Alle inzendingen over Stille dag

Weer een stille dag, aan het raam denk ik lang na -- over de regen.…

De dagen voor kerst is voor iedereen anders. Het geeft gevoelens in stille dagen voor de kerst. Denk aan mensen, die het moeilijk hebben, geef ze aandacht zoveel moeite moet het niet koste. kerst…

mijn hand in grootvaders hand ik ben het kind uit stille dagen in de tuin van altijd zomer bomen groeien naar de hemel uit andere eeuwen zal ik woorden horen die ik ken en voel en schrijf. ben ik het kind met oude verhalen geborgen in de stille dagen in de tuin van altijd zomer.…

stille dagen leng ik aan met loze uren eindigheid verraadt zich toch wel door het knarsen van het grind verstand laat los het moedeloze pogen door het kabbelen van de stroom komt vaak de mooiste steen weer boven…

Het was een fijne, stille dag voor mij. Er kwam weer heel wat poëzie voorbij.…

De zon komt op, elke dag weer. Je zette je leven stop en lachte voor de laatste keer. Zonder gedag en vol gedachten. Stille dagen, stille nachten. Maar in die nachten moet je weten, zullen we aan je denken en je nooit vergeten. De zon komt op, elke dag weer. Alleen èèn ding is anders, Jij, jij bent er niet meer.…

Wij vieren deze stille dag in gedachten met u mee, zitten hier bij vader, dag lieve mam, tot later!…

Als ik stille dag benader, zie ik de blinde plek van verbintenis..…

Dwars door de rimpels van vroeger kijk je door de straat van stille dagen en lichtjes van slechts verlangen Houten vlinders botsen tegen stenen muren Ballonnen vol kleur verdwijnen in grijze wolken Vandaag gaat de hemel open in woeste vormen, en stort ik neer als onvoorspelde regen…

Tot plots, o stille dag, gezegend uur, toen het het echte zag. Het echte heeft geen naam en ook geen doel. Het echte is niet iets, niet eens gevoel dat je in rust alom ervaren kan, met het gebeuren mee van jouw gevoel en met de rust daarin, het niets ervan.…

Een stille dag is om mij heen en in mij is het leven flauw, ik voel de angst des wezens nauw en ben in mijne vrede alleen. Is er in mij de aandacht niet van verzen en hun stil verricht inschikken tot dit klein gedicht van iets geluk en licht verdriet?…

stille dagen, aarzelen door de zwangere zomer velen hebben ons al verlaten naar verre nieuwe oorden fonkelende nachten waar sterren schuiven wetend dat Orion dra de avondhemel siert deuren van najaarsdagen zal ontgrendelen met eendere troosteloze uren en een huiverend klagen stilte niet te verdragen dagen niet te vertragen en zomers…

dagen die me meer zijn dan lief…

voorbij stille dagen leg ik mijn liefde te rusten wijl de dood zit te wachten vretend aan mijn enkels als de zon akkers wakker schudt ontwaak jij tussen het beddegoed en oma's porseleinen potten vol tot aan de rand gevlekt mijn schaduw, nog warm woelt na in 't matras van heftige nachten zweef ik ergens tussen hemel en aarde…

De stille dagen komen eraan tijd om even stil te staan overdenken en bezinnen afsluiten of opnieuw beginnen wat te doen met wensen of dromen dingen die jou zijn overkomen laat ze zijn en laat ze achter de ergste worden zachter de mooiste krijgen een plaats in je hart maak ieder jaar een nieuwe start begin aan je oude of nieuwe dromen laat…

dagen toen wij zochten naar die ene oogopslag van tijd -------------------------------------- foto: locatie beeldentuin Dehullu 2008 kunstenaar : Annette Defoort…

Zij kan niet uit de schaduw stappen, Zij blijft voor eeuwig bang en klein, Maar na lange, stille dagen, Zullen dit nog altijd dromen zijn.…

Het leeft en huivert, een klagen zonder zich uit te kunnen spreken leed een blanco bladzij van jouw kleed zich lezen laat op deze stille dagen Een zeilschip vaart sloom voorbij wij liggen op het nog warme zand ons wacht geen verre overkant slechts eb en vloed en dood tij Jouw blik beroert een verdriet grijs als de maan in de nacht koud…

De stille daagse tweezitsbank gelegen slot van slenter bezat nog wel zijn warme klank daar kwam je liefde tegen. Van 't oude afgeleefde paar twee vogelkopjes samen nog immer ogen voor elkaar die naar hun nestje kwamen.…

dagen jij blijft in een zwijgend landschap Aleida is je naam…

het zijn de stille dagen van het jaar, want alles wordt geduldiger gedragen in veelvoud van de laatste dracht. september weet wat dierbaarheid betekent en liefde tekent schaduwen van was. ik zeg: voorzichtigheid werd ooit berekend aan de contouren van een waterglas. de druiven, Plinius, de laatste schragen van wat een dichterzomer was.…

het dorp lag stil in 't zonlicht boven haar de schapen in de weiden ter linker en ter rechterzijde met middenin een hoge boom een zilverpopulier met haar kornuiten de vogels ik luisterde en hoorde ze buiten uit volle borst de bloedhond weg fluiten…

De meeste stemmen zwijgen ze baden pootje in het werk of neuriën langs wandelpaden,bos en dijk. Talloze schreeuwen: Gamma! In treinen die vertraging hebben hoor ik poëzie zonder pen. De zwaluwen vliegen laag zonnestralen rusten uit nachtregens drenken de aarde. Misschien heeft god genoeg van het scheppen het lijkt wel zondag vandaag…

nu is het stil wind weet van geen richting meer bloemknop blijft gesloten vogel strijkt geluidloos neer heel de schepping weet… het voorhangsel gescheurd de band is weer hersteld de sleutel omgedraaid morgen zal het anders zijn dan komt de dood tot leven…

Ik ben de dame met lichte geest en heldere ogen die in stille liefde van haar priester houdt nog het meest.…

De vleermuizen razen De wereld is verlaten Vergooi je leven niet met poezie Zei Komrij zie je dat dan niet De vuurkolf danst Zoals de muggen zouden dansen In trance En het vergaat Zo ook de woorden En was een lach Die sprak zonder te horen…

…’k Voel me zo vreemd, – zo vreemd bevángen zijn… Uw stille stemme fleemt als zoete wijn.…

We vieren 't hier in stilte met je mee, dag lieve zus, tot later!…

Lichte krullen bloeide lente rond mijn mond zomer warmde mij een glimlach klein, maar toch waait de herfst in blije bui mij kleuren stil, wat winter brengen zal ik heb zoveel gekregen al of kan het nog?…

de stille gedachten in een klein gebied waarop men levende letters in het leven ziet stroomt langzaam samen tot een klinkend rijm aan de gedroomde grenzen van het zwijgend zijn…