Alle inzendingen over Van Gaal

Grauwe wolken en Holle zinnen Ze martelen mij Alsmaar door Oneindige vloed van Onnozelheid Onguurheid Bedorven en Bestolen Mijn eer Mijn ziel Ontnomen De blauwe knikker Ademt door Gelijktijdig met de seconden Die als stekende dolken Genadeloos mijn voertuig doorboren En de rivier van gal Stroomt geruisloos voorts…

de lucht was zoet het licht verscheen een glans die er niet eerder was tot ik je ogen las wist dat je gebroken had met liefde in voorbije dagen mijn bitterheid verkoelde handen gaf bloemen en verpakte schande gal verteerde mijn gevoel rispte op in zure woorden ik had verloren wat geëigend was dat merkte ik veel later…

Ik zou de paardenbloemen missen kriskras in de berm, maar gelukkig zijn ze ferm, lieveling onder de kruiden, voor gal en tal van kwalen, Sportieveling, want hij komt zonder poten of betalen, steeds ongevraagd maar terug. Wat ik fotograferende niet wist, was dat de spiegeling mist in de sloot door mist.…

ik ben nog niet dat wat je wilt ik blijf een mens die vecht tegen de adem van schoffering dat rijpt als rottend fruit hij geniet van macht en spuugt zijn gal in een emotionele waterval zuigt elke druppel energie uit bloed en vel moge de hemel zich erbarmen over de arme nu de meedogendheid uit 't hart is gebannen…

soms denken we wit-zwart de letters raken slaags opgejaagd door pompend hart ontvangen mensen de volle laag want die letters vormen woorden draaien een tijdje in ons mond om dan als getergde demonen gal te spuwen in het rond het is misschien niet slecht oprecht uit het hart geboren geen moord of vuurgevecht deze waterval van…

't Is hier, dat hij de dag, die duizend andren vrezen, De grote dag des oogsts, reikhalzend verbeidt; Dan zal zijn smarte zaligheid, En elke druppel gal een druppel honing wezen.…

De tranen zullen zouter smaken en bitterder nog dan gal woorden zullen nog niet raken omdat het nog niet doordringen zal. Je blijft misschien vragen naar het waarom terwijl je weet dat er geen antwoord is alleen dat groot en diep verdriet en het onbeschrijfelijk gemis.…

de stroop die mijn lippen zoet ontaard in een verstrengeling van geluk, extreme verlangens zij zijn zoet als bezegeling de vraag die je hart je stelt waar bevrediging toch blijft eenzaamheid verkropt stilte je lichaam waar leven in verstijfd bitter, zoals alleen gal dat kan vormt zich een wereld vol smaak met die eerste vriendschap met…

In het frameprobleem ben ik (diep) afgereisd en daaromtrent heb ik een kadervraag Er ligt een logisch puntje op mijn maag Vandaar mijn rode complicatielijst De gedachte al bezorgt mij enen indigestie Van het woord alleen krijg ik het op de gal Het is niet flauw dat ik erover val Het is een fundamentele raamkwestie Het spreekwoord zegt: …

zoals zij lieflijk een rotskust wast met schuimwitte wanten zijn weerbarstige groeven betast onverhoeds vaste grond verwoest wanneer zij grimmig en bulderend haar gal ophoest zich verheft in haar bruidsgewaad en als een withete furie gestroomlijnde duinen wegslaat verslingerd aan haar witte kant trekt zij zich drachtig terug haar adem…

Ze voelt zich in haar notendop Een koningin in een heelal Ze is bevrijd van gif en gal Niet langer meer een schouwspelpop En ze geniet vrijwel non-stop Ze houdt haar eigen boekenbal Ze vóelt zich in haar notendop Haar oude ik ging op de schop Verliet voorgoed zijn jammerdal Geraniums kocht ze vooral Rust, ruimte, vrede gaan voorop Ze voelt…

in het nat van zijn verdriet vegen lieflijk glimmende tanden tot strepen van gefrons en alle geluiden verdrinken tot een schreeuwend modder hij tracht als een egel onder de koplampen van het leven in zichzelf te vluchten de pels stijft tot pinnen in het brandend warme gal schenk zijn bloemen de nacht in wiens zwarte zon en…

tussen tierende woekertongen met zwarte gal doorspekt kiemt soms het reinste zaad van onweerstaanbaar pretgewas opgewekt gaat dit een lichter pad weet waar het omarmt en vat teloorgaande kelken te binden in een veelkleurig veldboeket nu maar hopen dat de hovenier dit warme groen op waarde schat mocht hij zo’n mirakel vinden en het…

Nadat ik jou met mijn gejammer had ontnuchterd smekeling aan een verloederd hof wierp ik jou je escapade in degradeerde liefde tot waakvlam pyrrusoverwinning die ik tot balsem heb gemalen mezelf tot misselijkmakends toe ingewreven en zolang ik mijn gal monster missers rubriceer verdriet inlijf leef ik als de kat van een verdwenen gastgezin…

de dokter zei: ik ben geen moeial maar ga jij nog een huisje bouwen constant sleuren en werk versjouwen want ik zie reeds steentjes in je gal. ja, ik heb het weer gevangen door welvaart en van drang gebrast en feesten jarenlang de galwegen... mijn martelgangen!…

Voor degene met een onstilbare niet te lessen dorst, een onverzadigbare honger Niet zozeer naar het bezoedelen van dansende wu-li masters of de tenenkrommende gal van zwaardvechtende samoerai Als wel naar het zich op schizoïde wijze als een mysogynist verlustigen in het voyeren van zijn bloedeigen alma mater Als pringlevend…

De muur in Berlijn voor de val Je proeft de teneur van mishagen Het volk spuugt al jaren zijn gal Maar voelt zich ontdaan en verslagen De val van de muur in Berlijn Geeft aan dat de grenzen vervagen Het sein voor een werelds festijn Ik lees met plezier de verslagen Berlijn na de val van de muur Een stad in gelukkiger dagen Men kent…

Want als liefde zo bitter is als gal je een gezicht trekt van, ga mijn deur voorbij, dan kun je zeggen Liefde? Niks voor mij.…

tijd gaf mij de pen met het gifgroene gal strijdbare woorden waren er al venijnig krassend schreef ik een vlijmscherp betoog als monoloog aan de dood fileerde gevoelens tot op het bot versneed lange jaren hakte relaties kapot als helse apotheose hing ik mijn testament zonder eeuwigheidzegel in het leven te drogen door waaiende…

ze hebben me heel zachtjes dood gemaakt rood kon ik verwassen witter nog dan bleker blauw van binnen ijzigde de kou vuil heb ik eraf geschrobd ik voel betast en vies zie mijn haren niet het piekt als slierten om mijn nek tot zwarte vlek ik wilde niet ik gilde maar ze braken in hun vingers waren overal ik brandde spuugde gal en sloot…

ze hebben me heel zachtjes dood gemaakt rood kon ik verwassen witter nog dan bleker blauw van binnen ijzigde de kou vuil heb ik eraf geschrobd ik voel betast en vies zie mijn haren niet het piekt als slierten om mijn nek tot zwarte vlek ik wilde niet ik gilde maar ze braken in hun vingers waren overal ik brandde spuugde gal en sloot…

aanslag alle strikken likkebaarden reeds in stilte als onze vormen langzaam het scherm betreden als een aan het raam gevroren gier zijn nek onder het dwangmatig zitten gebogen en de ogen elk beeld uit de lucht rovend met behulp van hun glazen netten -wat verdorven is vreten ze meedogenloos op- en wordt als een braakbal met het inwendig gal…

een dichter mag niet lachen, niet bekoren hij zal z’n pen in gal en alsem dopen dan gaat een bovenwereld voor hem open daar wordt de warme ziel door hem bevroren hij waant zich heer in een ivoren toren ver boven het gepeupel op de grond hij kijkt met haviksogen in het rond en smijt met nevelige metaforen naar hen die hem niet lezen en niet…

Niets dan pijn is wat ik voel Niets wat ik kan doven Alle lichten zijn al uit Ben het droevig masker gebleken Van de zwarte gal zijn bruid Huilend strijk ik glad de deken Dom te hopen op de dag Klein om niets te willen voelen Nu ik zie wat ik toen zag Steek ik niets meer onder stoelen Ik ben de vleesgeworden wanhoop Ik ben het lege…

overgeleverd mijn nagels schraapten je huid even, maar wel overdacht totdat ik met schrik in onwetendheid werd gedreven het was onverwacht toen met een krijsend geluid woede aan mijn woorden ging kleven door een duistere macht bezeten braakte ik zurig gal in horten en stoten mijn hart leek gereten het lijf gehakt in wezensvreemde…

‘k Heb, hóe ik ook mijn best doe, van die buien dat ik dwangmatig tóch mijn gal moet spuien, ’t is iets dat ik gewoon niet laten kan.…

Dat jij de bodem bent geweest van mijn lichtzinnige bestaan heeft mij vertraagd verrijkt van geest nadat je plotsklaps bent gegaan sinds jouw vertrek spuw ik mijn gal met sterke drank in het café ik leef vanuit een vrije val en sleur de liefste mensen mee uit jouw postume aureool span ik ternauwernood een boog mijn vogelvlucht uit het…

in een land waar wij smullen van de vuiligeid het nieuws en daarna de thee in de file heen verbrand weer terug de tijd tikt snel veel te vlug klimmen klimmen klimmen op naar de top o zo diep dit dal van gal stop teken leef met me mee de straten van woede neem ik mee op een pad vol vrede het is tijd voor de rede tot dan mijn strijkt…

. _________________________________ Je wordt voor even Hiemstra hurricane Of komt als Gerrit gale te staan in boeken Je hoeft "Het Aanzien van..." maar op te zoeken Geen monument, een naam die weer verdween... 't Kon vriezen, dooien - dàt deed hij niet slecht Maar 'n weergod? Nee, dat vond ik hem niet echt!…

Ik dacht, heb ik daar jaren voor geleerd, verweerde waarheid, waardoor de dichter zich bekeert, het proefde bitter in de keel, doorstak de zinnen op de tast, te lang gevast, versproken tijd, de gal verdeelt, het baatte iets, de twijfel voorbij, niets zonder immateriële averij, een zwijgend boek, waarvan het begin en einde te…