Alle inzendingen over VOORTGAAN OR WAZIG

Het is geen plaag, meer verandering van actie een statisch voortgaan in bewegende belangstelling het goede gevoel, te zijn, niet meer te moeten maar des te meer te mogen.…

stilaan wazig de schepen gaan (dichtvorm: rondeel)…

morgen zal ik pauwenveren dragen de zon naar beneden halen een glitterjurk aantrekken en de stoute schoenen morgen zal ik voortgaan ook al draagt elke stap lood in zich lopen benen in beweging vast mokert de hamer op een beurse ziel heeft mijn gezwollen tong mijn mond verstomd morgen zal ik bloesems uit hun knoppen dwingen morgen…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

Rood en vol van vlees en bloed Doch laten ieder effect verdwijnen Wanneer zij enkel met haar ogen kijkt En haar blik Haar blik die alles wat nog over was beinvloed Tot het universum Op haar afkomt Te groots, te overweldigend Voor het menselijke brein En haar ziel enkel blootlegt Zonder een verschil te zijn Trachtend, Zoals wij allen voortgaan…

Terwijl we verder voortgaan, naar wie we werkelijk waren. Wanneer we vooruit gaan, naar wie we gelooflijk zijn. Gedreven door het leven zelf, dat ook het leven in ons is. Gedreven door ongrijpbaarheid, dat niet anders groeien kan. Leven dat in de diepste kernen, ieders bewustzijn is. Bewustzijn is van al wat leeft.…

Maar ach, je weet niet meer wat hulp is en kijkt me dan zo wazig aan je haalt je schouders op en wilt je eigen weg weer gaan. Een weg wat niet echt een weg is maar één die je eenzaam doorloopt die ik zover mogelijk met je mee ga en nooit meer wordt zoals ik had gehoopt.…

leer mij ook hoe jij met je vingers door de bladeren van een boek schuifelt en als een stille sopraan het belezende temt in jouw eigen sfeer terwijl de koffie dampend jouw silhouet verheerlijkt in mijn droom ik kan geen nacht meer in jou bespeuren terwijl mijn ogen nog kleven aan de schepping waar ik nog drijvende was in een alsmaar zinkende…

Schoon de dag nog marre Schittert door 't azuur Vast der avondstarre Rozenkwistend vuur: Hoe zij liefdes wassen, In 't ontwaakt gemoed, Ons door haar verrassen Laai aanschouwen doet! Treffend toch gelijken, Zusterlijk, ze elkaar In 't wedijv'rend prijken Met een glans zo klaar: Dat tot zegepralen Beider gloor volstond, 't Minnen…

Tijdens de vroege levensjaren zijn bekende geliefde sprookjes een verre nachtelijke stad stil in 't einderduister verzonken die haar plaats alleen aanduidt met een zwakke hemelgloed waar slopend werk en drukke pret samen bescheiden rossig glanzen Assepoester Sneeuwwitje Duimpje bestaan voor rijpe mensen als vertrouwde wijze dwaalsterren…

Telkens genieten van hoge spookgestalten: bomen in de mist.…

Het vergrootglas knikt: kleuren zwellen en krimpen: een zoekende bloem.…

In de brede stroom draaien wilde kolken gulzig zuigend rond als een grote kluwen, laten zich soepel dansend voort duwen door onvermoeibare lucht- en schuim dolken, vol balletglans uit zonnige wolken, om heftig op te springen, dan te luwen, mogen 't goede en 't kwade samen stuwen naar hun einddoel, dat God zal vertolken. Tenslotte treft het…

Oma en peuter huppen gearmd voort, zingen wulps en veerkrachtig. Winterse dorheid omringt een bloeiend veldje paarse krokussen. De verse mesthoop op natte bouwgrond verdrijft zilte regengeur. Ijskoud holt het kind door de tentoonstellingzaal, staat bij één schets stil. Spelend rent een kind het politiebureau in: Pa's tas is terecht…

Door de zwarte stad rijdt de zwarte kar met de hooggeladen kolen, de kolen zijn zwart de zakken zijn zwart de kar is eronder verscholen. De twee grote paarden gepeesd en gespierd zwaar gevleesd op de ronddikke poten: zij schokken, zij nijgen de koppen ter aard, de zwetende koppen grauw-manen omzwierd. Zij trekken de wagen zij trekken…

Veerkrachtig geloof is een zwak zuchtje dat al dansend voortzweeft van bloem naar bloem omhoog zweeft _ de wijde lucht tegemoet waar verrassende vrijheid wenkt door ruwe stormwinden geslagen wordt vermoeid op brullende golven neerzakt onder vernielzuchtig schuim verdwijnt bijna zinkt maar stootsgewijs verder drijft lang ronddraait - tenslotte…

Met een lantaarn zonder licht en voeding de koude duisternis van de wereld doorvorsen vol wachtend vertrouwen steeds de onaardse witte kapel zien wier kleine fonkelramen een straal van Goddelijke glans zenden naar je lege vragende handlamp die dit geschenk nooit kan bezitten maar altijd in zich houdt en verder geeft.…

De alom geliefde kerst glanst warm en verdwijnt dan ras gelijk oranje avondgloed omringd door blauwgrijze lucht moge dit feest ieder jaar in elke mensengeest een kleine spijker laten die zich somtijds laat voelen als aangename pijn van beschouwend voelen.…

Een zuigeling ligt op de hem vertrouwde schoot gaat telkens langzaam omhoog valt weer met een lichte smak drukkende buikpijn plaagt voortdurend windvlagen en spattend water doen zijn tere huid schrijnend beven huilen om bescherming brengt zegen die keel krijgt alle kracht! 't geliefde beertje komt kroelen bezield door 't ijle muziekdoosje…

De koningin ziet terug op een tijd van vreugdevol overwinnen, ook treuren, waarin peinzen, klagen en opbeuren met elkaar woedden, voortdurende strijd. Steeds grootmoedig was de vorstin bereid tranen te tonen bij droef gebeuren, kon druk of stil samenzijn blij kleuren, bouwt een toekomst, die haar leven verwijdt. Bewust, verlicht verlaat…

Goede voornemens bij de kerstnachtdienst gezellig samenzijn bij kaarslicht en heerlijk eten deze huichelarij kan mij weleens het bloed uit de nagels halen laat die kleine nietige bescheiden sterrenvonk alle kracht in zich hebben om zonder sier door ieders ziel te waren voor alle dagen.…

Soms mag het druk beramende heden zichzelf verliezen, afwachten _ lui en loom, is dan toeven onder een pruimenboom vol zoete vruchten; schaduw koelt tevreden. Binnen de wortels huist het verleden, verschijnt telkens als een springbron van stoom: door het lover ruist een natte luchtstroom, herinnert aan eens genoten, geleden... Verfijnde…

Het Woord, dat uit God zelf komt, zweeft steeds voort als een levende zucht vol helende kracht, toeft bij alle mensen, is een stille wacht, ziet geduldig rond, wordt somtijds gehoord. De heilzame adem zoekt ieder oord, waar vrome blijdschap heerst of duivelse macht, soms aangekondigd, dan gans onverwacht., ondanks goede bedoeling dikwijls gestoord…

Volhardend geloof is een steenachtig pad, dat zich slingert tussen woeste doornstruiken. De stem van een steeds jong blijvend kuiken' roept de wandelaar naar de Hemelse stad. Een lastige bult of verraderlijk gat zal menigmaal plotseling opduiken, terwijl ogen al de einderglans ruiken. Raadgevend klinkt een verborgen molenrad: "Mijn water…

Het overbekende beeld de maatschappelijke ladder duidt allereenvoudigst het voortdurende streven van de samenleving aan steeds opwaarts naar de top toe! is vurig verlangen maar de onderste sport schenkt alle kracht aan wie naar boven klimt schraagt al hetgeen zich hoger bevindt blijft mateloos onmisbaar!…

In Uw Licht kan niets mij raken , in Uw Licht blijft alles groen, in Uw Licht wil ik blijven voortgaan, wil ik zelfs NIETS overdoen, in Uw Licht spreek ik de waarheid, ook al staat het de wereld niet aan, in Uw Licht wil ik blijven wandelen, in Uw waarheid blijven staan, wereldse tongen vernachelen mij, ‘k zie véle ogen leeg en schril,…

Een zachte rode avond streep boven de wazig blauwe bergen is ‘t eerste wat je ziet wanneer je binnen komt. Iets verderop een groot en zwaarder beeld: De somber zwarte bomen steken als verticalen recht omhoog. Diezelfde zachte rode avond streep fluistert er nog net door heen, en volgt die wazig blauwe bergen.…

In de verdwaalde verte zie ik het moeizaam voortgaan zuchtend onder de zucht naar nog meer loze macht. Het pad vervoerend langs de rand van lege liefdeloosheid zonder vrede met wat je had ontevreden steeds je pad een weg van klinkend klatergoud.…

als een windvlaag gleed het langs me heen die middag in het open veld toen ik achter een wazige horizon iets van oorsprong en bestemming voelde als een vaag besef van eeuwigheid…