Alle inzendingen over Stijf

Zeven juli tweeduizend en vijf Weer een dag die de boeken ingaat Als een dag waarop we stilstonden, stijf Bevroren van angst en vol van haat Haat voor het niet weten Niet kunnen voorspellen wat er komen gaat Wie heeft dit op zijn geweten En weet hij wat voor verwoesting hij achterlaat…

Op de Haagse Hogeschool is ´t goed studeren De lessen gaan daar nooit meer stijf en stroef Het meubilair bestaat uit bank en poef Zo kun je loungend leren programmeren Blijven zitten zul je daar niet snel Blijven hangen, dat kan dan weer wel…

de wereld heeft een hart van winter kijk naar de sneeuw en de sparren stijf bevroren vol naalden en je weet zeker dat je een winteroog moet hebben om te zeggen 'one must have an eye of winter' om de blauwe ogen van de rendieren te zien in de zomer nog van goud…

´ Maar Balkenende houdt zijn poot weer stijf Wie écht zo boos is en het tij wil keren Moet ´s avonds na zijn werk gaan demonstreren…

Stijf van woede vaar ik uit: “Een echte kraai behoort te scheren!”…

ploosje roosje gladdegans dopke sopke panseflans ganseflans in een heel bronstig doosje somme lommer kommeretijd stijf is kwijt in zomerwijd dijtje watje schilletje bommer de bom geitje dom kusje op een heel rood tomatenbilletje…

Impulsief gaf-ie haar toen de V en hij stelde zich voor: 'Ik ben Bas van de Schoor,' maar hij schrok, want ze vloekte hem stijf. Het liep in het C voor Bas, die iets had, waar hij niet van genas. 'Zeg, hoe heb ik het nou? 'k Ben al X jaar je vrouw,' hoorde Bas, die vergeeLXXX was.…

(met dank aan C.Buddingh') wat is verveling meer dan een ogenblik jezelf zijn een pas op de plaats maken als moment van bezinning het bestaan kan immers niet altijd in sneltreinvaart gaan er is niets mis met 'quality time' een uurtje lezen of mediteren met de ogen stijf dichtgeknepen...…

Potjandorie wat een klap twee oudjes op mijn motorkap hun neuzen gleden er langs af ik stond meteen onder verdenking maar al lagen ze dan stijf daar met hun meer dan broze lijf ik kon echt nergens een breukje zien of bloed, of iets van krenking dat heb ik weer dacht ik toen bejaarden aan de happy planking…

Stijf van de stress ineens een puik idee: Verband paraat, mobiel op één - één - twee.…

stram strak stijf in knop zwierig geurend volledig in balans doorgeschoten weg volgens velen niet te verhelen schoonheid nog even talmen met uitgebloeid zijn...…

gelatenheid is de quasi huislijke geur uit de branderij van Douwe Egberts die neerdaalt op de hoeve zelfs met de deuren stijf gesloten en de blinden voor de ramen jaagt de nieuwe tijd ons op de boer kan het beamen…

Laatst lag een zilvermeeuw in het zand Niet eens aangespoeld, maar toch dood Strijd verloren tegen een soortgenoot Misschien slachtoffer van een hond Niet aangelijnd, dus zonder band Of het kwam hier vredig rusten Eén enkele vleugel stijf omhoog Weggespoeld, straks, na de vloed En dan: vergeten, voorgoed.…

Vlinders in mijn buik Knoop in mijn maag Jouw geur die ik ruik Lippen in mijn nek Vingers over mijn huid Dagen kennen tijdgebrek Kortsluiting in mijn hoofd Tong in mijn begeerte Van mijn wil beroofd Handen op mijn tepels, stijf Je maakt me gek Slaaf van jouw zalig lijf !…

in onze jonge jaren was het allemaal zo belovend het leven was nog rekkeloos een biertje, een sigaretje en een lekker wijf je stond stijf van de mogelijkheden waar jaren verstrijken kent het heden steeds meer ongemakken, alles lijkt te verzakken van je hip van je hop ga je hard op je smoel…

ongezien kruip je overal doorheen onaantastbaar toch duidelijk voelbaar bepalend hoe men zich bewegen zal stram en stijf tijdens het moment van ontwaken rekken en strekken ze zich doch ben je meteen daar niet te verjagen met tabletten verzacht warmte ietwat, slokt je energie weg terwijl men dat juist zo ontbeert…

nooit zal dit wennen zeggen doktersogen achter het bureau het beeldscherm toont wat de muis niet wissen kan op de gang trekt een stoet cliniclowns de stijf gesloten deur voorbij de kalender aan de muur die een toekomst op papier plaveit buiten roept een kind buut vrij…

Nu gaat er niets meer omhoog: het enige dat stijf staat zijn mijn gewrichten. Ach, waar zijt gij gebleven zoete, bittere, onstuimige jeugd? (1977) ------------------------------ Verzamelde gedichten (1987)…

en 'k danste midden in uw tas, als ik maar niet zo deftig was, zo stijf in mijn geklede jas. -------------------------------- uit: 'In de zoete inval', 1955.…

hij voelt de adem uit zijn longen groeien de woorden staan stijf in zijn keel zoals zijn lichaam dat een plank is en langs alle kieren kraakt vol wormen en vol sporen van regen de foto in zijn handen is niets dan een vlekje vertroebelde troost dat hij tegen zijn dovend hart drukt en indommelt…

' Dit krenkte hem en hun gesprek ontaardde in gekijf, maar zij verging van seksgebrek, dus vloekte zij hem stijf.…

Die vluchten in de bomen En redden zo hun lijf mijn hond eronder blaffen zijn lichaam strak en stijf.…

Als een dief in de nacht net zo stil en onverwacht slaat het plotseling toe maakt mij stijf, star en moe Steelt het mijn vrijheid en mijn zelfstandigheid beetje voor beetje, steeds meer steeds sneller, tot op een keer Er geen andere uitweg is dan in het duister te gaan uit dit uitzichtloos bestaan daar waar het eeuwige licht is…

je woorden aaien langs mijn wangen strelen zich een weg naar beneden en nestelen zich naast mijn lippen die ik stijf dichtgeknepen houd ik wil niet proeven met welke saus je déze keer je gerecht hebt bereid onsmakelijkheid voert de boventoon door het allesoverheersende ingrediënt dat volmondig naar hebzucht smaakt…

Lang blijven de tulpen stijf. De doden ook. Niet eens met tegenzin. 'Kom in de kelken, geel en rood. Kom, regen schenk nog eens in.' ----------------------------------------------- uit: 'As van de koning. Niet blazen!', 1992.…

als je van steen was zou ik huilen nu wil ik schuilen met mijn gezicht in het mulle zand tot de kilte voelbaar zoekt naar helmgras een laatste strohalm stijf en stug zucht in de wind net als een kind de zee stilaan bedaren strandribbelend aaien wat er ver zoet en ver zacht tot rust gebracht…

gebroken ruggen star en stijf hun glimlach waaiend met alle winden mee hun ogen neergeslagen zingend als troost omdat ze zijn overgeleverd aan mensen die ze meester noemen ze zijn gebrandmerkt als waren zij vee slaafs zijn ze nog zijn de meesters niet tevree ze willen nederigheid zien zich de baas wetende niet goedschiks…

Als ik mijn ogen open doe mijn lichaam stijf van de pijn. Dan nog denk ik steeds, vandaag ga ik beginnen anders zal het morgen zijn.…

.' 'Met zo’n huizen vrachie boven op je lijf worden niet zo je ruggetje en schoudertjes wat stijf?' Maar jij hebt een gelukkie met dat slakkenhuis jij glibbert zo naar binnen en dan ben jij weer thuis.…

.' 'Met zo’n huizen vrachie boven op je lijf worden niet zo je ruggetje en schoudertjes wat stijf?' Maar jij hebt een gelukje met dat slakkenhuis jij glibbert zo naar binnen en dan ben jij weer thuis.…