Alle inzendingen over Uitzichtloos

Ik laat dit uitzichtloos bestaan Nu maar gaan Ik wil nu echt weer leven Ik heb zoveel liefde te geven Waar ik kan zijn zoals ik ben Bij wie ik ben zoals ik ben Grenzen zoeken en weer terug Ik wil soms echt veel te vlug Ik voel me openbloeien Voel mijn lichaam gloeien Hunkerend naar ultiem genot Gevoelens niet op slot Verlangend naar de golven…

Alles is uitzichtloos.…

verschrikken had het ikke even hulp nodig om weer rechtop door te gaan niet te blijven staan in overwegen maar goed en slecht afwegen in de te volgen weg die ook door anderen al met succes is afgelegd ook toen zag ik tranen geboren worden op het randje van hulpeloosheid die in paniek huilend gestalte kregen in stil verdriet dat uitzichtloos…

Wanhoop niet, er komt een dag, dat de zon weer zal gaan schijnen en die tovert weer een lach op je, nu bedroefd gelaat, die je tranen doet verdwijnen... Hoop doet leven, dus, geef de hoop nooit op Je zult het echt beleven Je komt er boven-op... Verdwijnen zullen zorgen verdwijnen in het Niet! Nog zijn krachten verborgen Maar…

al wat dor is vergaat het slaat wel wonden maar nimmer laat de ziel zich temmen zij is door iets Groots gezonden ook ik weet niet waarom jij, hij, zij het juist overkomt dat een groeien niet mag bloeien het is vaak mensenwerk van onbewuste machteloosheid verkrampt tot uiting van geweld gevoel dat snijdt ogen die niet meer…

Morgen moet gist'ren kon vandaag eenzaam moe doorleefd illusieloos tijd tikt traag vandaag…

Het valt zwaar over de vlakte een onbestemd wachten, 't viel zoals te verwachten in weinig reliëf uiteen.. met het wentelen van vastliggende nachten en de aanloop stram, troffen zij elkaar niet meer als bij eerste oogopslag. In de bevalligheid van alle zorgeloze dagen lonkte eerder alles zo vertrouwd.. hoe aansprekend het gezicht…

Vanuit het dal van mijn verscheurde wezen ver van het stralend licht van zon en maan schreeuwt iedere vezel van mijn geteisterd lichaam vol van vertwijfeling nog steeds jouw naam Dwars door de zwarte golven van het duister langs akkoorden van verlatenheid en pijn hoor ik geleid door echo's van verlangen jouw stem als steeds terugkerend…

zij hebben mij ruimte gegeven om in te dwalen geen horizon meer om te bepalen waar ik ben ooit heb ik met wit help geschreven in de blauwe lucht een hemel in weerspiegeling maar eindeloos ver weg ben verdwaald in de ruimte om me heen opgesloten in een cel -alleen-…

blik op oneindig en verstand op nul zwerf ik doelloos langs de vluchtlijn naar de einder: lusteloze grens tussen grijze lucht en braakland in het zand verwaait mijn spoor in de verte is de laatste luchtspiegeling reeds verzwonden tot leegte…

je hebt me alle tinten van verdriet getoond die nu vergrauwd zijn tot het oeverloze grijs waarin verwachting is gestold tot dunne ijsgang op het brakke braaksel van mijn ziel. ik cirkel verder langs de zelfkant van mezelf lusteloze vingers graaien in de scherven op zoek naar scherpte om een kerf te snijden door dunne huid amper vloeibaar…

ik ben tot bitterheid geworden en dwing mijn zelfspot tot een grimlach die droevig naar je lippen droomt vanavond heb ik om de hunker zitten drinken en om de weemoed in je ogen toen wij afscheld kusten er was zoveel dat ik had willen zeggen hoe oeverloos ik van je hield en woorden die ik niet kon spreken uit angst voor een ommuurde morgen…

naar verluidt hebben olifanten een pijnlijk groot geheugen naar verluidt trekken zij eenzaam naar het knekelhof als het tijd is om te sterven waar kan ik heen, ik die niets vergeten ben, maar deze laatste weg niet vinden kan?…

puinkegels van ontgoocheling etsen lijnen in de wanhoop van het desolate braakland tussen de oevers van de horizon merktekens op de weg van nergens naar nergens in elk brandpunt doen bundels divergente banen een poging parallel te blijven en zelfs te snijden maar elk kruispunt vormt een nieuwe puinhoop alleen het nulpunt op oneindig…

Voor een splinter geluk, waaraan je langzaam dood zal bloeden, heb je de liefde verloochend. Je hebt het boek gesloten het laatste woord van hoop ontzegd, de pen die einde schreef gebroken, de dichter gemuilkorfd tot stilte. Nooit zal hij nog woorden weven of beloften plukken uit de wirwar van bramen, in de hoop dat ze rijp genoeg zijn…

Als dichte mist in de ochtend de eerste rijp op de bomen als extra dekens op het bed Het vel wat de warme melk afdekt "Velvolmaking" oftewel troosteloosheid van vele vele levens Toch snakken zovelen naar levensadem happend, zoekend, zich banend naar lucht Verlangend naar een zonnestraaltje wat soms de dichtgehouden overgordijnen kierend…

Zijn hoofd is een krocht een kille donkere vergeetput waar hij verblijven moet tot het denken finaal verdampt of versteent. Grijs en grauw is de doolhof waarin zijn gedachten eindeloos stuiterend rondjes draaien. Met beverige vingers tast hij langs kale muren naar enig houvast, een illusie van herinnering misschien, die de voosheid…

kijk eens wat een lenteweertje juicht de verpleegster als ze de gordijnen opengooit ik heb een hekel aan lentezon waar ik niets aan heb gekooid tussen vier muren is de lente waarvan anderen genieten enkel frustratie van gemis je wilt toch niet echt doodgaan zeggen de schaarse bezoekers die niet beseffen hoe bitter weinig verder leven…

Tragisch langzaam Gaan de dagen Dodelijk De stiltes om mij heen Tijd genoeg Om af te vragen Wat is mijn lot Hoe zwaar mijn steen Wat mag ik Van mezelf verwachten Loodzware vrachten Vol angst en pijn Slopende dagen Eenzame nachten Weer lang alleen Te moeten zijn Gedoofde vlam Verdoofde massa De tijd gaat slepend Overal door De dag…

Aan de ene kant is er nog een kant. Aan de andere kant is er geen kant meer. Ik kan niet heen en weer, al zou tijd mij dat wel toestaan. De schepping wil het niet. De dood is de langste hoogte, voor- en zijkant van het hout. Driedimensionaal niets waarin ik liggen zal. Ik schrijf toch weer een vers over wat er komen gaat. Komt dit door het…

Een vriend was hij ooit voor bekende gezichten in huiselijke kring een vreemdeling is hij geworden voor mensen die hem niet kennen zijn vriendschap zoekt hij voortaan in de drank en drugs en maanlicht soms schrijft hij een gedicht over onherkenbare gezichten mensen die hem ooit zagen geen antwoorden, geen vragen die met hem lachen…

heeft lang geleefd was broos van geest, doch in overleven bedreven geaard in schraal zand met gelovige angst onder een streng regiem mijn moeder is niet meer al even ze heeft mij gezoogd gedroogd, wakker gelegen was bang voor woorden van buiten al lang voor het einde heeft zij zich voor dode ruiten in eenzaamheid uitzichtloos…

Soennieten, salafisten, alawieten Iran, Irak, Turkije, Ba'ath, Assad In Syrië, Levant of kalifaat Ook koerden, druzen, christenen, sjiieten Probeer nou toch eens met elkaar te praten Maar zonder duizend bommen en granaten…

Als ik versuft staar naar die verveloze deur Achtergelaten hopeloos in verwachting Weet ik uitzichtloos angstig hij blijft dicht Terwijl de keukenstoel fluistert onder mijn gewicht Valselijk verlaten betast ik nu het juk Rest van een hartstochtelijke liefde zonder geluk Van wat moest zijn de liefde voor het leven Onderging ik naïef het spel…

data waar ik bij sta kunnen dagen mij gestolen worden zo ook het dwingende advies van hen die het, zogenaamd, beter weten ik bepaal zelf wel, altijd al gedaan net ontvangen pasjes krijgen benen spelen krijgertje met mijn onzekere brein uren lang zoeken ogen naar hetgeen ik zojuist nog in mijn handen had het zicht vertroebelt doordat uitzichtloosheid…

een gesloten cirkel dichtgeplakt met duisternis beangstigend benauwend gedachten botsen tegen de harde ronde lijn komen als een boemerang terug onontkoombaar onafwendbaar gevoelens vinden geen uitweg gevangen in de cirkel opgesloten uitzichtloos de geest vliegt rond en rond duwt, duwt, duwt met kracht een opening…

Onverwerkte lagen van verdriet en rouw om geliefde mensen maar dat niet alleen Onvervuldheid van dromen zonder een beeld om eenzaamheid Er is geen gezin geen arbeid het netwerk beperkt perspectief uitzichtloos Ontstaan isolement de dagen zijn wisselend aansluiting is niet gelukt vrijwilligerswerk als alternatief Het alleen…

afgezet het vergezicht dempt oorverdovend stil het slijk der aarde in slenken opgehoopt waar lamsoren lopen te grazen genomen eet men zeekraal met vers is iedere naam in het zeezout omgeven hiert baart men zorgen naast geluk en paart er slik aan schor in die gedachten heel wad geboren in alle rust is dit in mist omgeven (uitzichtloos…

weg met pantsers scherp uw kracht de overrompeling komt misschien vannacht aan hun conflicten kleeft al eeuwenlang bloed dat gevloeid heeft en gestold is zonder moed uitzichtloos is nooit een perspectief voor leven dus vluchten zij naar hen die dat wel kunnen geven eindelijk kunnen wij een stukje welvaart delen in plaats van geld…

zeg niet dat ik me mijn dromen verbeeld ze zijn er, levensecht zeg niet dat ze uitzichtloos zijn als antwoord op een eigen teken maar beschrijf het onophoudelijke, het ongerepte stromen van de maan zelfs als ik hier zou sterven in zwarte kleren van de nacht of in de scherpte van mijn waan ik zie de vele harten het vuur er dwars…