Alle inzendingen over Stille tochten

Op die donkere dag bespraken we de kist, de kaarten en de cake Vandaag voert de stille tocht langs achteloos weggeworpen boerenhoeven langs verlaten erven waar geen zon schijnt en toch de schaduw heerst Traag stappend proberen we de einder, waar aarde en hemel raken, te ontlopen stemmen staken, een enkel gebaar volstaat in de najaarsstilte…

Geen tijd voor stille tochten na alweer een moordpartij ik heb dit niet uitgevochten het is toch echt de maatschappij. Dus waarom nog mijn nek uitsteken, ik heb het goed met mijn gezin geluk verwarmt me als een deken en de buren zijn mij te min.…

tochten hoeven te organiseren, het mooiste zou ja wat zou er nou mooier zijn als we niet maar één dag mogen hanteren als een rustige, vredevolle dag waarna we vol vertrouwen opnieuw gedichten aan het papier kunnen toevertrouwen, in stilte mooi toch?…

Als ik het voor het zeggen had als ik een motie indienen mocht, dan zou je het beleven, nee geen ene stille tocht dan zou ik wensen dat er geen honger meer was en iedereen genoeg te eten had er zouden geen mensen beroofd worden van hun spullen ook zou je geen gevangenissen hoeven te vullen.…

Een leven als film aan je voorbij Flitsen onvermoed en vanzelfsprekend Soms terloops, soms velerlei 't Gevoel iets te hebben betekent Een wereld door 't lot bezocht Een leven in teken van de waan Ziekte, dood, een stille tocht 't Gevoel machteloos te staan Een kans sidderend van ongeduld De uitdaging zoekend, opgetogen Het idee, in goud…

Koude december middag een stille tocht naar Schattenberg vooraf wordt duidelijk gemaakt waarom ik daar sta. Gelaten gaan wij die richting op onderweg waait de herinnering mij tegemoet. De hoge bomen voor de huizen de wasplaats, kerk en school de bus vanuit de steden de warmte van het mannenkoor.…

Hoeveel tochten, zijn er nodig? Vraag het mij en ik zeg, geenéén! Ze zijn totáál overbodig, behalve voor de lopers alleen! Zij putten moed, zélfs uit de steeds kórter wordende stoet!…

Ogen smeken om vergiffenis waar angst te lezen is. Woorden ontbreken in alle talen. In zware klei staan voeten vast. een vuurpeloton richt. Een hand gaat neer, de laatste wens wordt neergeschoten.…

Op deze plaats komen zij samen hier hangt de vlag halfstok wij eren de verloren namen als wijzers rond de zwarte klok waarom hoor ik mensen krijsen als we doden gaan herdenken wil de vlag in vrijheid hijsen op het veld van stille wenken in alle stappen die ik zet zijn jullie voorgegaan vergoten bloed kleurt mijn baret tot vredesveteraan…

Onder de hemel, bleek om Dag´s nadering, drijvend gewemel binnen de kring. Dromende spiegel zwijgend en afgemat, in lome wiegel glimmend en glad Diep van de wolken dalen de schimmen af, Donker bevolken ´t groot watergraf. Zo wel bevaren, vreugden en leed ontvlucht, doodmoede blaren doodstille lucht. Rimpels verdwijnen…

Zwijgend lover hangt te dromen, van geleden jeugd vermoeid. Kleurentrossen, moegebloeid, schuilen onder lommerige bomen, zwichten om de volle vracht zwaargedragen levenspracht. Brede schaduws komen glijden, groeien, wolken volgend, aan, - heel de wijde groene baan zeilend af der weelderige weiden: zachte vaart, door niets gestoord…

Nog eenmaal wil ik gaan door open weiden tot waar de zee van ‘t onbewogen licht de val ontvangt in wiegelend evenwicht en vlied en vloeit naar ‘t golven der getijden. Nog eenmaal waar de landelijke wegen elkander kruisen in het lage veld, de holle wilg over het water helt en ruine pluimen in de wind bewegen. En waar het stadje rijst boven…

Ik denk aan u zoals gij waart, toen de eerste maal ik uw gestalte donker op zag komen tegen het licht gewemel in de feestelijke zaal, en ik van uw gelaat mijn welkom heb gekregen. ‘k Hoor van uw woorden nog ’t beminnelijk onthaal, ik zie, bij ‘t golvend gaan, de ranke leest bewegen, en dat gebeiteld schoon, dat in ’t rijk gestraal der luchters…

Een leven ligt verbeeld in de enkele gedichten, Die bij 't verstrijken van de jaren schaars ontstaan: Zij liggen wijd verspreid, zoals de vuren aan De kust, die land en zee gedeeltelijk verlichten. De zeeman ziet de snelle schemer die zij stichten In 't bouwland, en de bundel op de rotsen slaan, En met een koene zwaai de waatren…

De trotse paarden trekken het glimmend ijzer door den grond en doen met kluiten, mals en rond, de akker zich bedekken. Eén man staat aan de ploeg en één ziet, dat het recht gaan zal, en beiden hebben zij aan al hun aandacht niet genoeg. Dan komt het tot een draaien, de wijde zee van klei weer in. De paarden houden even in. De lange manen…

Een vers, al zijn de woorden nog zo klein, wil dagen lang in ons gedragen zijn met zachtheid en bewaakt in stil beraad, en als een kind in zorgen opgevoed aleer 't alleen, op eigen weg, voorgoed en veilig in de grote wereld gaat.…

Lopen door de bezonde velden, drinken in de gloeiende lucht, dromen, — en het geluks-ontstelde zingende hoofd in vreugd gevlucht, en het gemoed voor alles open, alles in de stralende kring, — o, door het bloeiende leven te lopen, dankbaar om ieder ding... En dan door die paleizen van kleuren wijd en zijd rustig 't gebaar zien rijzen der…

Ik dacht wel, dat zij komen zou lang voor het iemand wist, en hebben we ons niet werkelijk een maand of wat vergist? Wij dachten ons de winter nog ternauwernood voorbij en vinden de verwachting al rondom ons in de velden, de verwachting van de Mei! De traag ontwaakte hazelaar, die ’t niet vermoeden kon, staat nu…

Zoals gij in de schaduw zat En al de glans in de armen had, Die fijngesponnen, wonderbaar Geweven lag in 't hangend haar Van uwe zuster, - want gij zijt Mij zusters in lieftalligheid, - En gij die ongevlochten pracht, Die als een bruidskleed van de nacht Haar lichtgebogen hoofd omsloot, - Uw handen hoog, uw schouders bloot,…

ondanks zijn dood voelde ik de stille eerbied voor de gewijde belofte om terug te komen te verrijzen voor zijn boodschap van naastenliefde die de apostelen zullen uitdragen aan zijn volk ik wilde de steen raken maar voelde al de lichte tocht die het herrezen zijn maakte…

Amangkoe Rat heeft meer dan dertig jaren in 't oude rijk Mataram geregeerd, en meer dan onder Soeltan Agent waren in list en lust zijn Machtigen volleerd. Meer nog dan in zijn vaders wrede tijden lag zwart gebrek in 't leeggeroofde veld. Dood en verwoesting, vuur en zwaard verspreidden zijn trotse naam in daden van geweld. Totdat hij zat…

nu is het stil wind weet van geen richting meer bloemknop blijft gesloten vogel strijkt geluidloos neer heel de schepping weet… het voorhangsel gescheurd de band is weer hersteld de sleutel omgedraaid morgen zal het anders zijn dan komt de dood tot leven…

Ik ben de dame met lichte geest en heldere ogen die in stille liefde van haar priester houdt nog het meest.…

De vleermuizen razen De wereld is verlaten Vergooi je leven niet met poezie Zei Komrij zie je dat dan niet De vuurkolf danst Zoals de muggen zouden dansen In trance En het vergaat Zo ook de woorden En was een lach Die sprak zonder te horen…

…’k Voel me zo vreemd, – zo vreemd bevángen zijn… Uw stille stemme fleemt als zoete wijn.…

de mist maakt mijn woning slechts de stilte komt door de muur watervogels spelen in de tuin kaneelriet staat in het ijs van de vloer vissen zijn schichtig onder glas grijze vlekken op het zand nu nog stille witheid en zwijgen straks een vol strand met welvaart open vensters en deuren waardoor de onrust naar binnen tocht…

de mist maakt mijn woning slechts de stilte komt door de muur watervogels spelen in de tuin kaneelriet staat in het ijs van de vloer vissen zijn schichtig onder glas grijze vlekken op het zand nu nog stille witheid en zwijgen straks een vol strand met welvaart open vensters en deuren waardoor de onrust naar binnen tocht…

De stille grote maan is zeer bedroefd, zijn eeuwig maancyclus vertelt een verhaal van de cyclische bewegingen, zijn nachtenlange tochten die zo vaak gedachten van twijfelende mensen en eenzamen bezochten.…

Lichte krullen bloeide lente rond mijn mond zomer warmde mij een glimlach klein, maar toch waait de herfst in blije bui mij kleuren stil, wat winter brengen zal ik heb zoveel gekregen al of kan het nog?…

de stille gedachten in een klein gebied waarop men levende letters in het leven ziet stroomt langzaam samen tot een klinkend rijm aan de gedroomde grenzen van het zwijgend zijn…