemmen waar we van hielden en koesterden als een ideaal, van hen die nu dood zijn, en van die ander zonder wie wij verder leven. Soms als we dromen spreken zij tot ons, soms hoort de geest hen, verzonken in diepe gedachten.…

Mijn antwoord op de dood is, mocht ik sterven van verdriet, doodgaan van angst, overlijden aan een erge ziekte, dan heb ik één wens. laat mij niet alleen gaan, laat mij in angst gaan, maar laat mij niet sterven van seniliteit, van een dementiewolk boven mij. Mijn antwoord op de dood is: ik leef nú.…

stel dat er geen oorlog geen geweld en geen misdaad zou zijn dat er geen ruzie geen nijd en geen haat zou zijn stel dat ziekte, pijn en verdriet altijd draaglijk zou zijn dat er vrede vriendschap en goedheid zou zijn stel dat deze droom de werkelijkheid zou zijn dan was het leven hier een hemel op aarde ik…

Verdriet bij een ziekte verdriet wie kent het niet verdriet bij een scheiding heftig verdriet zoals je vaak ziet Iemand die dierbaar is, te verliezen hoe dan ook een wisselend gevoel gevoelens die je niet kunt beheersen iets wat gebeurt met een doel Je gaat op zoek naar onbeantwoorde vragen je gaat iemand missen tot en met je bent er helemaal…

onderhuids doet de ziekte haar werk en ondermijnt ondergraaft verminkt nog onzichtbaar voor het oog maar vaag voelbaar er klopt iets niet meer een vijand is binnengeslopen in het geniep terwijl de buitenkant nog glimlacht stromen binnen de tranen om wat wegvloeit onherroepelijk zoals een uitgesproken tekst die nog even blijft hangen…

Wat een onvoorstelbaar bericht, je hebt akute leukemie. Met recht een klap in je gezicht, hoe krijg je dit onder de knie? Men zegt dat je kracht naar kruis kunt dragen, maar is dit niet wat veel? 't Roept op tot zo onvoorstelbaar veel vragen, hoe wordt mijn lijf toch ooit weer heel? Voor jou ben ik een totale vreemde, 'k weet dat je ziek…

koortsachtige warmte omgedraaide maag koude rillingen de wereld vaag geen pillen nodig het gevoel is fijn liefde is de ziekte jij het medicijn…

Over mijn ziekte valt een ander weinig uit te leggen. Ik kan vertellen dat ik dan weer kan praten, dan weer het zwijgen er toe doe. Niet omdat ik niets wil zeggen, maar de woorden zijn soms zo moe. Ik kan vertellen dat ik dan weer kan lopen, dan weer verstijfd moet zitten zo moe, zoals deze regels: niets doet er dan meer zo toe.…

ik las vandaag een bericht dat Nederlanders Engels schelden ik denk dan, krijg allemaal maar de kutkankercholeratyfus heb je iets om over na te denken…

gedachten laat die ziekte nog maar 30 jaar wachten...…

Haar grijze haren wapperden nog één keer in de wind. -daar stond ze dan- Ze keek uit over haar leven, haar doen en laten. -wat zou ze denken?- Haar vingers van plastic omsluiten haar schouders, haar ogen staarden in het licht. Haar mond was open, -wou ze wat zeggen?- geluid was er niet. -stille vogels vlogen in het rond- Haar benen…

Wanneer men ziek te bed ligt en de nacht In slaaploze uren wegglijdt zonder dromen, Als van de dagen die men heeft verwacht Men zeker weet dat nimmer één zal komen, Luistert men rustig naar 't geruis der bomen En naar de regen. En de sombre klacht Die door het duister vaart is welgekomen: Men weet zich eenzaam, alles lijkt…

toen zielloze schreeuwende stemmen liefdeloos getypte woorden onderstreepten ik je stem hoorde je niet in mijn ogen keek zo zielloos schreeuwend van verdriet ben ik gebleven waar ik viel met onze tranen in mijn hart in mijn ziel…

Verdriet en geluk zo dicht bij elkaar ik kan er niet aan wennen mijn gevoelens blijven bestaan ik blijf er achteraan rennen Verdriet van wat is geweest het verliezen van dierbare mensen en om te gaan met ziekte ik zou het niemand toewensen Geluk bij je geliefde en kinderen die ik kreeg mooie sprankelende jaren dat soms tot enorme hoogte…

Nevel En wat daaronder is Zo ijl, zo net niet Als kwijnend om een vreemd verdriet Straks misschien toch wat zon En fietsen bij windstil halfvijf En in het late avondlicht Stemmen en gelach Nog een keer Voordat het donker dan weer binnen mag.…

kerstmis was verdrietig niet meer de blijde boodschap althans voor de goede verstaander de enkeling hij zag de monddode beelden in de kerststallen en hoorde daarachter een zacht weeklagen van verbannen stemmen de anderen zongen nog een tijd lang hun liederen…

Ik heb verdriet Ik zal er niet om liegen Ik heb in dit leven geen zeggenschap Over een ziekte Maar ik geef je al mijn liefde Om te zeggen hoeveel ik van je hou Ik koester dat En ik stop mijn gevoelens niet weg Ik blijf van je houden Zoveel zelfs dat ik je eigenlijk niet kan missen En mijn woorden tekortschieten Hoe mooi je bent van binnen…

Dus van tijd tot tijd parkeer ik mijn immense verdriet en doe ik alsof er niks aan de hand is…

Ze blijft waar ze niets meer verandert en haar stem verliest wachten op momenten met stemmen die blijven spreken als de storm die elke waanzin tot een gebed van haar weggegooide liefde maakt…

Bléhh, al die stemmen in mijn kop, kappuh nou, rot allebei een eind op !!! Laat me nou allebei eens met rust, dan ben ik me misschien ooit nog bewust dat het niet goed is wat ik doe en ik absoluut niet lijk op die dikke vette koe…

en indrukwekkende gebaren gedragen zag er zijn manipulaties lichte malversaties waarbij een oogje dichtgeknepen is geniepige chantage die alles van de hun waarheid wist ja ik hoorde stemmen maar kon niet aan ze wennen…

Om van te leren een dag in mistige lanen, met omhaal verzonnen regeren Geenzins begrepen de letterdwang op de steen geschreven "sta op, schavuiten" Stem lijst één!…

de stemmen ze sturen me door vaag bekende straten van een stad hier was het toch dat ik je zo heb liefgehad hier en in de kamers van je oude huis dat eigenlijk een schat bezat het huis is hier de deur staat open en zoals eerder wil ik weer naar binnen lopen vertrapt papier achter de deur daar tussen in de vale kleur van brieven…