Alle inzendingen over Vangen

het zwanenmeer verhult in weerspiegeling naarstig nodig, het aasvisje dobberend vanaf de oeverkant wil ik inhaken in roofzuchtige kaken vangen, ik wil vangen niet oeverloos, eindeloos staren naar opwellende bellen in windgevorkte wateroppervlakkigheden strijdend in bestaan een dobber die moet onder gaan de vis die voor zijn leven strijdt…

ze is in woorden niet te vangen laat staan in rijm ik laat r maar zo zijn…

nu woelt het daar rond het laat zich niet vangen omdat de tijd ermee is behangen.…

nog koeler dan het vensterglas klaarder dan het lopend water vang ik het bevend licht vanochtend in een vergezicht…

Wie mij wil vangen Heeft het zwaar, Want ik ben nergens En overal!…

Probeerde jou te vangen in die droom waarin je me verlangend aankeek maar je loste weer op als lucht alsof je er nooit geweest was Probeerde ze te vangen in de vlucht die dromen met een beetje geluk maar ze vielen broos uiteen zodra ik ze dacht te omvatten Nu de dagen kleurrijk korten hangt de ruimte vol met vangers al was het maar voor…

maar je kunt haar niet vangen…

wees gerust gemeend is het niet geopperd uit pure onzinnige gein want immers als je het echt in één woord zou kunnen vangen dan zouden er immers geen dichters meer zijn…

Probeer te vangen, op te vangen wie ik ben, waar ik hoor Handen leiden tot gesloten deuren lange gangen, blinde ramen. Probeer te lopen, te ontlopen die wanhoop, hun gedachten breek door deuren…

als gras zich opheft na jouw barrevoetse tred en gladheid strandt in lieflijkheid vang ik jou dodijnend op…

als ik één blad vangen kan in een herfststorm zoek ik dan naar groen of kleurt geluk bruin -of vliegt een wens -…

Gisteren was zo dichtbij maar het lijkt of je eendagsvleugels krijgt je kijkt niet meer om ik ren naar de horizon en vang wat jij nu mist…

Als jij voor mijn lens verschijnt De lucht immer te donker Het brandpunt exact uitgelijnd Dan flits ik En vang je…

Als jij de kleuren mengt, kan ik je niet meer vangen. Ik wil het niet, dat je mij kent.…

Ben je verstandelijk gehandicapt Dan kun je best de crimineel uithangen Omdat geen mens wat met je aan kan vangen En jij dus elke keer een vrijbrief hebt. Vandaar mijn raad: Houdt oom agent je aan, Doe of je gek bent en hij laat je gaan.…

Geconcentreerd, bloed serieus sta je erbij, lang, slank, beheerst met ingehouden adem. En ik zet de tonen op je lijf met flinke halen, zwieren, sla ik mijn kwast tegen het tere doek. En jij wacht af als een halm een aar als staand riet sta je daar. Mijn klodders raken je zachte huid je rilt en wuift, een decor van gebroken wit lijnt je lijf nog beter…

Ik geloof niet in een Satan ik geloof ook niet in een God Ik geloof natuurlijk wel in iets dat kan ik helaas niet meer wissen dat was mijn foetus,baby,peuter,kleuter-inprentingsfase maar de opgedrongen socialisatiefase van mijn leven wel Dus geen mensen rondom mijn kist ik wil in de herinnering blijven dat ik het ook, echt niet wist…

Losgeslagen paarden volop in galop zijn zo verdraaid moeilijk te vangen De wereld staat op z’n kop Ik vraag me af ik vraag me af wat moet ik doen erachteraan in gestrekte draf? Nee paarden vang je met hun eigen nieuwsgierigheid dus wacht geduldig maar hun aandacht af…

Van je komen heb ik nooit genoeg je blijven mag tot altijd duren bij vallen vang mij in je ogen diep tot in je diepste blauw…

ik hou van je loslippigheid als je mij je droom vertelt ik laat je dan met woorden fladderen om mij heen ooit pop nu vlinder als ik je maar vangen kan…

Ik verbaas me soms hoe haar intellect Zoveel verhaal kan vangen Als ze na uren oeverloos geklets nog aan de foon blijft hangen…

de slaap haalt me geleidelijk in daar de nacht me niet vangen kon mijn humeur is niet van de lucht alleen een kussen kan me redden of wellicht een kus van...…

brief me dan gelief me dan verleid me dan bevrijd me dan grijp me dan knijp me dan beroer me dan retour me dan zoen me dan ontgroen me dan verlang me dan vang me dan…

Vang me als je wilt ik ben nu in je ruimte steek een vinger uit en ik grijp je hand om niet meer los te laten voor ik ook de rest weer voel…

Hij is er niet hij is hier nooit geweest hij leeft voort in mij in mijn droomwereld vluchtig ongrijpbaar ik wil hem niet vangen hij zal mij nooit vangen laat ons samen één zijn als spiegels in de nacht…

Moeten we dan zwijgen omdat nooit en nergens alles te vangen is, te temmen, te plannen? Neen, laat ons blijven pogen het onmogelijke toch te doen, in woorden te vangen wat niet te temmen is.…

vriesvak soms even met een flits van heimwee wie toen zalm ving zal het lang nog vangen zal door diepe geulen gaan en er altijd en eeuwig blijven…

Een bigamist in Bourtange, Zag de bui al vroeg hangen, Om het gevang te vermijden, Scheidde hij van beiden, Was zo niet voor één gat te vangen.…

de boer is slim zoals dat hem betaamt hij mijdt het maaiveld hij heeft zijn hoofd te lief en gunt dat anderen niet omdat die toch niet weten wat met die rijkdom aan te vangen…

Met woorden alleen kan je niets of niemand vangen; toch proberen we telkens opnieuw iets te stamelen, iets te vertolken want zonder woorden zijn we nog meer alleen.…