Alle inzendingen over Vastklampen

bloemen in vorm van kwetsbaarheid pak jij mijn hand vol vertrouwen en laat ik me door je leiden meanderend door stegen van oud bladeren de rode beuken toekomst langs feeërieke zoete geuren van heliotroop en lonicera betoverend als de vrouwelijke kracht van levenslust in vurige zomerbries belopen we vastklampend…

Geen van al; we zouden ons vastklampen aan de stilte. De veelzeggendheid van het stilzwijgen, de rust, de berusting, laten we er daarom van uitgaan dat één van ons morgen doodgaat.…

ik heb de rampzaligheid gezien in het verleden waar vastklampen nog mogelijkheden biedt geen dromen enkel het gejaagde zelfs de passie dooft bij dit moment tot gruis in weet jij in hoeveelheden het kind ziet verloren rond en zoekt houvast zoekt de grond van vader zeg waar is hij nu zijn ogen zijn weg het is de prijs van niet alleen durven…

Dwalend over de hoogten gaat het lichaam zijn zwaarte vergeten; vaag herinnert het zich, dat in de spleten halverwege de top kleine roofvogels huizen en hoe de nesten zich vastklampen tegen de steilten; in het dal moeten de huizen staan en vreedzame dieren gaan grazend over de weiden.…

klappen we slechts voor een mirakel gaan we ook voorbij aan wat ons leven werkelijk draagt maar in dit wonder is het haalbaar te vragen aan wie niets heeft ook weinig vraagt hier is een jongen met brood en vis die uit onvoldoende geeft natuurlijk neemt hij mee waar hij bang voor is eigen gevoelens van ik ben maar klein zich vastklampend…

verlaten schreeuwend mijn ooghoeken, Ze vormen kanaaltjes, die ieder hun eigen weg zoeken, Uiteindelijk komen ze weer bij elkaar op mijn kin, Beduusd vragen ze zich af: “had onze liefde ooit zin”, De druppels zijn zoutig en hebben geen kleur, Net als jouw liefde doorzichtig, bitter, zonder geur, Hoe lang zullen ze zich nog aan mijn huid vastklampen…

Ik was net op weg naar mijn werk toen een verwarde man onberispelijk gekleed met koffertje en paraplu zich losrukte uit een stroom forensen 'Heeft u het gezien-' scheeuwde hij me toe, haast wanhopig zich tegen de stroom aan me vastklampend ik wist niet wat 'De voortdurende vernieuwing van alles wat leeft- het ontspruiten, bloei en…

Zich vastklampend aan drijvend wrakhout waar allang geen touw aan vast te knopen is, verplettert haar En lijdt aan de ziekte die eenzaamheid heet. Het leven heeft haar verslagen.…

Een ochtendbries wentelt zich in een zalig zuchten dat het mulle zand bestuift en landwaarts gaat, diep het gebergte in, een wemelend suizen klagen van stervende baren, vastklampend aan de levensbron, uitgerolde golven met wee verguizen vol verlangen naar de troon van Oberon.…

Vastklampend pomp je vacuüm, mijn vlees weekt zich in je los De onvolkoren halmen toornen bitter in de zon. Piramides van bloemen, pluimende fakkeltoortsen, brandende geuren gonzen mijn eindeloze nederlaag. Bloedzuigers werpen tongen, wespen steken zich krom. Zo wijzen alle wegen als assporen naar jou.…

Men is tegenwoordig volop bezig met het adviseren omtrent de aanmaak van je stamboom, want: familie die heb je voor altijd (niet dus) familie kom je nooit vanaf (wel dus) familie is er altijd en overal (echt niet), familie is er als je ze nodig hebt (van je leven niet) familie, daar zou je op moeten kunnen bouwen, rekenen, vastklampen…

De vooravond is Als het voorspel Van het spel der spellen Dat menselijke Dat vleselijke Dat heerlijke Weelderig als de lokken van haar Als de plakkerige haren van hem vormend voor ook intieme hoogtepunten De vooravond Is de garantie voor Een fijn laat avondspel Of direct!…

zonder schijn van zelfingenomenheid te onderschrijven, zelf kan ik als zovelen, onmogelijk het getal te noemen om te delen, herschik de herkomst op goed geluk in echo’s van de dromen, voortgestuwd door de woordwieken die jacht maken op hun eigen alfabet in een eindeloze tred, hun act opvoeren waarin ik mijzelf aan moet vastklampen…

Seks, drugs, Rock & Roll, laten we de politiekers niet vergeten, vastklampend aan die ene hete zwoele nacht passé composé behorend tot het verleden. Utopie van zachte contouren tot hardheid vereelt vasthoudend aan dat ene witte zuiver omfloerste beeld geschiedenis op perkament vergeeld.…

Strelend tast ze ermee naar contact, strijkt voorzichtig over het tafelkleed, plukt er een denkbeeldig pluisje van af, pakt vastklampend een zakdoekje beet. Soms slaat ze ermee alsof ze iets wil breken, laat er poppen mee springen op haar schoot, een krom gebogen schommelend kind, steeds dichter levend bij de dood.…

paprika de ui fruit in sissende olie je roert gehakt met een vork rul en grijs in de pan nog wat ontvelde tomaten het laurierblad mag niet ontbreken een geut Merlot om de tongen los te weken de pepermolen kraakt zout tussen vingertoppen tijm om het af te ronden je snuift van de damp luistert naar het gepruttel tot ik je plaagziek vastklamp…

in al haar geschonken vormen zij viel op de gebroken hard grijze aarde waar zij hopelijk lieflijk werd ontvangen omdat ik niet zeker weet of de grond behaaglijke warmte uitstraalt rond haar aanzienlijke broosheid daarentegen waren haar dagen geteld zij kan tegen haar wil zomaar uiteenvallen mede door de kracht die zij verloor bij het vastklampen…

Dat ik me vastklamp aan die spullen Is mijn eigen pech Nu denk ik: Stuurde ik wel wat? Zat zij toen in mijn klas? Herken ik nog haar handschrift dat Ooit iets magisch was? Het kindje dat geboren werd En nu zelf vader wordt? 't Prinsesje op de erwt Haar leven was te kort?…

kun je nog lachen je stevig vastklampend aan de top van de berg omdat de sneeuw smelt onder je voeten en je dreigt te worden meegesleurd? kan dat nog als je van daaruit gezien rivieren uit hun oevers ziet treden zeeën het land ziet besluipen en mensen steeds angstiger weg ziet kruipen?…

Maar als ik de macht nog in mijn benen heb, en daar hoop ik op, zal ik me vastklampen aan de trapleuning die ik eigenlijk nog eens vernissen moest, en zeggen: ik ben al naar boven, schat, tot straks.…

Terwijl ik de dag ademhaal, barsten zij stuk voor stuk uit Stromend als een water die zich laat vermengen met het elixer van zoet bloed, glijdend en vloeiend door verschillende kanalen en sluizen van mijn lichaam waar zij zich vastklampen aan de eilanden emoties en gevoelens.…

Als vonken vuurslag een vleermuis opgejaagd Aan een wand laat vastklampen Bij een zandgat een trechtervormige opening. Langzaam en voorzichtig volg ik het spoor In mijn oor richt me op de richting Met de neus in de wind als een kind.…