Alle inzendingen over Sterren op het doek

Sterren op het doek. Carel Fabritius had er in 1654 te Delft oog voor. Hij liet zich dit maal niet inspireren door fraaie stillevens in voorwerpen of humane vormen; maar een 12 cm bontgekleurd distelvinkje of puttertje mocht het hemel- dom van zijn canvas bestormen.…

Volgens Lucas verschenen de engelen onverwachts en met velen. Deze lezing blijft tot de verbeelding spreken. Voor mij aanleiding om hiervan een denkbaar beeldverslag te maken. De locatie is nu ons polderlandje! Een mooie plaats voor viering van dit grootse moment. Redactie, dichters, en lezers wens ik allen, goede kerstdagen, gezondheid en veel…

Ik schrik me dood want Ariël wordt zwart Kan ik mijzelf nog wel in haar herkennen Ik weet niet of ik daar wel aan kan wennen En is het te verdragen voor mijn hart Gelukkig heb ik nog wat Ariel Met twee capsules lukt het zeker wel…

Toen zoet water met de spiegelingen van cipressen, bomen in het omringend heuvelland ook mij omsloot, de zon met kracht mijn huid en bloed begroette jij mij aankeek met een liefdes lach beloofde ik in diepste van mijn hart voor jou in water een gedicht te schrijven. En vond de woorden die zo treffend waren dat ook het water nimmermeer zijn…

Mijn hoofd is Door zichzelf Ten grave gedragen Het lichaam Moet nu zielloos Verdergaan Zonder richting Voorbij de einder Waar alleen nog Sterren zijn…

De grenzen van mijn doek Zoek ik op, veilige begrenzing Van de eindeloze lijnen Die onder mijn handen Ontstaan - Gedachten die gedachteloos De vrijheid zoeken, kleur En uiting geven aan wat Er in mij leeft, Aan de diepste kern Van mijn bestaan…

lente verzachtte kleur met achterliggend grijs uit angst voor eigen licht zocht zij de schaduw zich vormend waarin haar wereld viel in klodders van dramatiek gestuurd door zinnebeeldigheid zoekend in houvast gooide zij zich op het doek kraste horizon na horizon waande zich in zich geboren en straalde nooit verblekend in haar nieuwe…

de lijst van het leven bevat een schilderij die lijst is vaak mooier dan het jong omrande doek gelijk een knop haar schoonheid moe is doch om als bloem te bloeien zal zij verlost moeten worden van jeugd en schoonheid dan is de lijst vaak mooier van het doek bevrijd…

Een zak-doek, voor in de zak, een thee- doek voor in de thee, een vaat- doek, zoals ik me voel begrijp je wat van doeken, zoals ik bedoel?…

Haar gezicht beschaduwd Doet zij maar alsof zij slaapt De toorts kan nog altijd gaan Branden nietwaar? Zelfs Cupido suggereert wellicht Een vertoeven in dromenland Misschien wil ze hem wel, de satyr Draagt ze maar wat graag zijn kroost Hoe bevallig ligt ze erbij, deze tedere Liefelijke, eeuwig belaagde nimf en Half godin Ooit…

Zo staat ze nu voor mij in zwart – wit haast onmogelijk op mijn doek gegrift.…

zonnebloemen in een aarden vaas stilleven in drie tinten geel vernislagen vermengden zich onlosmakelijk met wie je van origine bent bewogen over verre grenzen reizen uit de comfortzone het fragiele overschrijdt niet langer grenzen het kostbare oude verplant men niet zonnebloemen in een aarden vaas stilleven…

Er staat aan de heldere hemel, een hele felle ster elke avond kijk ik, en met mij anderen evenwel ik denk dat bij mezelf, da's het lichtje van jou maar tegelijk denk ik: hoe kan dat nou? Want het hondje van de buren, wat ingeslapen is wordt door de buurtjes vreselijk gemist als ik 't mensje hoor, daar op 't balkon kijken we naar dezelfde ster…

ik heb je niet gekleed met wat de natuur je geschonken heeft jij groeide op tussen maan en sterren onder de zon danste jij je leven in woorden ben je al vereeuwigd op het doek aan de wereld getoond het is onze muziek die ademloos boeit in liefde die dag en nacht groeit…

(Gezien in De Kunsthal te Rotterdam, 6 februari 2011) Op haar knieën Voorovergebogen Mooie, zwarte Lange haren. Handen Bedekken haar Intens betraand gezicht Vanwege wat en waarom? Heeft z'op golven Van innige liefde Hevig gedeind Of is het pijn van een Leven niet te Leven, daar de wereld Zich om leegte bekommert?…

Nooit windstil De wind waait Dansend Fris uit het oosten Zwoel uit het westen Warm uit het zuiden Vooruit Waait de wind Fluisterend Zo zacht als fluweel Zo fijn als zijde Zo teer als spinnenrag Verder Waait de wind Fluitend Draad na draad Klos na klos Doek na doek Door Waait de wind Neuriënd Langs de zon Langs de sterren…

Hey mister Tahutu Weet je wat ik doe? Ik draai m'n naam om OMG, is dat stom? Nee, want ik verblijf In een even groot lijf Van achter naar voor Zijn het er precies vijf Verzin eens wat goeds Ja, origineel waar Van Koot of Koos Koets Nee dat klinkt echt niet raar Maar jij staat nu te kijk In het pantheonrijk Van dichters, poëten…

Schilder mij, ik ben het doek een broze maagd nog leeg op wankele ezel ik voel me doek, ik ben het doek een dorre vrucht in wording schilder mij in tempera omsluier mijn naakte waarheid met stremsel wit nog onbevlekt ben ik het doek, jouw muze jouw destinatie eerzame solist ik roep je aan, het doek je ogengloed laat transparant penselenschachten…

Roddels en geruchten? Verboden en/of afgedreven vruchten? Alles, ik zeg het nog 's alles wat men zegt is afval, zinkend nog, verdwijnend in het kielzog van een kwijnend leven: en steeds opnieuw verlengd gegeven, nooit genoeg verstopt en makk'lijk weer te vinden; nimmer weg te snijden, ook niet af te binden. Nooit ver genoeg geschopt…

ik zag een landschap en schreef het zwart op wit nu heb ik een landschap maar het is er niet ik zag een doek vol eenvoud en oorsprong over de seizoenen een landschap vertellen over de onmacht van een dichter…

zachtjes streelt ze me met penselen in haar hand zet ze een paar stappen achteruit en knijpt haar ogen toe net zo lang tot haar taal de mijne wordt, streelt ze tamponneert ze, totdat er een tevreden glimlach verschijnt…

Een jonge, blote vrouw Bruid met boeket Kortgesteeld. Rozen Verleidelijk. Zelf- verzekerd in haar blik Haar aantrekkingskracht en zachte huid Seksueel geladen Een beeldend detail is haar linkerhand Ligt deze slechts versluierd Geslachtsdeel strikt buiten beeld of speelt haar hand uitdagend op die plek...? Titel: Venus van…

(voor Rob Scholte) Waar vroeger de postbodes in alle vroegte de post sorteerden in houten hokjes, terwijl radio drie door de ruimte weergalmde, hangen nu in alle stilte zijn kunstwerken te pronken. Waar men vroeger geld kwam halen en storten, postzegels kopen en grote pakketten versturen, ademt nu de serene sfeer van geen handelsverkeer.…

het orkest speelt zacht de bloemenwei waarbij hobo’s de klaprozen doen wiegen het gras nog groener lijkt in speels vioolgestrijk de paukenslag ons geuren duidt van een exotisch kruid als de dag het doek laat vallen van de nacht schijnen sterren hun applaus en geeft de maan vol staand ovatie…

De nacht licht op in’t barre Bethlehem, daar schallen wonderschone eng’lenkoren, de boodschap dat een Heiland werd geboren weerklinkt in Gabriël’s sonore stem. Maar daar doorheen snerpt snibbig Jerney Kaagman: “Ja, stop maar, uit de maat en veel te láág, man !”…

Druppels vallen op het doek boven zakken slapend vlees Warme adem blijft gevangen het snurken zacht en hees Een uil kijkt naar de sterren verslikt zich in wat lucht repeteert nog eens zijn kunstje nu in vogelvlucht Zachtjes vallen dromen synchroon met strepen ster Na al die vele kilometers is thuis nog steeds niet ver…

op het witte doek zetten met een diepe buiging…

Als je met elkaar kan lachen door elkaar maar even aan te kijken als zijn of haar hand je even aanraakt even die arm om je schouder die korte maar hartelijke kus die geur, zo bekend, zo aangenaam als je een half woord genoeg is om iemand echt te begrijpen dan heb je een ‘ hele’ relatie werken de zintuigen visa versa optimaal als je dan…

al is gevallen in een schouwspel van alle sterren, waarvan het licht werd uitgedaan.…

zoet, waarin ik hopen mag, om die omstandigheid te verzachten, begrijp dat kennis niet in tijd te meten is, daarop te wachten duurt te lang, moet het doen met mijn theatrale voorstelling, éénakter, waarin het doek maar niet wil vallen.…